Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια παρατήρησή μου σε σχέση με τα μικρόσωμα σκυλιά.
Τα δικά μου σκυλιά δεν τα παίρνω ποτέ αγκαλιά παρά μόνο όταν χαλαρώνουμε και χαϊδευόμαστε στον καναπέ. Αυτό είναι κάτι που απλά προέκυψε. Δεν το ξεκίνησα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Ίσως να προέκυψε από την αδυναμία μου προς τα μεγαλόσωμα σκυλιά που ποτέ δεν μπόρεσα να έχω μέχρι σήμερα και συμπεριφέρομαι στις μικρές μου «ψείρες» λες και είναι μολοσσοί.
Στην πορεία όμως άρχισα να παρατηρώ διαφορές ανάμεσα στα δικά μου σκυλιά και σε σκυλιά φίλων και γνωστών που έχουν μονίμως τα σκυλιά τους στα χέρια. Το πιο εντυπωσιακό που παρατήρησα ήταν ότι όταν ένα σκυλί που είναι απασχολημένο με κάτι (από το να μυρίζει ή να παίζει μέχρι το να γνωρίζει άλλα σκυλιά) όταν ο ιδιοκτήτης του το παίρνει αγκαλιά κυρίως από ανασφάλεια δική του μήπως κινδυνεύει από άλλο σκύλο ή όταν κάνει κάτι που δεν πρέπει (δαγκώνει αντικείμενα στο σπίτι ή ετοιμάζεται να τσακωθεί κ.λ.π.), ο σκύλος του από μισή μερίδα μετατρέπεται σε χρόνο dt σε μεγάλο δυνατό σκύλο αρχίζει να γαβγίζει και να γρυλίζει απειλώντας όλο τον κόσμο.
Επίσης συνήθως μετά από την αγκαλιά ακολουθεί και χάδι, κάτι που ο άνθρωπος θεωρεί ότι θα ηρεμήσει το σκύλο, αλλά ο σκύλος μάλλον το εκλαμβάνει ως επιβράβευση της λανθασμένης του συμπεριφοράς.
Μία άλλη παρατήρηση που έχω κάνει είναι ότι τα σκυλιά μου όταν κάνουν κάτι για το οποίο δεν είναι βέβαια αν είναι σωστό ή λάθος γυρνάνε και με κοιτάν στα μάτια σα να περιμένουν από εμένα να τους πω τι να κάνουν. Π.χ. παίρνουν ένα αντικείμενο στο στόμα τους, ετοιμάζονται να κάνουν την ανάγκη τους σε μέρος που δεν πρέπει, δεν είναι σίγουρα αν θα πρέπει να γαβγίσουν σε κάποιο ήχο που άκουσαν και ξεκινάν να γρυλίζουν κ.λ.π. Σε όλες αυτές και πολλές άλλες περιπτώσεις έχω παρατηρήσει ότι τα σκυλιά μου γυρνάνε και με κοιτάνε. Αν τα επιβραβεύσω θα συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους με μεγάλη περηφάνια, αν τους πω όμως όχι τότε σταματάνε αυτό που έκαναν και ασχολούνται με κάτι άλλο. Έχει όμως τύχει να βρίσκομαι σε σπίτι με τα δικά μου και με άλλα σκυλιά και να ακουστεί γάβγισμα από έξω. Γυρνάν τότε όλα τα σκυλιά, κοιτούν το καθένα τον ιδιοκτήτη του και ενώ εγώ τους λέω όχι και σταματάνε, κάποιος άλλος το παίρνει αγκαλιά και αρχίζει να το χαϊδεύει και να το καλοπιάνει ενώ το σκυλί του ωρύεται με καμάρι.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία με σκύλους, καθώς ασχολούμαι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά εντυπωσιάζομαι καθημερινά από το πόσα πράγματα παρατηρώ που δεν τα καταλάβαινα τον πρώτο καιρό. Άλλωστε οι σκύλοι δεν μπορούν να μιλήσουν με λέξεις, αλλά μιλάνε σαφέστατα με τη γλώσσα του σώματος και με τη μεγάλη ποικιλία ήχων που παράγουν.
Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι το θέμα της τουαλέτας που όταν ήρθε η πρώτη μου σκυλίτσα στο σπίτι, μου είπε ο γιατρός ότι όταν τη δω να ετοιμάζεται να τα κάνει, να την πηγαίνω στο χώρο που πρέπει να κάνει την ανάγκη της.
Ε λοιπόν μου ήταν αδύνατο όσο και αν την παρατηρούσα, να καταλάβω τον πρώτο καιρό πότε “ετοιμαζόταν” να τα κάνει. Σε αντίθεση με τη δεύτερη σκυλίτσα μου που όταν την έφερα στο σπίτι ήμουν απολύτως σίγουρη ότι “Ναι τώρα ετοιμάζεται να τα κάνει”.
Έχει κανείς άλλος αντίστοιχες εμπειρίες ή άλλη γνώμη επί του θέματος;
Μη νομίζω ότι ανακάλυψα τον τροχό δηλαδή και τελικά είμαι βαθιά νυχτωμένη.
