Τα γράφω ίσως μόνο για να τα πω, δεν έχουν και πολύ νόημα! Σήμερα είχαν τα λεωφορεία στάση εργασίας μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Κατέβηκα απ' το γραφείο μου στη στάση να περιμένω κατά τις 5.30. Πέρασε το ρημάδι κατά τις 6.45!!!
Που σημαίνει, ότι έμεινα εκεί πάνω από μια ώρα σήμερα, παρέα με το κουταβάκι, που μου τσακίζει την ψυχολογία καθημερινά (αλλά για λίγο!) εδώ και δύο μήνες!
Απέναντι απ' το γραφείο μου, ακριβώς στη στάση του λεωφορείου υπάρχει ένα ΑΘΛΙΟ pet shop. Απ' αυτά που πουλάνε κότες, πάπιες, περιστέρια και διάφορα απροσδιόριστα (σε μένα) πτηνά, και πού και πού κουτάβια. Ανάμεσα σε αξιοπρεπή καταστήματα πάμφτωχων αλλοδαπών, αυτό το αίσχος το έχει Έλληνας.
Το Σεπτέμβρη έφερε ένα κουτάβι, το οποίο τοποθέτησε σε γυάλα στη βιτρίνα, πίσω απ' τα κλουβιά των πουλιών που είναι στο δρόμο, και κάτω από κουνέλια, τρωκτικά και διάφορα άλλα, στο πάτωμα. Μοιάζει με πιντσεράκι.
'Εκτοτε αναγκάζομαι να το βλέπω καθημερινά.
Στην αρχή ήταν μικρό και κοιμόταν συνεχώς. Είχε πάντα νερό. Δεν έδινε καμία σημασία σε τίποτα.
Αργότερα, το έβλεπα που είχε αρχίσει να ζωηρεύει κάπως. Δεν κοιτούσε προς το δρόμο, αλλά τον τύπο στο κατάστημα συνέχεια. Κάποια περίοδο μου φάνηκε ότι είχε αδυνατίσει πολύ, κι ότι δεν ήταν και πολύ ευδιάθετο και του το 'πα.
Λίγο, λίγο το έβλεπα να παίρνει τα πάνω του. Όμως, δεν το είδα ποτέ εκτός γυάλας.
Στο κουταβάκι αυτό δεν έστειλα φιλάκι, δεν έκανα νόημα, δεν εκδηλώθηκα γενικώς καθόλου. Πώς άρχισε το άτιμο να με γνωρίζει? Πολυλογώ. Μια μέρα απλώς, γύρισε απ' τη θέση του, από κει που κοίταζε τον πετσοπά και κοίταζε εμένα, κουνώντας την ουρά! Κι από τότε, όσο μεγάλωνε, όποτε με έβλεπε στη στάση γινόταν όλο και πιο χαρούμενο!
Σήμερα έκανε σαν παλαβό! Το κοίταξα καλύτερα γιατί μου φάνηκε πιο παχύ, ήταν και σκοτάδι, δεν είχα και τα γυαλιά μου... Κόντεψε να ξεβιδωθεί η ουρά του. Τελικά δεν είχε παχύνει, ο πετσοπάς του είχε φορέσει ρουχαλάκι.
Έχει μεγαλώσει πολύ!
Μεγαλώνει μέσα στην κωλο-γυάλα!!!
Μα πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεται αυτό? Να μεγαλώνει εκεί μέσα?
Και οκ, έχω ζητήσει και τιμή. Και δεν μου αρέσουν τα πίντσερ, ούτε θέλω κουτάβι (μα καθόλου...). Κι αν είμαι κατά της αγοράς κουταβιών από καταστήματα...
Κι αν έχω πει κι έχω γράψει "αυτό το λυπάσαι, τη μάνα του δεν τη σκέφτεσαι?" ή "τόσα κουτάβια στο δρόμο, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη".
Εντάξει εννοείται... δεν θα το πάρω
Αλλά τι θα γίνει τώρα μ' αυτό?
Εύχομαι κάθε μέρα να το πάρει κάποιος.
