Κατ' αρχάς ζητώ συγγνώμη που σε πέρασα για άνδρα! Δεύτερον, μπορεί ένα παιδί να έχει μια αρνητική εμπειρία και να ντρέπεται να την εκφράσει για να μη θεωρηθεί αδύναμο! Ειδικά στα αγόρια αυτό είναι πολύ έντονο γιατί σε ένα βαθμό ακόμα και από μικρή ηλικία τους έχει περαστεί η ιδέα ότι είναι οι δυνατοί! Μπορεί δηλαδή όντως να του συνέβη κάτι και να μη θέλει να το ομολογήσει φοβούμενο την "κατακραυγή". Αν ισχύει αυτό τότε είναι πιο δύσκολο να λυθεί απ' τη στιγμή που το ίδιο το παιδί δεν αποδέχεται αυτό που του έχει συμβεί. Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα. Τώρα, αν δεν ισχύει κάτι τέτοιο και όπως λες έχει μεγαλώσει και με σκυλιά, αυτό είναι λίγο παράξενο γιατί θα περίμενε κανείς να είναι εξοικειωμένο με τα ζώ αυτά. Η γνώμη μου είναι αρχικά, για να τον βοηθήσεις να ξεπεράσει τον φόβο του, να του μιλήσεις, χωρίς να τον φέρεις σε επαφή με κάποιο σκύλο, ούτε καν τον δικό σας, όταν θα κάνετε αυτές τις κουβέντες. Και σιγα σιγά να τον εισάγεις σε επαφές με ζωάκια μικρόσωμα κι μικρά σε ηλικία. Αλλά καλό είναι να δίνεις βάση σε ό,τι λέει γιατί κάτι που στους γονείς φαντάζει "χαζό" στα παιδιά μπορεί πολλές φορές να έχει μεγάλη σημασία!