Μαρία
Τα δικά μου σκυλιά δεν τα παίρνω ποτέ αγκαλιά παρά μόνο όταν χαλαρώνουμε και χαϊδευόμαστε στον καναπέ. Αυτό είναι κάτι που απλά προέκυψε. Δεν το ξεκίνησα για κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Ίσως να προέκυψε από την αδυναμία μου προς τα μεγαλόσωμα σκυλιά που ποτέ δεν μπόρεσα να έχω μέχρι σήμερα και συμπεριφέρομαι στις μικρές μου «ψείρες» λες και είναι μολοσσοί.
Στην πορεία όμως άρχισα να παρατηρώ διαφορές ανάμεσα στα δικά μου σκυλιά και σε σκυλιά φίλων και γνωστών που έχουν μονίμως τα σκυλιά τους στα χέρια. Το πιο εντυπωσιακό που παρατήρησα ήταν ότι όταν ένα σκυλί που είναι απασχολημένο με κάτι (από το να μυρίζει ή να παίζει μέχρι το να γνωρίζει άλλα σκυλιά) όταν ο ιδιοκτήτης του το παίρνει αγκαλιά κυρίως από ανασφάλεια δική του μήπως κινδυνεύει από άλλο σκύλο ή όταν κάνει κάτι που δεν πρέπει (δαγκώνει αντικείμενα στο σπίτι ή ετοιμάζεται να τσακωθεί κ.λ.π.), ο σκύλος του από μισή μερίδα μετατρέπεται σε χρόνο dt σε μεγάλο δυνατό σκύλο αρχίζει να γαβγίζει και να γρυλίζει απειλώντας όλο τον κόσμο.
Επίσης συνήθως μετά από την αγκαλιά ακολουθεί και χάδι, κάτι που ο άνθρωπος θεωρεί ότι θα ηρεμήσει το σκύλο, αλλά ο σκύλος μάλλον το εκλαμβάνει ως επιβράβευση της λανθασμένης του συμπεριφοράς.
Μία άλλη παρατήρηση που έχω κάνει είναι ότι τα σκυλιά μου όταν κάνουν κάτι για το οποίο δεν είναι βέβαια αν είναι σωστό ή λάθος γυρνάνε και με κοιτάν στα μάτια σα να περιμένουν από εμένα να τους πω τι να κάνουν. Π.χ. παίρνουν ένα αντικείμενο στο στόμα τους, ετοιμάζονται να κάνουν την ανάγκη τους σε μέρος που δεν πρέπει, δεν είναι σίγουρα αν θα πρέπει να γαβγίσουν σε κάποιο ήχο που άκουσαν και ξεκινάν να γρυλίζουν κ.λ.π. Σε όλες αυτές και πολλές άλλες περιπτώσεις έχω παρατηρήσει ότι τα σκυλιά μου γυρνάνε και με κοιτάνε. Αν τα επιβραβεύσω θα συνεχίσουν τη δραστηριότητά τους με μεγάλη περηφάνια, αν τους πω όμως όχι τότε σταματάνε αυτό που έκαναν και ασχολούνται με κάτι άλλο. Έχει όμως τύχει να βρίσκομαι σε σπίτι με τα δικά μου και με άλλα σκυλιά και να ακουστεί γάβγισμα από έξω. Γυρνάν τότε όλα τα σκυλιά, κοιτούν το καθένα τον ιδιοκτήτη του και ενώ εγώ τους λέω όχι και σταματάνε, κάποιος άλλος το παίρνει αγκαλιά και αρχίζει να το χαϊδεύει και να το καλοπιάνει ενώ το σκυλί του ωρύεται με καμάρι.
Δεν έχω μεγάλη εμπειρία με σκύλους, καθώς ασχολούμαι μόνο τα τρία τελευταία χρόνια, αλλά εντυπωσιάζομαι καθημερινά από το πόσα πράγματα παρατηρώ που δεν τα καταλάβαινα τον πρώτο καιρό. Άλλωστε οι σκύλοι δεν μπορούν να μιλήσουν με λέξεις, αλλά μιλάνε σαφέστατα με τη γλώσσα του σώματος και με τη μεγάλη ποικιλία ήχων που παράγουν.
Ένα κλασσικό παράδειγμα είναι το θέμα της τουαλέτας που όταν ήρθε η πρώτη μου σκυλίτσα στο σπίτι, μου είπε ο γιατρός ότι όταν τη δω να ετοιμάζεται να τα κάνει, να την πηγαίνω στο χώρο που πρέπει να κάνει την ανάγκη της.
Ε λοιπόν μου ήταν αδύνατο όσο και αν την παρατηρούσα, να καταλάβω τον πρώτο καιρό πότε “ετοιμαζόταν” να τα κάνει. Σε αντίθεση με τη δεύτερη σκυλίτσα μου που όταν την έφερα στο σπίτι ήμουν απολύτως σίγουρη ότι “Ναι τώρα ετοιμάζεται να τα κάνει”.
Έχει κανείς άλλος αντίστοιχες εμπειρίες ή άλλη γνώμη επί του θέματος;
Μη νομίζω ότι ανακάλυψα τον τροχό δηλαδή και τελικά είμαι βαθιά νυχτωμένη.
Μαρία
Last edited by a moderator:
