Παρολο που ειπα ότι δεν θα ξαναμιλησω με τον μαυρο λυκο ως παραδειγμα, θα το τολμησω με ηπιο τρόπο για να δωσω άλλη μια πνοη σε αυτό το δυσκολο θεμα.
Πιο πολύ δενεσαι με τον σκυλο με τον οποίο εισαι αγκαλια στον καναπε ολη μερα ή με τον σκυλο με τον οποίο δουλευεις?
Θεμα σκυλου? Ισως οχι μονο.
Αυτό δεν το ξέρω... γιατί δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες... βρίσκομαι κάπου ενδιάμεσα και αυτό πιστεύω ότι βοηθάει (αργότερα)και προς την κατεύθυνση της "δουλειάς" με το σκύλο...
7) Θέμα σκύλου, σε κάθε περίπτωση (ομάδα, φυλή, άτομο) και όχι μόνο... είναι σαφώς και θέμα ανθρώπου, καθώς και συγκυριών, όπως πολύ σωστά είπες...
Εγω ανηκω κατα καποιο τροπο και στις δυο καπως "ακραιες" κατηγοριες.
Η Ζηνα (μινι πινσερ) ειναι της αγκαλιας, παρολο που ταυτοχρονα "δουλευει" απο μονη της σαν εκκωφαντικός συναγερμος.
Η σκυλιτσα ειχε μια παρατεταμενη παιδικη ηλικια εξαιτιας μου. Και υπηρχαν διάφοροι λογοι γι αυτό, όπως οι πολλες και εντονες φοβιες, που με πολλη δουλεια και με την «δυναμη της αγαπης», που λεει και ο Κοκονης, ξεπεραστηκαν σε πολύ μεγαλο βαθμο.
Η Ηρα ειναι της δουλειας, γιατι ανατραφηκε ετσι, και ανατραφηκε ετσι γιατι εχει την ταση, και ταυτοχρονα είναι της συντροφιας.
Δεν μπορω ομως να βγαλω ασφαλες συμπερασμα γιατι οι δυο σκυλες μου ανηκουν σε τελειως διαφορετικες φυλες απο καθε σχεδον αποψη, και διαφερουν και στην εκδηλωση συναισθηματων.
Αν το παραβλεψουμε αυτο, κατι που αποτελει πολυ βαρεια "παραδοχή", δεν μπορω να πω με σιγουρια και αβιαστα με ποια ειμαι περισσοτερο δεμενος ή ποια αισθανεται πιο δεμενη μαζι μου.
Η Ηρα θα επρεπε ισως, με μια προχειρη εκτιμηση, να αισθανεται λιγοτερο δεμενη ή αδικημενη, γιατι παιρνει πολύ λιγοτερα χαδια, ειμαι λιγοτερο γλυκος μαζι της και της κανω (φαινομενικα) λιγοτερα χατηρια.
Την Ηρα ηθελα να την ωριμασω και να την κανω να ψηθει από νωρις.
Συμμετεχει όμως πολύ περισσοτερο και ενεργα σε πολλες δραστηριοτητες μου. Δεν είναι μονο παθητικος θεατης.
Ασχολουμαι μαζι της για σοβαρα πραγματα, εστω κι αν αυτά την πιεζουν, και αυτη τη σοβαροτητα την εισπραττει.
Το κυριοτερο όμως είναι ότι ξερει πλεον πολύ καλα ότι πανω της βασιζομαι σε μεγαλο βαθμο.
Και επιβραβευεται πλουσιοπαροχα γι αυτό, εστω κι αν η ανταμοιβη συχνα είναι μια αναγνωριση που εκφραζεται με ένα βλεμμα. Αλλά αυτό το βλεμμα είναι γεματο νοημα, αποδοχη, συναινεση (και συνενοχη), θαυμασμο.
Την θελει αυτή την αναγνωριση, ζει γι αυτή. Κι εδώ ερχεται το θεμα φυλης, που λεγαμε.
Θελει να νοιωθει χρησιμη και θελει να δουλευει. Για την ακριβεια το καραγουσταρει και το διασκεδαζει (υπερ του δεοντος καποιες φορες), και αυτό φαινεται. Και εγω της δινω την ευκαιρια να εκφράζεται σε καποια λογικα πλαισια.
Με δυο λογια, η μικρη είναι το μωρο, η τετραποδη «κορουλα», και η μεγαλη είναι η συντροφος και συνεργατης, και ολοι είναι χαρουμενοι με αυτο.
Τελικα, ποια ιδιοτητα σε δενει περισσοτερο?