Πώς μπόρεσες;HOW COULD YOU?, by Jim Willis, 2001


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητοί φίλοι,
Σε μία από τις αναζητήσεις μου στο internet, έπεσα επάνω σε ένα πολύ δυνατό δοκίμιο ενός αμερικανού. Διαβάζοντας το κείμενο, κύλησαν περισσότερα από ένα δάκρυα και το θεώρησα, όχι μόνο ωραίο, αλλά και ιδιαίτερα ρεαλιστικό. Θεώρησα ότι δεν πρέπει να μένει απλά κρυμμένο σε ένα αμερικανικό site και, έχοντας διακρίνει την ευαισθησία πολλών από εσάς, με θολά μάτια το μετάφρασα και το επισυνάπτω. Είμαι σίγουρος ότι στα χέρια ορισμένων από εσάς μπορεί να "πιάσει τόπο" περισσότερο από ότι στα δικά μου.
Καταρχήν, ας δώσουμε τα εύσημα στον συγγραφέα, παραθέτοντας την μετάφραση του copyright του:

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΣΤΙΤΛΟΣ:


HOW COULD YOU?, by Jim Willis, 2001

Σημείωση του συγγραφέα:
Εάν το δοκίμιό μου σας έκανε να δακρύσετε καθώς το διαβάζατε, όπως έκανε και σε εμένα όταν το έγραφα, πιστεύω ότι οφείλεται στο γεγονός ότι το δοκίμιο αυτό είναι η πολυσύνθετη ιστορία των εκατομμυρίων «πρώην αγαπημένων κατοικίδιων», που πεθαίνουν κάθε χρόνο στα καταφύγια ζώων.
Ο οποιοσδήποτε το επιθυμεί, είναι ευπρόσδεκτος να διανείμει το δοκίμιο για μη εμπορικούς σκοπούς, εφόσον αποδίδεται ορθά με το copyrightτου.
Παρακαλώ χρησιμοποιήστε το στην εκπαίδευση, στις ιστοσελίδες σας, σε ανακοινώσεις σας, σε πίνακες καταφυγίων ζώων και κτηνιάτρων.
Πείτε στο κοινό ότι η απόφαση να προσθέσει ένα κατοικίδιο στην οικογένεια, αποτελεί σοβαρή απόφαση ζωής.
Πείστε το κοινό ότι τα ζώα αξίζουν την αγάπη και τη σωστή φροντίδα.
Προσπαθήστε να κάνετε το κοινό να κατανοήσει ότι το να εξασφαλίσει ένα άλλο, κατάλληλο, σπίτι για το κατοικίδιό του είναι ΔΙΚΗ ΤΟΥ υποχρέωση, ενδεχομένως σε συνεργασία φιλοζωικών οργανώσεων.
Πείστε το κοινό ότι όλα τα είδη ζωής είναι πολύτιμα.
Παρακαλώ, παίξτε τον ρόλο σας για να σταματήσει ο σκοτωμός των ζώων και ενθαρρύνετε τη στείρωση, έτσι ώστε να προλάβουμε τα ανεπιθύμητα ζώα.

(CopyrightbyJimWillis 2001)

 


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ;


