Γύρισα προχθές το βράδυ από συνέντευξη στην οποία πήγα στην επαρχία, τα σκυλιά τα είχα μαζί μου, δεν είχα την πολυτέλεια να νιώσω τύψεις για τις 4 ώρες που μείνανε μόνες τους στο αυτοκίνητο, ούτε σπίτι έχω στην περιοχή, ούτε κανένας φίλος που να εμπιστεύομαι ήταν κοντά. Δεν χωράνε τύψεις σε αυτά τα πράγματα, πήρα μια απόφαση να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες που μπορώ προκειμένου να βρω μια δουλειά ώστε να διατηρήσω όχι τον τρόπο ζωής που είχα συνηθίσει, αλλά να συντηρήσω ένα επίπεδο ζωής με κάποια στάνταρ που έχω επιλέξει να έχω για 'μενα και τα σκυλιά μου στο μέτρο του δυνατού.
Ήδη άλλαξαν πολλά από τότε που απολύθηκα. Αρχικά κρατιόμουν με τα δουλεμένα μου, όταν όμως υπάρχει ένα δάνειο και καμιά δουλειά στον ορίζοντα πρέπει να βάζεις νερό στο κρασί σου. Έπρεπε να αποφασίσω αν θα συνεχίσω μέχρι το τέρμα να ψωνίζω ακριβά επώνυμα πράγματα ή αν θα κάνω κάποιες παραχωρήσεις ώστε να έχω ένα μαξιλαράκι ασφαλείας μέχρι να βρω μια δουλειά.
Ένα ανόητο χαρτί που έλαβα απ' την τράπεζα ήταν αρκετό για να ρίξω ακόμη περισσότερο τα πως και τα γιατί μου. Πλέον κοίταγα και για κούριερ και για ντελίβερυ και για τηλεφωνικές πωλήσεις και για ό,τι να 'ναι αρκεί να εξασφαλίσω αυτό το κάτι που θα μου επέτρεπε να σιγοντάρω τα έξοδα του δανείου και ένα στοιχειώδη τρόπο ζωής. Η λύση δεν ήταν να πουλήσω το σπίτι γιατί η αγοραστική φάση δεν είναι σωστή για μια τέτοια κίνηση, οπότε κοίταξα τα πάντα ανεξαρτήτως περιοχής.
Για μερικές ημέρες που μείναμε εκεί πάνω κάναμε κι οι τρεις τις μεγαλύτερες δυνατές παραχωρήσεις. Φάγαμε λαδωμένες τυρόπιτες, ήπιαμε ''μπαγιάτικο'' νερό, κοιμηθήκαμε αγκαλιά μέσα στο αυτοκίνητο αλλά επιβιώσαμε, δεν πάθαμε τίποτα. Τα σκυλιά ήταν μαζί μου, έφαγα ό,τι φάγανε, κοιμηθήκαμε μαζί, τις έβγαλα βόλτα. Έγιναν όλα σωστά; Μάλλον όχι. Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι. Αλλά ξέρω πως και τώρα να μη γίνει θα φτιάξουν τα πράγματα.
Δεν έχουν περάσει ούτε τρεις μήνες που έκλεισα τα 30, είμαι νέος, νιώθω νέος και δεν έχω κανένα πρόβλημα να κάνω οποιαδήποτε δουλειά με τον οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να επιβιώσω. Και θα επιβιώσω. Νομίζω πως είναι υγιές να σκέφτομαι έτσι. Υπάρχει καιρός για τύψεις και καιρός για δράση. Τώρα είναι η στιγμή της δράσης, ή της αντίδρασης για 'μενα και για όλους όσους το επιθυμούν.
Αν και την πήρα τη δουλειά, ήταν ευκολάκι, εντούτοις για να μπορέσω να πάω εκεί θα έπρεπε να δαπανήσω ένα ποσό που δε με παίρνει να ''χάσω'' αυτή τη στιγμή διότι ο πρώτος μισθός που θα έρθει ένα μήνα μετά δεν επαρκεί ώστε να προλάβω να το επιστρέψω στην τράπεζα προτού το δει το μάτι του δανείου. Επομένως την απέρριψα. Στενοχωρήθηκα γιατί φαντασιώθηκα ένα κάποιο ορισμένο τρόπο ζωής στην επαρχία με κάποιους ανύπαρκτους όρους που είχα στο μυαλό μου αλλά τελικά ήταν ανεδαφικό, όχι για τώρα, όχι εκεί.
Σηκώθηκα στις 5 το πρωί να κάνω το νεκροζώντανο γιατί σε λιγότερο από δυόμιση ώρες έχω μια άλλη συνέντευξη όχι τίποτα σημαντικό, αλλά είναι εδώ στην Αθήνα και μπορώ να πω ότι γενικά όσες δουλειές βρίσκω που δεν γράφουν ''δυνατότητες εξέλιξης'' με ανακουφίζουν, καλύτερα να υπάρχει κάτι το σταθερό παρά μια ονειροπόληση που πολλές φορές κοστίζει γιατί αυτός που είχε την ''εξέλιξη'' στο νου του, συνήθως ανοίγεται και πέφτει έξω, είτε είναι αυτός που έβαλε την αγγελία, είτε αυτός που τη διάβασε και συνήθως είναι κι οι δύο.
Θέλω να πω μην απελπίζεστε. Μπορείτε να νιώσετε άσκημα αλλά όλο τον αρνητισμό μην τον στρέφεται πάνω σας, αλλά κάντε τον ενέργεια και δράστε. Κάτι θα βρεθεί δεν είμαστε δα και του πεταματού.
Και μια συμβουλή. Όπως θα σάς-μάς συμβούλευε και ο Ντυπέν (ήρωας του Πόε) επειδή ξέρω πως φοβάστε μ' αυτά που διαβάζετε στις εφημερίδες και στα portal ειδησεογραφικού χαρακτήρα, μην αρκείστε σε ένα μόνο θέμα και σε αποκλειστικά μια πηγή, διαβάστε τις όλες ακόμη κι αν διαφωνείτε με αυτό που γενικά εκφράζουν και ανατρέξτε (τώρα με το ίντερνετ είναι ευκολότερο απ' το να ψάχνεις σε παλιές εφημερίδες) σε όλα τα προηγούμενα θέματα που σχετίζονται με αυτό που τώρα διαβάζετε και πάλι απ' όλες τις πηγές. Μόνο τότε θα πάρετε μια πιο κοντινή ιδέα για το τι συμβαίνει πραγματικά. Και μην ξεχνάτε και τα θέματα που δε σχετίζονται καθόλου με κάτι αλλά απλά τυγχάνει να βρίσκονται στο ίδιο πόρταλ, την ίδια χρονική στιγμή με αυτό που πραγματικά σας ενδιαφέρει. Εκεί είναι το κλειδί. Ένα θέμα μονοπωλεί αλλά και τα γύρω του που το αγκαλιάζουν έμμεσα ή άμεσα δίνουν μια εικόνα.
Φιλικά προς όλους, γιατί έτσι ξέρω πως δεν είμαι μόνος μου, πως δε νιώθω μόνο εγώ τόσο χάλια και τόσο αδικημένος, αλλά έτσι το ξέρετε κι εσείς πως συμπάσχω μαζί σας κι εσείς μαζί μου.
Καλημέρα συνοδοιπόροι και συμφορουμίτες.
) και έτσι τα έχουνε όλα ετοιματζίδικα. Μόνο που πρέπει πραγματικά να πηγαίνω το Μουφ για κατούρημα αλλού διότι αλλιώς πάει ο κήπος μου.
