Η μαντάμ Σόνια είναι απο τα σκυλιά που τα χαρακτηρίζουμε χαμηλής αυτοπεποίθησης. Θα δείξει μια επιφυλακτικότητα σε ξένο άτομο έξω απο την πόρτα αλλά κατα πάσα πιθανότητα θα έρχόταν να κρυφτεί απο πίσω μου για προστασία σε τυχόν εισβολή. Ακόμα και στο παιχνίδι με άλλα σκυλιά δεν δείχνει δυναμισμό, παράδειγμα πετάει κάποιος μια μπάλα και αν δει ότι θα τρέξουν 2-3 σκυλιά αυτή ούτε που θα προσπαθήσει.
Σήμερα το βράδυ στην βόλτα μας έγινε κάτι το οποίο με ξάφνιασε και με έκανε να μη θεωρώ πάντα δεδομένο κάποιες αντιδράσεις του σκύλου.
Στην περιοχή μας έχουν εγκατασταθεί κάποιοι αλλοδαποί άστεγοι. Σήμερα έτυχα να πετύχω έναν μεθυσμένο στην βόλτα ο οποίος λόγο της κατάστασης του δεν μίλαγε "σωστά". Προσπαθούσα όσο μπορούσα να τον αγνοήσω αλλά συνέχιζε να μας ακολουθεί. Μέχρι την στιγμή αυτή η Σόνια ήταν αδιάφορη και συνέχιζε την εξερεύνηση/βόλτα της και απλά που και που μου έριχε το χαζοχαρούμενο της βλέμμα. Σε κάποια φάση σταματώ να τον ξεφορτωθώ και με άρχισε στα "5 ευρώ παρακαλώ" και τα σχετικά. Άρχιζε και νευριάζε και μαζί του εγώ που βραδιάτικα πέτυχα την περίπτωση. Ξαφνικά σηκώνει τα χέρια του να με αγκαλιάσει λέγοντας "έλα φίλοι είμαστε" και πριν αντιδράσω βλέπω μια μαύρη μάζα να φτάνει σε ύψος το στέρνο του ανθρώπου με ένα στόμα ορθάνοιχτα. Την εικόνα αυτή την έχω ακόμη στο κεφάλι μου, ξαφνιάστηκα απίστευτα. Μέσα στο σκοτάδι να βλέπεις απο το πουθενά τα άσπρα δόντια του σκύλου. Ο άνθρωπος έκανε πίσω δείχνοντας φοβισμένος και αυτό ήταν και το κόκκινο πανί για το σκύλο το οποίο απο το τράβιγμα είχε σηκωθεί στα δύο πίσω πόδια και με σηκωμένη τρίχα να γαυγίζει όπως δεν την είχα ξανακούσει. Ήταν ένα βαρύ γαύγισμα, λες και ήταν σκύλος διπλάσιου μεγέθους. Δεν θυμάμαι να έχω κρατίσει τόσο δυνατά το λουρί για να την συγκρατήσω.
Χωρίς διόρθωση, χωρίς φωνή μετά απο 3-4 γαυγίσματα γυρνά προς το μέρος μου πηδά πάνω μου με χαλαρό βλέμμα για χάδια. Πέφτει στα τέσσερα και απλά κοιτόντας με περιμένει να συνεχίσουμε την βόλτα. Σαν να μου έλεγε "Βρε ηλίθιε, είπαμε πως είμαι φλου φλου αλλά όχι και να σε αφήνω έτσι απλά".
Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο αλλά για μένα ήταν μια στιγμή η οποία με έκανε να θαυμάζω ακόμα περισσότερο αυτό το ζώο που λέγεται σκύλος. Δεν είναι λίγο πράγμα ένα ζώο να ξεπερνά ξαφνικά φοβίες νιώθοντας ότι κάτι ιερό γιαυτό κινδυνεύει. Γιαυτό, αυτά τα περι "Α, αν μπει κλέφτης στο σπίτι πολύ πιθανόν να τον σκοτώσει στα φιλιά" μη τα έχετε δεδομένα γιατί αν ο σκύλος νιώσει πραγματικά ότι υπάρχει πιθανότητα να πληγωθεί κάτι που αγαπά οι αντιδράσεις του είναι απρόβλεπτες. Τι Τσιουάουα, τι Μαστίνο... έχουν την ψυχή λιονταριού όταν χρειαστεί.