…Όταν ήμουν μικρό κουταβάκι, σε διασκέδαζα φοβερά με τα καμώματά μου και σε έκανα να γελάς. Πόσο ευτυχισμένος ήσουν εκείνες τις στιγμές! Με αποκαλούσες «κούκλα σου», «κοριτσάκι σου» και παρά τα παπούτσια που έβρισκες φαγωμένα και μερικά μαξιλάρια που πέταξες επειδή τα βρήκες …δολοφονημένα, δεν είχες καλύτερο φίλο, όπως έλεγες σε όλους.
Όταν ήμουν «κακό κορίτσι», κούναγες το δάχτυλο μπροστά στη μουσούδα μου και με ρωτούσες «Πως Μπόρεσες;», αλλά αμέσως μετά ηρεμούσες, χαμογελούσες και με γύριζες ανάσκελα για ένα τρυφερό χάδι στην κοιλιά μου.
Η εξοικείωσή μου με τη συμπεριφορά που έπρεπε να έχω στο σπίτι, πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ ότι υπολόγιζες, γιατί ήσουν φοβερά απασχολημένος, αλλά τελικά τα καταφέραμε, προσπαθώντας μαζί. Πως θυμάμαι όλες αυτές τις νύχτες που σε παρηγόρησα στο κρεβάτι σου και άκουσα με κομμένη την ανάσα τις εκμυστηρεύσεις σου και τα μεγάλα όνειρά σου και πίστεψα ότι η ζωή δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί πιο τέλεια…
Πηγαίναμε μακρινές βόλτες και τρέχαμε στα παρκάκια, μεγάλες εκδρομές με το αυτοκίνητο και στάσεις για παγωτό (εγώ έπαιρνα μόνο ένα κομμάτι από το χωνάκι, γιατί «το παγωτό είναι κακό για τα σκυλάκια»)… Χουζούρευα για ώρες κάτω από τον ήλιο, περιμένοντας υπομονετικά να γυρίσεις σπίτι στο τέλος της ημέρας…

…Σιγά-σιγά, άρχισες να περνάς όλο και περισσότερο χρόνο στη δουλειά, στην «καριέρα» σου όπως μου έλεγες και περισσότερο χρόνο ψάχνοντας για ένα ανθρώπινο σύντροφο. Πάντα σε περίμενα υπομονετικά και, άπειρες φορές, σε παρηγόρησα σιωπηλά στις απογοητεύσεις και στις στιγμές που «ράγιζε» η καρδούλα σου και, όπως μου έλεγες, σε κράτησα όρθιο. Ποτέ δεν κρύωσε η αγάπη μου για σένα με τις κακές σου αποφάσεις και πάντα δέχτηκα με καλούς τρόπους όλες αυτές που έφερνες το βράδυ σπίτι και υποδέχτηκα με χαρά αυτή που ερωτεύτηκες. Είναι τώρα σύζυγός σου και, παρότι δεν είναι σκυλάκι σαν εμένα, την καλοδέχτηκα στο σπίτι μας, προσπάθησα να της δείξω τρυφερότητα και την υπάκουσα σε όλες τις εντολές της. Ήμουν ευτυχισμένη, επειδή εσύ ήσουν ευτυχισμένος…

..Μετά, ήρθαν τα ανθρώπινα κουτάβια (τα «μωρά», όπως λέγατε) και μοιράστηκα τον ενθουσιασμό σας. Είχα γοητευτεί από το πόσο ροζ ήταν, πόσο διαφορετικά και όμορφα μύριζαν και ήθελα να είμαι και εγώ η μαμά τους. Να τα προσέχω, να τα προστατέψω, να τα μάθω πράγματα. Μόνο που εσύ και εκείνη είχατε την αγωνία ότι μπορεί να τα πονέσω, να τα πληγώσω και, έτσι, άρχισα να περνάω τον περισσότερο χρόνο μου απομονωμένη σε άλλο δωμάτιο, ή σε κλουβί για σκύλους. Ω, Θεέ μου, πόσο ήθελα να τα αγαπήσω, να τα προστατέψω, να παίξω μαζί τους, αλλά τελικά έγινα η «φυλακισμένη της αγάπης»…

…Όταν τα μωρά άρχισαν να μεγαλώνουν, έγινα αμέσως ο καλύτερός τους φίλος. Τράβηξαν τη γούνα μου με δύναμη, με κλώτσησαν κάποιες φορές, με καβάλησαν για να τα πάω βόλτα, μου έχωσαν τα δαχτυλάκια τους στα μάτια μου, εξερεύνησαν τα αυτιά μου, αλλά μου έδωσαν και πολλά, πολλά φιλιά στη μουσούδα μου… Αγάπησα το κάθε τι γύρω από τα παιδιά σου και πιο πολύ το άγγιγμά τους…
Γιατί το δικό σου άγγιγμα είχε γίνει τόσο σπάνιο πια…. Και, αν και δεν ήμουν μεγάλη σε μέγεθος, θα τα υπερασπιζόμουν με την ίδια τη ζωή μου, αν είχε χρειαστεί να το κάνω. Τρύπωνα κρυφά στα κρεβάτια τους (θυμάσαι; Όπως παλιά στο δικό σου) και άκουγα τις αγωνίες τους και τα ανομολόγητα όνειρά τους και, όλοι μαζί, περιμέναμε να ακούσουμε τον θόρυβο του αυτοκινήτου σου να μπαίνει στο γκαράζ….

…Κάποτε, οι άνθρωποι σε ρωτούσαν αν έχεις σκυλί και εσύ με υπερηφάνεια έβγαζες πολλές φωτογραφίες μου από το πορτοφόλι σου, για να τους τις δείξεις και δεν κρατιόσουν να αρχίσεις να λες διάφορες ιστορίες για μένα και για σένα… Ήσουν περήφανος για τη ράτσα μου και για την καταγωγή μου! Όμως, τα τελευταία χρόνια, η απάντησή σου ήταν ένα απλό «ναι» και αμέσως άλλαζες τη συζήτηση. Ολοι είχαν καταλάβει ότι, από «το κοριτσάκι σου» έγινα «το σκυλί σου» και κατόπιν απλά «ένα σκυλί»… Τέλος, είχες μειώσει κάθε δαπάνη για μένα, στα ελάχιστα απαραίτητα. Το καταλάβαινα, αλλά δεν με ένοιαζε…

…Και τώρα, να! Παρουσιάστηκε μία ευκαιρία για μεγάλη καριέρα σε μία άλλη πόλη και εσύ με εκείνη και τα παιδιά θα μετακομίσετε σε ένα διαμέρισμα, όπου δεν επιτρέπονται τα σκυλιά. Πήρες τη σωστή απόφαση για την «οικογένειά» σου, αλλά (θυμάσαι;) ήταν μια φορά και ένα καιρό που εγώ ήμουν η μόνη οικογένειά σου

…Όπως πάντα, ήμουν ενθουσιασμένη με την εκδρομή που κάναμε εσύ, εγώ και ο γιος σου (ο «αδελφός» μου)! Θυμάσαι πόσο με ξετρέλαινε η προοπτική της βόλτας με το αυτοκίνητο, όλοι μαζί! Ημουν ενθουσιασμένη, μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στο καταφύγιο ζώων. Μύριζα σκύλους και γάτες, μύριζα ξεκάθαρα το φόβο, μύριζα ξεκάθαρα την αγωνία και, λίγο πιο μέσα στα κλουβιά, την απελπισία. Συμπλήρωσες και υπέγραψες τα απαραίτητα έγγραφα και είπες χαμηλόφωνα: «ξέρω ότι θα της βρείτε ένα καλό σπίτι»… Οι δύο κυρίες κούνησαν το κεφάλι τους και σου έριξαν ένα οδυνηρό βλέμμα. Είναι έμπειρες και γνωρίζουν πολύ καλά την πραγματικότητα που θα αντιμετωπίσει ένα σκυλί που έχει γεράσει, ακόμα και ένα σκυλί καθαρόαιμο, με περγαμηνές (θυμάσαι τι έλεγες;), όπως εγώ…

…Χρειάστηκε να δώσεις μάχη (και εγώ κάθισα ήσυχη και σε διευκόλυνα) για να ξεκολλήσεις τα δάχτυλα του μικρού σου γιου από το κολάρο μου, την ώρα που ούρλιαζε «Όχι μπαμπά, μην τις αφήσεις να πάρουν το σκυλί μου!»

…Και, εκείνες τις στιγμές, δεν ανησυχούσα για μένα, πίστεψέ με. Ανησύχησα πολύ για τον «αδελφό» μου και για τα μαθήματα που μόλις του είχες δώσει, για τη φιλία και την αφοσίωση, για την πίστη, για την αγάπη και την υπευθυνότητα και για το σεβασμό προς όλα τα είδη της ζωής...

Μου έδωσες ένα ελαφρύ χάδι στο κεφάλι για αντίο, απέφυγες τη ματιά μου και ευγενικά αρνήθηκες να πάρεις μαζί σου το κολάρο και το λουρί μου. Είχες μία προθεσμία να προλάβεις και, Θεέ μου, τώρα πια είχα μία προθεσμία και εγώ… Μόλις έφυγες, άκουσα τις δύο ευγενικές κυρίες να συζητούν ότι πιθανότατα ήξερες για την αλλαγή δουλειάς σου αρκετούς μήνες πριν, αλλά δεν έκανες καμία προσπάθεια να μου βρεις ένα πραγματικά καλό σπίτι. Κούνησαν τα κεφάλια τους και με λύπη είπαν «Πως μπόρεσες;»

…Οι καημένες οι κυρίες μας προσέχουν όλους, εδώ στο καταφύγιο, όσο τους επιτρέπει το φορτωμένο ωράριό τους. Μας ταΐζουν πολύ καλά, αλλά εγώ έχω χάσει την όρεξή μου εδώ και μερικές μέρες…

…Στην αρχή, όταν κάποιος επισκέπτης περνούσε μπροστά από το σπιτάκι μου, έτρεχα στο μπροστινό μέρος και πήδαγα στα κάγκελα με άπειρη χαρά, ελπίζοντας ότι είσαι εσύ, που άλλαξες τη γνώμη σου, ότι όλα ήταν ένα άσχημο όνειρο που τελείωσε… ή έλπιζα ότι, τουλάχιστον, ήταν κάποιος που ενδιαφερόταν, κάποιος που θα με έσωζε! Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να ανταγωνιστώ την χαριτωμένη ομορφιά των ευτυχισμένων κουταβιών και ότι μόνο αυτά έπαιρναν οι επισκέπτες, αποσύρθηκα στην πιο βαθιά γωνία του κλουβιού μου, ξάπλωσα και περίμενα…

…Είχε έρθει το ηλιοβασίλεμα. Άκουσα τα βήματά της, όπως ερχόταν για μένα στο τέλος της μέρας της… Την ακολούθησα στο τέλος της πτέρυγας, σε ένα χωριστό δωμάτιο που δεν είχα πάει ποτέ. Ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο… Με σήκωσε τρυφερά, με ακούμπησε πάνω στο τραπέζι, χάιδεψε τα αυτιά μου και μου είπε να μην ανησυχώ…

…Η καρδιά μου σφυροκοπούσε με την προσμονή και την αγωνία για το τι πρόκειται να συμβεί, αλλά ταυτόχρονα ένιωθα και μία αίσθηση ανακούφισης… Για τη «φυλακισμένη της αγάπης» είχαν τελειώσει οι μέρες…

…Από τη φύση μου (θυμάσαι;), ανησυχούσα περισσότερο γι’ αυτήν. Την ένιωθα να κουβαλάει ένα τεράστιο βάρος που έκανε τους ώμους της να γέρνουν. Το ένιωθα έντονα, όπως παλιά αναγνώριζα κάθε δική σου διάθεση…

…Πολύ απαλά έβαλε ένα μικρό στήριγμα στο μπροστινό μου πόδι, καθώς ένα δάκρυ διάσχισε όλο το μάγουλό της και έσταξε στη μουσούδα μου. Της έγλυψα το χέρι, με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να ανακουφίζω εσένα, πριν από τόσο πολλά χρόνια…

