Να συμβάλω κι εγώ λίγο...
Ηδη έχουν θιγεί ορισμένες έννοιες, τόσο εδώ, όσο και στη βιβλιογραφία:
Επιφυλακτικότητα = α) Αυτό που τα πρότυπα κάποιων φυλών ονομάζουν "aloof with strangers". Η αντίδραση, ο δισταγμός προς το καινούργιο... Είναι φυσιολογική κατάσταση ενός σκύλου που δεν βαδίζει ολοταχώς προς ...το θάνατο. Εδώ έρχεται η ανάγκη κοινωνικοποίπησης, ώστε να μπορεί να ξεχωρίζει και να "γενικεύει" νέα πρόσωπα και καταστάσεις, του τύπου "καλός" - "κακός". Συνήθως, ανήκει στις πιο "εκπαιδεύσιμες" φυλές (π.χ. Γ.Π., Rottweiler κλπ.).
β) Αυτό, τώρα, που τα πρότυπα κάποιων φυλών ονομάζουν "reserved" (ή και "dignified") μπορεί να αποδοθεί στη γλώσσα μας σαν "αποστασιοποιημένος", "αξιοπρεπής", "καχύποπτος". Αυτός που, παρότι έχει κοινωνικοποιηθεί κλπ., κάνει διαχωρισμό του τύπου "δικός μας" - "ξένος" και πάντοτε το ένα μάτι τό έχει στον "ξένο", όσο και να τον έχει γνωρίσει επίσημα από τον ιδιοκτήτη του. Συνήθως, ανήκει στις λιγότερο "εκπαιδεύσιμες" φυλές (π.χ. ορεινά ποιμενικά).
Νευρικότητα = Είναι το γνωστός άγχος (που έχουμε κι εμείς), έχοντας, με ένταση, το νου του τη στιγμή που βρίσκεται σε μία κατάσταση (την οποία, ενδεχομένως, έχει γενικεύσει από παρόμοια ερεθίσματα), όπου "αναμένει" πως ίσως συμβεί κάτι και είναι "alert". Οταν η νευρικότητα αυτή είναι συνεχής, τότε μιλάμε για "παθολογική" κατάσταση συμπεριφοράς...
Φόβος = Είναι η απόλυτα φυσιολογική κατάσταση - συναίσθημα, που ήδη περιγράφτηκε και αφορά την αυτοσυντήρηση - επιβίωση όλων των ειδών. Είναι το επικρατέστερο χαρακτηριστικό του λύκου και κάθε "άγριου" ζώου, είτε μιλάμε για "αρπακτικό", είτε για "θήραμα"... Δηλαδή, στην άγρια φύση, η πρώτη παρόρμηση είναι "flight" και όχι "fight"... Για παράδειγμα, οι λύκοι και τα λοιπά αρπακτικά θα "κλειδώσουν" στο πιο αδύνατο, αργό, νεαρό, ή πολύ ηλικιωμένο άτομο (ανάμεσα σε όσα βρίσκονται στο κοπάδι) και θα προσπαθήσουν να το πιάσουν, αγνοώντας όλα τα υπόλοιπα... Κανένας λύκος δεν θα επιδιώξει να αντιμετωπίσει τον τρελλαμένο (από φόβο, επίσης) επιβήτορα με τα πιο μεγάλα κέρατα, ή τις πιο ισχυρές οπλές...
Και, σαφώς, είναι ισχυρό χαρακτηριστικό και των εξημερωμένων ζώων (σκύλοι, λιγότερο - γάτες, περισσότερο)...
Κατά συνέπεια, φόβο νιώθουν όλα τα ζώα, όταν μπαίνουν σε άγνωστες καταστάσεις - συναντήσεις... και τον αντιπαρέρχονται με την κοινωνικοποίηση, εκπαίδευση, γενίκευση...
Φοβίες = Είναι οι παθολογικές καταστάσεις που ξέρουμε... Κροτοφοβία από την έκρηξη μιάς εξάτμισης, κεραυνοί, μεγαλόσωμοι άντρες, άνθρωποι με καπέλα, γριές με μπαστούνι, κυρίες με καρότσι λαϊκής, κουρευτική μηχανή για το γρασίδι, μεγαλόσωμα σκυλιά με όρθια αυτιά (και όχι με πεσμένα αυτιά!!! - και το αντίστροφο) κλπ.
Να σημειώσω δε, πως λόγω του γεγονότος ότι ψάχνω ακατάπαυστα το συγκεκριμένο θέμα (φοβίες), λόγω της Μόκας, που έρχεται σε αντίφαση με το τυπικό bullmastiff, έχω αρχίσει να "υποψιάζομαι" πως είναι πιθανόν, σε κάποιες γραμμές αίματος - χώρες, οι εκτροφείς, θέλοντας να "μαλακώσουν" το σχετικό ταμπεραμέντο (ίσως, για να μην απαγορευτούν κάποιες φυλές από συγκεκριμένες χώρες? - ποιός ξέρει...), δεν το έχουν ελέγξει επαρκώς το θέμα, με συνέπεια τη γέννηση αρκετών (ποσοστιαία) "φοβικών" σκυλιών...
Υ.Γ. Θα μου πει κάποιος ότι δεν έθιξα το "άφοβος σκύλος". Οντως, μιάς και θεωρώ ότι δεν υπάρχει... Το πλησιέστερο προς το "άφοβος" είναι ο σκύλος που αφομιώνει γρήγορα την κατάσταση και γενικεύει, επίσης, γρήγορα... Αλλιώς, θα πρέπει να μιλήσουμε για "απάθεια", η οποία, όπως και σε μας, είναι "μη φυσιολογική"...
