Τώρα που με χαλάρωσε λίγο ο Λάκης μπορώ να μιλήσω για το πολύ άσχημο συμβάν που είχα το Σάββατο το απόγευμα και δυστυχώς επαναλήφθηκε λίγο διαφορετικό την Δευτέρα το πρωί και με σόκαρε πάρα πολύ. Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου στην οδήγηση ήταν να μην χτυπήσω ποτέ σκύλο με το αυτοκίνητο. Ο φόβος αυτός έγινε πραγματικότητα το Σάββατο το απόγευμα όταν πήγαινα σε άλλο χωριό να βάλω βενζίνη. Στη μέση της διαδρομής και μέσα σε κατοικημένη περιοχή πετάχτηκε ένας ποιμενικός και έπεσε πάνω μου στο μπροστινό δεξιό φτερό. Έπαιζε κυνηγητό με άλλο σκύλο και δεν πρόλαβε να με δει γιατί ήταν σε κατηφορικό μέρος και τον εμπόδισε ένας βάτος να δει τι περνάει στο δρόμο. Ούτε φυσικά και εγώ πρόλαβα να τον δω. Ούτε καν να πάρω το πόδι από το γκάζι και να το βάλω στο φρένο δεν πρόλαβα. 'Εγιναν όλα σε κλάσμα δευτερολέπτου
. Τραυματίστηκε μάλλον ελαφρά αν κρίνο από το ένα κλάψιμο που ακούστηκε και από το ότι επιστρέφοντας δεν ήταν εκεί κανένα από τα δύο. Δεν κατέβηκα όταν έγινε το συμβάν γιατί έκρινα πως είναι επικίνδυνο με δύο ποιμενικά και το ένα τραυματισμένο να κατέβω. Με "καθησύχασε" κάπως και το κλάψιμο που ήταν στιγμιαίο και έδειχνε ότι ο τραυματισμός του ήταν ελαφρύς. Αυτά έγιναν το Σάββατο και τη Δευτέρα το πρωί πηγαίνοντας τον πατέρα μου στα Γιάννενα για μια αξονική ήμουν πίσω από ένα βαν και ένας σκύλος προσπάθησε τελευταία στιγμή να περάσει το δρόμο ενώ είχε ορατότητα μας έβλεπε και τελικά χτυπήθηκε από το βαν. Ευτυχώς δεν ήταν ούτε και αυτό το ατύχημα μοιραίο. Καταλαβαίνετε βέβαια πως ένιωσα σε λιγότερο από δύο μέρες να μου συμβούν δύο περιστατικά και στο ένα να είμαι και πρωταγωνιστής
Last edited:
