Στη γειτονιά μας υπάρχει ένα σκυλί τραμπούκος. Bully που λένε οι Αμερικάνοι. Γαβγίζει στα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα, επιτέθηκε σε ένα παππού, ευτυχώς χωρίς να τον βλάψει και γενικά προκαλεί ένα πανικό από όπου περνάει.
Επειδή πάντα είχα καλό ένστικτο με όλα τα πλάσματα του Θεού, αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή πως ο τραμπούκος δεν είναι κακός χαρακτήρας. Πως όλα αυτά τα κάνει γιατί είναι πληγωμένος και γιατί θέλει να τραβήξει την προσοχή. Σε μένα και τη Ρούμπι (το μπολονεζάκι μου) που περνάμε συχνά δίπλα του δεν επιτέθηκε ποτέ, γιατί του μίλησα από την πρώτη στιγμή. Τον καλημέρισα, του είπα ότι είναι όμορφος και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Από τότε όποτε είναι να βγούμε, έρχεται και μας λέει ένα γεια κουνώντας την ουρά του.
Χτες λοιπόν έμαθα την ιστορία του που επιβεβαίωσε το ένστικτο μου. Ο σκυλάκος, που είναι πανέμορφος, ήταν κάποτε δώρο για τα παιδιά ενός γείτονα. Αφού παίξανε μαζί του και τον χάρηκαν όσο ήταν κουτάβι, αποφάσισαν πως δεν τον θέλουν πια σαν μεγάλο σκυλί και τον παράτησαν σε ένα βουνό, κοντά στην περιοχή μας. Ο σκυλάκος μισό χρόνο μετά, βρήκε το δρόμο της επιστροφής και γύρισε στη γειτονιά του. Από τότε μένει στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι που κάποτε ήταν σπίτι του και δημιουργεί όλο αυτό το σαματά. Οι 'φιλεύσπλαχνοι' ιδιοκτήτες του βάζουν κανένα νερό και τα αποφάγια τους, όποτε το θυμούνται, αλλά βέβαια ούτε λόγος για να τον δεχτούν πίσω.
Θα ήθελα να ρωτήσω αν μπορείτε με τις γνώσεις σας να μου πείτε τι είναι το καλύτερο να κάνω; Να τηλεφωνήσω στο Δήμο; Κάποιο σύλλογο αδέσποτων;
Έμενα πολλά χρόνια στο εξωτερικό και δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί όλο αυτό στην Ελλάδα.
Ευχαριστώ πολύ
Επειδή πάντα είχα καλό ένστικτο με όλα τα πλάσματα του Θεού, αντιλήφθηκα από την πρώτη στιγμή πως ο τραμπούκος δεν είναι κακός χαρακτήρας. Πως όλα αυτά τα κάνει γιατί είναι πληγωμένος και γιατί θέλει να τραβήξει την προσοχή. Σε μένα και τη Ρούμπι (το μπολονεζάκι μου) που περνάμε συχνά δίπλα του δεν επιτέθηκε ποτέ, γιατί του μίλησα από την πρώτη στιγμή. Τον καλημέρισα, του είπα ότι είναι όμορφος και συνεχίσαμε τη βόλτα μας. Από τότε όποτε είναι να βγούμε, έρχεται και μας λέει ένα γεια κουνώντας την ουρά του.
Χτες λοιπόν έμαθα την ιστορία του που επιβεβαίωσε το ένστικτο μου. Ο σκυλάκος, που είναι πανέμορφος, ήταν κάποτε δώρο για τα παιδιά ενός γείτονα. Αφού παίξανε μαζί του και τον χάρηκαν όσο ήταν κουτάβι, αποφάσισαν πως δεν τον θέλουν πια σαν μεγάλο σκυλί και τον παράτησαν σε ένα βουνό, κοντά στην περιοχή μας. Ο σκυλάκος μισό χρόνο μετά, βρήκε το δρόμο της επιστροφής και γύρισε στη γειτονιά του. Από τότε μένει στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι που κάποτε ήταν σπίτι του και δημιουργεί όλο αυτό το σαματά. Οι 'φιλεύσπλαχνοι' ιδιοκτήτες του βάζουν κανένα νερό και τα αποφάγια τους, όποτε το θυμούνται, αλλά βέβαια ούτε λόγος για να τον δεχτούν πίσω.
Θα ήθελα να ρωτήσω αν μπορείτε με τις γνώσεις σας να μου πείτε τι είναι το καλύτερο να κάνω; Να τηλεφωνήσω στο Δήμο; Κάποιο σύλλογο αδέσποτων;
Έμενα πολλά χρόνια στο εξωτερικό και δεν έχω ιδέα πως λειτουργεί όλο αυτό στην Ελλάδα.
Ευχαριστώ πολύ