Και είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ότι πρέπει κανονικά να εύχομαι να μην το πάρει κανένας!
(Δράμα ε? Σόρρυ!!!)
Που σημαίνει, ότι έμεινα εκεί πάνω από μια ώρα σήμερα, παρέα με το κουταβάκι, που μου τσακίζει την ψυχολογία καθημερινά (αλλά για λίγο!) εδώ και δύο μήνες!
Απέναντι απ' το γραφείο μου, ακριβώς στη στάση του λεωφορείου υπάρχει ένα ΑΘΛΙΟ pet shop. Απ' αυτά που πουλάνε κότες, πάπιες, περιστέρια και διάφορα απροσδιόριστα (σε μένα) πτηνά, και πού και πού κουτάβια. Ανάμεσα σε αξιοπρεπή καταστήματα πάμφτωχων αλλοδαπών, αυτό το αίσχος το έχει Έλληνας.
Το Σεπτέμβρη έφερε ένα κουτάβι, το οποίο τοποθέτησε σε γυάλα στη βιτρίνα, πίσω απ' τα κλουβιά των πουλιών που είναι στο δρόμο, και κάτω από κουνέλια, τρωκτικά και διάφορα άλλα, στο πάτωμα. Μοιάζει με πιντσεράκι.
'Εκτοτε αναγκάζομαι να το βλέπω καθημερινά.
Στην αρχή ήταν μικρό και κοιμόταν συνεχώς. Είχε πάντα νερό. Δεν έδινε καμία σημασία σε τίποτα.
Αργότερα, το έβλεπα που είχε αρχίσει να ζωηρεύει κάπως. Δεν κοιτούσε προς το δρόμο, αλλά τον τύπο στο κατάστημα συνέχεια. Κάποια περίοδο μου φάνηκε ότι είχε αδυνατίσει πολύ, κι ότι δεν ήταν και πολύ ευδιάθετο και του το 'πα.
Λίγο, λίγο το έβλεπα να παίρνει τα πάνω του. Όμως, δεν το είδα ποτέ εκτός γυάλας.
Στο κουταβάκι αυτό δεν έστειλα φιλάκι, δεν έκανα νόημα, δεν εκδηλώθηκα γενικώς καθόλου. Πώς άρχισε το άτιμο να με γνωρίζει? Πολυλογώ. Μια μέρα απλώς, γύρισε απ' τη θέση του, από κει που κοίταζε τον πετσοπά και κοίταζε εμένα, κουνώντας την ουρά! Κι από τότε, όσο μεγάλωνε, όποτε με έβλεπε στη στάση γινόταν όλο και πιο χαρούμενο!
Σήμερα έκανε σαν παλαβό! Το κοίταξα καλύτερα γιατί μου φάνηκε πιο παχύ, ήταν και σκοτάδι, δεν είχα και τα γυαλιά μου... Κόντεψε να ξεβιδωθεί η ουρά του. Τελικά δεν είχε παχύνει, ο πετσοπάς του είχε φορέσει ρουχαλάκι.
Έχει μεγαλώσει πολύ!
Μεγαλώνει μέσα στην κωλο-γυάλα!!!
Μα πώς είναι δυνατόν να επιτρέπεται αυτό? Να μεγαλώνει εκεί μέσα?
Και οκ, έχω ζητήσει και τιμή. Και δεν μου αρέσουν τα πίντσερ, ούτε θέλω κουτάβι (μα καθόλου...). Κι αν είμαι κατά της αγοράς κουταβιών από καταστήματα...
Κι αν έχω πει κι έχω γράψει "αυτό το λυπάσαι, τη μάνα του δεν τη σκέφτεσαι?" ή "τόσα κουτάβια στο δρόμο, έχουν μεγαλύτερη ανάγκη".
Εντάξει εννοείται... δεν θα το πάρω
Αλλά τι θα γίνει τώρα μ' αυτό?
Εύχομαι κάθε μέρα να το πάρει κάποιος.
Και είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ότι πρέπει κανονικά να εύχομαι να μην το πάρει κανένας!
(Δράμα ε? Σόρρυ!!!)
