Καλώς όρισες Άννα κ να χαίρεσαι το κουτάβι σας.
Το σκυλάκι το υιοθετήσατε από κάποιο καταφύγιο;
Εεε όχι....είναι λίγο μεγάλη ιστορία, που μπορεί και σε κάποιους να ακουστεί σαν ανεύθυνη κίνηση...θα σας πω, ελπίζοντας να μην κουράσω...
Εγώ σηζούσα με κάποιον και 2,5 χρόνια είχαμε ένα άλλο σκυλάκι, που ήταν κι αυτό κόκερ με κανίς, αλλά μαύρο...ο αγαπημένος μου Carlito...ήταν σαν άνθρωπος και τον λάτρευα...με αποτέλσμα όταν τον έχασα ξαφνικά να είμαι πολύ άσχημα...έκλαιγα συνέχεια και δεν μπορούσα να κάτσω μέσα στο σπίτι...ο τότε φίλος μου, βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήρε τηλέφωνο ένα φίλο του σε pet shop, χωρίς εγώ να ξέρω τίποτα....και τυχαίνει εκείνος να έχει έναν φίλο που είχε ημίαιμα κουτάβια από ίδιες ράτσες...ο φίλος μου, λίγο το ότι το θεώρησε "σημάδι", λίγο το ότι ο Carlito μας είχε τέλειο χαρακτήρα και πολύ για να ξεπεράσω εγώ το σοκ, πήγε το πήρε και το έφερε στο σπίτι...οπότε μια μέρα γυρνώντας ανυποψίαστη απο τη δουλειά το βρήκα μπροστά μου
Δυστυχώς ο ανίδεος ιδιοκτήτης είχε δώσει τα κουτάβια του πάρα πολύ μικρά, όσο ακόμα έπρεπε να είναι με τη μαμά τους...το μάθαμε όταν το πήγαμε στον κτηνίατρο...το θετικό ας πούμε ήταν ότι στο Pet shop έκατσε μόλις μία μέρα...δεν γινόταν όμως να το πάω πίσω γιατί πάλι εκέι θα το άφηναν, μέσα σε μια γυάλα...οπότε αποφάσισα να τον κρατήσω, ξέροντας ότι θα είναι πιο δύσκολα και για μένα και για τον μικρό...
Τελικά η ειρωνία της τύχης είναι ότι χώρισα και τώρα πια αυτός είναι η παρέα μου και ο μικρός μου σύντροφος..
