Στην σημερινή βόλτα με τον Άρη, μας πλησίασε όλο χαρά ένα κουτάβι θα ήταν δεν θα ήταν 3-4 μηνών. Ημίαιμο ποϊντεράκι μου έκανε. Ήταν πολύ αδύνατο (φαινόντουσαν καθαρά τα κόκαλα σε σημείο που μπορούσα να τα μετρήσω χωρίς να το πιάσω...), χωρίς λουράκι και διστακτικό στο να έρθει κοντά μου αλλά πολύ φιλικό με τον Άρη. Αποφάσισα να το ακολουθήσω να δω αν το έσκασε από κάπου. Ανέβηκα κάτι βουναλάκια (μιας και μένουμε στην Αθήνα μεν αλλά σε εξοχή δε) και είδα σ΄ένα χωράφι ένα αυτοσχέδιο σκυλόσπιτο με δύο σκυλιά, πιθανότατα γονείς του κουταβιού, δεμένα, μόνο με νερό σε μεγάλους κουβάδες. Κοντά στο σκυλόσπιτο βρίσκεται ένα σπίτι. Φαινόταν σαν να μην μένει κανείς. Χτύπησα και το κουδούνι αλλά κανείς δεν μου άνοιξε. Και ρωτάω εγώ τώρα... Τι να κάνω? Σας μιλάω ειλικρινά ήμουνα έτοιμη να το πάρω σπίτι μου το μωρό. Αλλά και τα δύο άλλα σκυλιά τι φταίνε να είναι δεμένα σε ένα χωράφι με αλυσίδες τόσο κοντές που κάνουν τις ανάγκες τους εκεί που κοιμούνται?Απελπισία! 