…Με επιδέξιο τρόπο έβαλε την υποδερμική σύριγγα στη φλέβα μου. Ένιωσα το τσίμπημα και το κρύο υγρό που άρχιζε να κυκλοφορεί μέσα στο σώμα μου και άρχισα να χαλαρώνω και να νυστάζω. Την κοίταξα ολόϊσια μέσα στα ευγενικά της μάτια και ψιθύρισα αδύναμα «Πως μπόρεσες;»

…Ισως, επειδή κατάλαβε τη σκυλίσια ομιλία μου, μου είπε «Λυπάμαι τόσο πολύ, κοριτσάκι μου». Με αγκάλιασε και με φίλησε και μου εξήγησε βιαστικά ότι ήταν καθήκον της να εξασφαλίσει πως θα πήγαινα σε ένα πολύ ομορφότερο μέρος. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα με αγνοούσαν, δεν θα με κακοποιούσαν, δεν θα με εγκατέλειπαν. Σε ένα μέρος, όπου δεν θα ήμουν αναγκασμένη να παλέψω για να προστατέψω τη ζωή μου. Σε ένα μέρος, όπου υπάρχει μόνο αγάπη και φως. Σε ένα μέρος τόσο διαφορετικό από τη δική μας γη…

…Και με την τελευταία σταγόνα ενέργειας που μου έμενε, με όσες δυνάμεις είχα ακόμα, με ένα μικρό κούνημα της ουράς μου, προσπάθησα να την μεταπείσω ότι αυτό το «Πως μπόρεσες;», δεν αφορούσε αυτήν, δεν την κατηγορούσε.

…Ηταν εσένα, Αγαπημένε Μου Κύριε, που σκεφτόμουν τις τελευταίες μου στιγμές. Θα σε σκέφτομαι και θα σε περιμένω, για πάντα…

…Εύχομαι ολόψυχα, ο κάθε ένας που υπάρχει ή θα μπει στη ζωή σου, να σου δώσει τόση αφοσίωση και πίστη, όση εγώ…
 


E-va

Well-Known Member
2 Οκτωβρίου 2009
434
0
Αχαρνές
Το ότι δεν έχουν ομιλία τα ζώα, και επειδή είμαστε σε κυνοφόρουμ -τα σκυλιά, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν κάτι να μας πουν.

Αυτό μόνο να το συνειδητοποιούσαν όλοι όσοι έχουν κατοικίδιο...

Κείμενο που σε βάζει σε σκέψεις, σε ευχαριστούμε!
 




GEORGE1034

Well-Known Member
20 Σεπτεμβρίου 2009
579
0
27
Θεσσαλονικη!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτό το κείμενο ΠΡΕΠΕΙ να το διαβάσουν κάποιοι ΗΛΙΘΙΟΙ που πέρνουν σκύλο για να περνάν τις ώρες που δεν έχουν τι να κάνουν, χωρίς να σκεφτούν, να δουν αν μπορούν, αν όντως θέλουν έναν σκύλο αλλά όχι για ένα μέρος της ζωής τους αλλά από τότε που θα το πάρουν έως την στιγμή που θα σταματήσει η καρδιά του και να το φέρονται ως σκυλί και όχι ως σκουπήδι.
 


katerina k.

Well-Known Member
11 Σεπτεμβρίου 2009
6.204
13
Κηφισιά
Το είχα διαβάσει πέρσι και έκλαιγα ένα βράδυ ολόκληρο...
Είχα πάρει τα αγόρια μου αγκαλιά και τους ορκιζόμουν ότι δεν θα τα παρατήσω ποτέ...ότι και να συμβει.
Δεν θέλω να το ξαναδιαβάσω...γιατι θα έχουμε δράματα πάλι, βραδυάτικα...
 


kokoni

Well-Known Member
6 Αυγούστου 2008
10.349
97
16
earth
"Δεν ξέρω αν οι σκύλοι πηγαίνουν στον Παράδεισο...
Αλλά όταν πεθάνω, θάθελα να βρεθώ στο ίδιο μέρος..."
 