Σήμερα το βράδυ στην βόλτα μας έγινε κάτι το οποίο με ξάφνιασε και με έκανε να μη θεωρώ πάντα δεδομένο κάποιες αντιδράσεις του σκύλου.
Στην περιοχή μας έχουν εγκατασταθεί κάποιοι αλλοδαποί άστεγοι. Σήμερα έτυχα να πετύχω έναν μεθυσμένο στην βόλτα ο οποίος λόγο της κατάστασης του δεν μίλαγε "σωστά". Προσπαθούσα όσο μπορούσα να τον αγνοήσω αλλά συνέχιζε να μας ακολουθεί. Μέχρι την στιγμή αυτή η Σόνια ήταν αδιάφορη και συνέχιζε την εξερεύνηση/βόλτα της και απλά που και που μου έριχε το χαζοχαρούμενο της βλέμμα. Σε κάποια φάση σταματώ να τον ξεφορτωθώ και με άρχισε στα "5 ευρώ παρακαλώ" και τα σχετικά. Άρχιζε και νευριάζε και μαζί του εγώ που βραδιάτικα πέτυχα την περίπτωση. Ξαφνικά σηκώνει τα χέρια του να με αγκαλιάσει λέγοντας "έλα φίλοι είμαστε" και πριν αντιδράσω βλέπω μια μαύρη μάζα να φτάνει σε ύψος το στέρνο του ανθρώπου με ένα στόμα ορθάνοιχτα. Την εικόνα αυτή την έχω ακόμη στο κεφάλι μου, ξαφνιάστηκα απίστευτα. Μέσα στο σκοτάδι να βλέπεις απο το πουθενά τα άσπρα δόντια του σκύλου. Ο άνθρωπος έκανε πίσω δείχνοντας φοβισμένος και αυτό ήταν και το κόκκινο πανί για το σκύλο το οποίο απο το τράβιγμα είχε σηκωθεί στα δύο πίσω πόδια και με σηκωμένη τρίχα να γαυγίζει όπως δεν την είχα ξανακούσει. Ήταν ένα βαρύ γαύγισμα, λες και ήταν σκύλος διπλάσιου μεγέθους. Δεν θυμάμαι να έχω κρατίσει τόσο δυνατά το λουρί για να την συγκρατήσω.
Χωρίς διόρθωση, χωρίς φωνή μετά απο 3-4 γαυγίσματα γυρνά προς το μέρος μου πηδά πάνω μου με χαλαρό βλέμμα για χάδια. Πέφτει στα τέσσερα και απλά κοιτόντας με περιμένει να συνεχίσουμε την βόλτα. Σαν να μου έλεγε "Βρε ηλίθιε, είπαμε πως είμαι φλου φλου αλλά όχι και να σε αφήνω έτσι απλά".
Μπορεί να ακούγεται ασήμαντο αλλά για μένα ήταν μια στιγμή η οποία με έκανε να θαυμάζω ακόμα περισσότερο αυτό το ζώο που λέγεται σκύλος. Δεν είναι λίγο πράγμα ένα ζώο να ξεπερνά ξαφνικά φοβίες νιώθοντας ότι κάτι ιερό γιαυτό κινδυνεύει. Γιαυτό, αυτά τα περι "Α, αν μπει κλέφτης στο σπίτι πολύ πιθανόν να τον σκοτώσει στα φιλιά" μη τα έχετε δεδομένα γιατί αν ο σκύλος νιώσει πραγματικά ότι υπάρχει πιθανότητα να πληγωθεί κάτι που αγαπά οι αντιδράσεις του είναι απρόβλεπτες. Τι Τσιουάουα, τι Μαστίνο... έχουν την ψυχή λιονταριού όταν χρειαστεί.
Πραγματικά πρέπει να ήταν λιώμα 