vasiliki68

Well-Known Member
2 Μαρτίου 2010
526
2
Αμαλιάδα
Σήμερα που είχα το Φοίβο μας αγκαλιά, όπως κοιμόταν μου θύμισε μια παλιά ιστορία θαμμένη στα βάθη του μυαλού και της μνήμης μου, ένοιωσα λοιπόν την ανάγκη να τη μοιραστώ μαζί σας.
Σαν έφηβη είχα τάσεις φυγής και πράγματι έφυγα αρκετές φορές από το σπίτι μου, σε μια από αυτές στα δεκαέξι μου χρόνια, περπατούσα αργά τη νύχτα στους δρόμους των Βριλησσίων, ξάφνικά βρέθηκα σχεδόν μπροστά σε μια αγέλη με αδέσποτα (περίπου 15), για καλή μου τύχη παρεμβάλονταν έργα στο δρόμο.
Αναζήτησα καταφύγιο τότε σε μια ανεγειρόμενη οικοδομή. Είχα φύγει Δεκέμβρη μήνα χωρίς μπουφάν. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας θόρυβος και χ@@@@κα από το φόβο μου, ήταν ένας ασπρόμαυρος μουργάκος ή μουργούλα δεν ξέρω ακριβώς, το φώναξα κοντά μου, το πήρα αγκαλιά και μου κράτησε ζέστη μέχρι το ξημέρωμα. Το πρωί περπατώντας έφτασα μέχρι την αγία Παρασκευή, ο σκυλάκος με ακολουθούσε συνεχώς, εγώ όμως δεν τον χρειαζόμουν πια και τον έδιωχνα, τελικά μπήκα σε γνωστό μπιλιαρδάδικο της Αγίας Παρασκευής και όταν βγήκα μετά από πολλές ώρες δεν ήταν πια εκεί...

"Δεν ξέρω αν οι σκύλοι πηγαίνουν στον Παράδεισο...
Αλλά όταν πεθάνω, θάθελα να βρεθώ στο ίδιο μέρος..."
 


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
Αγαπητή ΚΛΑΡΑ,

Διάλεξα να γράψω μέσα στη ζεστή γωνιά του συγκεκριμένου θέματος, μιάς και διέκρινα μεγάλη ευαισθησία...

Τα υπόλοιπα νομίζω ότι στα είπαν μιά χαρά, με πιο ευχάριστο ή πιο δυσάρεστο τόνο, τα υπόλοιπα μέλη...

Προσωπικά, νιώθω την ανάγκη να "υπερασπιστώ" τη σκύλα... και το παιδί σου... τα παιδιά σου...

Ζούμε σε μιά σκληρή εποχή και φέρνουμε στον κόσμο τα παιδιά μας και τα ανατρέφουμε προσπαθώντας το καλύτερο.
Με μία παρατήρηση: Η γενιά μας (τόσο η δική μου, όσο και η δική σου) προσπαθούμε για να έχουν τα παιδιά μας όλα τα υλικοτεχνικά εφόδια, ξεχνώντας πολλές φορές τον βαθύ ψυχικό τους κόσμο...
Και, μέσα στα πλαίσια της αδυσώπητης καθημερινότητας, ξεχνάμε επίσης, τις περισσότερες φορές, τη δική μας ψυχή και τον πολιτισμό μας...

Σκέφτομαι συχνά ότι η αμφίδρομη σχέση "σκύλου - παιδιού" είναι ετεροβαρής... "γέρνει", σαφώς, προς την πλευρά του παιδιού, το οποίο έχει μόνο να κερδίσει... Εχει να συνειδητοποιήσει και να διδαχθεί πολλά πράγματα, που εμείς οι "άνθρωποι" έχουμε πιά ξεχάσει την τέχνη να τα μεταφέρουμε... Αυταπάρνηση, ανυπόκριτη αγάπη, ομαδικό πνεύμα, μοιρασιά - δικαιοσύνη... Μιά σχέση που, για το σκύλο, σταματάει μόνο με το θάνατο...

Φέραμε το σκύλο, μαζί μας, τις τελευταίες 140.000 χρόνια και, εκείνος, είναι το μόνο ζώο που μας ακολούθησε... σχεδόν με τη θέλησή του...
Ο σκύλος καταλαβαίνει τη γλώσσα μας σε πολλαπλάσιο βαθμό απ' ότι καταλαβαίνουμε εμείς τη δική του... Και, όχι μόνο αυτό, αλλά την γλώσσα μας την κατανοεί!

Η σκύλα σου, ΚΛΑΡΑ, καταλαβαίνει τα πάντα, όλα όσα μοιράστηκες μαζί μας (και τα κατανοεί πολύ περισσότερο απ' ότι εμείς όλοι!) και όσα μοιράζεσαι με τον σύζυγό σου...

Τη σκύλα σου, ΚΛΑΡΑ, τη φέρατε μαζί σας επί 10 χρόνια... Είναι γριούλα πλέον, είναι η στιγμή να δώσει την τελευταία ικμάδα της, τις τελευταίες γλύκες της, στη νέα γενιά των ανθρώπων της!

Η σκύλα σου, ΚΛΑΡΑ, είναι έτοιμη να αποδεχθεί τη διεύρυνση της "αγέλης" της, περισσότερο από σας...

Δεν έχω άλλα λόγια, μιάς και τα μάτια μου έχουν θαμπώσει λιγάκι...

Αν διάβασες το αρχικό post του θέματος αυτού και σε συγκίνησε, ζήτα και από τον άντρα σου να το διαβάσει και να αναλογιστεί μήπως του θυμίζει (αχνά, έστω, παρατραβηγμένα, ίσως) κάτι...

Και κρατήστε τη εσείς... να πεθάνει μαζί σας... να πεθάνει για σας...:)
 
Last edited:


Cisse

Well-Known Member
27 Οκτωβρίου 2010
842
0
Athenes - Ag.Paraskevh
Ευχαριστω για αυτο το θεμα δεν το ειχα διαβασει, οσο και αν πηγαινει στην Κλαρα καποτε θα γινω κ εγω πατερας θελω να ελπιζω, καποτε θα βρω κ εγω μια συντροφο να περασω την ζωη μου μαζι της, καποτε ισως κ εγω χρειαστει να αλλαξω σπιτι ΚΑΙ αυτο εδω το θεμα κ αλλα τοσα που ελπιζω να διαβασω θα με εχει κανει σιγουρα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ανθρωπο !!!
 


io maria

Well-Known Member
16 Φεβρουαρίου 2010
1.322
28
Γέρακας
Ουτε εγω το ειχα διαβασει. Τι το θελα! Με πιασαν τα κλαματα μεσημεριατικα.
Επιλεξαμε να παρουμε σκυλο οταν πλεον μειναμε σε δικο μας σπιτι για να ειμαστε σιγουροι οτι δεν θα εχουμε προβληματα με αλλαγες κατοικιας και περιεργους γειτονες.
Επιλεξαμε και εχουμε 2 σκυλους. Τον ενα απο καταφυγιο και τον αλλο απο τον δρομο (οχι οτι θα αλλαζε κατι αν ηταν απο εκτροφειο).
Αυτα τα 2 πλασματα εχουν μονο εμας. Είμαστε η αγελη τους, η οικογενεια τους. Ειναι οι οικογενεια μας, τα παιδια μας, οι φιλοι μας. Ενα παιδι θελει την αγαπη και την φροντιδα απο τον γονιο του. Σε πολλα πραγματα και ο σκυλος ενα παιδι ειναι. Απλα ειναι ενα παιδι που δεν μεγαλωνει ποτε.
Οταν με το καλο ερθει και ενα ή 2 παιδια στην ζωη μας θα ειμαστε μια 6μελης οικογενεια. Οταν θα ερθουν τα παιδια λοιπον θα ειμαστε μια πολυτεκνη οικογενεια. Και οπως δεν θα σκεφτομουν να δωσω το παιδι μου επειδη με κουρασε η φροντιδα του ή επειδη μου "χαλαει" τα σχεδια τα προσωπικα ή τα επαγγελματικα, ετσι δεν μπορω να σκεφτω να δωσω και τους σκυλους μας. Με τι καρδια να δωσω ενα μελος της οικογενειας μου? Το ξερω οτι θα πρεπει να γινω 1000 κομματια για να τα βγαλω περα αλλα οταν σε κοιταν στα ματια ποιος μπορει να πει οτι δεν το αξιζουν?

ΥΓ Κλαρα η απαντηση μου δεν παει σε σενα. Ειναι τα αισθηματα που μου γεννηθηκαν διαβαζοντας το αρχικο κειμενο. Ειναι η εκφραση των αποφασεων μας οταν επιλεξαμε να βαλουμε αυτα τα 2 πλασματα στο σπιτι μας και στις καρδιες μας
 


christostr

Well-Known Member
7 Απριλίου 2011
409
1
Τώρα το είδα και τα έπαιξα! Τι να πω; Κάποτε είχα πει στο γιο μου... το σκυλί μας είναι μέλος της οικογένειάς μας. Και από τότε βλέπει ΟΛΑ τα ζώα φίλους του.

Υπέροχο κείμενο!!!!!!!!!!!!!!

Ειδικά για κάποιους που είναι πολύ μα πολύ εαυτούληδες και... Μ@Λ@ΚΕΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 


Pintsie

Well-Known Member
Banned
7 Ιανουαρίου 2011
1.233
23
Ανθούσα
Να δω πώς θα γυρίσω στη δουλειά από το διάλειμμα..
Τέτοιο κλάμα είχα καιρό να ρίξω..
Πριν χρόνια ο πατέρας μου είχε δώσει σε καταφύγιο το σκύλο μας (πρώην αδέσποτο που είχαμε υιοθετήσει) γιατί ο κτηνίατρος είχε πει ότι ήταν το καλύτερο επειδή δεν έπρεπε να αλλάξει περιβάλλον. (Μέναμε σε μονοκατοικία και θα ερχόμασταν σε διαμέρισμα).
Μέχρι πριν λίγα χρόνια όταν έβλεπα στην τηλεόραση το χωριό εκείνο, προσπαθούσα να δω μην τυχόν σε κάποιο σπίτι υπήρχε αυτό το σκυλάκι.
Το ξέρω ότι είναι χαζό, αλλά πάντα πίστευα ότι κάπου θα το ξανάβλεπα και ότι θα με θυμόταν αν με έβλεπε κι εκείνο.
Δυστυχώς δεν το είδα ποτέ ξανά... Πλέον ξέρω το πού μπορεί να είναι.. και με θλίβει...
Σ'ευχαριστώ για το κείμενο... Μου θύμισες πολλά...
Μπορώ να βάλω την μετάφρασή σου στο blog μου;
Θα ήθελα να μπουν σε σκέψεις κάποιοι...
 


johnk

Well-Known Member
15 Ιανουαρίου 2010
10.176
5.601
ΑΘΗΝΑ
...Μπορώ να βάλω την μετάφρασή σου στο blog μου;
Θα ήθελα να μπουν σε σκέψεις κάποιοι...
Η δική μου μετάφραση είναι "πανταχόθεν" ελεύθερη...
Αρκεί να αποδώσεις το copyright σ' αυτόν που πρέπει, τον συγγραφέα.:)
 








l.Kyveli

Well-Known Member
12 Φεβρουαρίου 2011
15.765
7.925
¨Αντε μωρέ Johnk και πλάνταξα απογευματιάτικα..
Ενα ευχαριστώ κι από μένα που μας έδωσες την ευκαιρία να το διαβάσουμε . :)
 
Last edited:






Στατιστικά Forum

Θέματα
33.241
Μηνύματα
898.065
Μέλη
20.016
Νεότερο μέλος
Nikos_Ν