Αγγελική μου σε ευχαριστώ γα τα ωραία σου λόγια.. Εύχομαι ο δικός σου τσαρλάκος να είναι υγιής και να ζήσει όσο το δυνατόν περισσότερο..! Φιλιά!
Χωρίς τον τσαρλάκο τι;;
- Thread starter mariettakou
- Ημερομηνία δημιουργίας
Μαριέττα, σχεδόν οι περισσότεροι το έχουμε περάσει αυτό. Σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Οταν έχασα και γω τον δικό μου (γιορκασαράκι και γω...) στεναχωρήθηκα, έκλαψα, δεν μπορούσα να ανασάνω...
Την επόμενη μέρα πήγα και πήρα 2 γιορκσαράκια. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο απαλύνει τον πόνο.
Εγώ το παράκανα βέβαια....
Το ίδιο έκανα και όταν πέθανε ένα λυκόσκυλο που είχα. Αμέσως πήγα και πήρα έναν κούταβο. Ούτε μια μέρα δεν πέρασε.
Νέο αίμα, νέες χαρές...
Οταν έχασα και γω τον δικό μου (γιορκασαράκι και γω...) στεναχωρήθηκα, έκλαψα, δεν μπορούσα να ανασάνω...
Την επόμενη μέρα πήγα και πήρα 2 γιορκσαράκια. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο απαλύνει τον πόνο.
Εγώ το παράκανα βέβαια....
Το ίδιο έκανα και όταν πέθανε ένα λυκόσκυλο που είχα. Αμέσως πήγα και πήρα έναν κούταβο. Ούτε μια μέρα δεν πέρασε.
Νέο αίμα, νέες χαρές...
Εμένα πέρασαν πολλά χρονια για να πάρω άλλο. Πάντως δεν ξεχνάς. Απλά δεν υποφέρεις με το χρόνο. Ακόμα τον βλέπω στα όνειρα μου. 17 χρόνια πάνε
Ποσο δικιο εχεις...και εγω δεν νομιζω οτι το ξεπερνας ποτε, ειδικα το πρωτο σου σκυλι, χωρις αυτο να σημαινει οτι δεν αγαπας το επομενο.
Λυπαμαι πολυ που αποχωριστηκες το μαναρι σου, οπως καταλαβαινω το μεγαλωσες και σε μεγαλωσε.. ειναι κριμα ομως ανθρωποι οπως εσυ που εχουν τοση αγαπη να δωσουν να την αφηνουν εστω και μια μερα να πηγαινει χαμενη. Παρε συντομα ενα μωρακι, σε χρειαζεται..
Μαριέττα με λένε Αργυρώ και είμαι 29 χρονών...μοναχοπαίδι σαν εσένα..με πολλά κοινά..!Θα σου εξηγήσω αμέσως,οταν ήμουν 10 χρονών πήρα ενα σκυλάκι,ημίαιμο αλλά για μένα δεν είχε σημασία..ηταν η χνουδόμπαλα μου!Μεγαλώσαμε μαζί κυριολεκτικά σαν αδέρφια και καταλαβαίνω απόλυτα το δέσιμο ενός μοναχικού παιδιού με το ζωάκι του!Μεγαλώνοντας λοιπόν η Μίλβα,έτσι την λέγαμε,τυφλώθηκε,κουφάθηκε ακριβώς όπως και εσένα ο Τσάρλι..έφτασε μια μέρα όμως μετά απο 18 χρόνια που δε μπορούσε να περπατήσει,να ανασάνει,να φάει...την πήγα σε νοσοκομείο αλλά απ'ότι μου είπαν οι γιατροί δεν υπήρχαν ελπίδες και έπρεπε να γίνει το μοιραίο γιατί το τέλος είχε έρθει και απλά παιδευόταν..δεν άντεξα..βγήκα έξω αφού την αγκάλιασα και άρχισα να κλαίω με λυγμούς,ηταν ο ξαδερφός μου κοντά της μέχρι την τελευταία στιγμή της και εγώ απ'εξω να χτυπιέμαι..κάποιες κυρίες λοιπόν με τα σκυλάκια τους που περίμεναν εκεί στην αναμονή μου λένε μη στεναχωριέσαι θα πάρεις άλλο..τις κοίταξα και δε ξέρω πως κρατήθηκα να μη τις βρίσω..η Μίλβα μου ηταν για μένα αναντικατάστατη,πως τόλμησαν..δεν ηταν πράγμα που θα πάρω άλλο και θα το ξεχάσω..Τον Απρίλιο κλείνει 1 χρόνο απο τότε..ο πόνος έχει απαλυνθεί κάπως μιας και μπόρεσα να το δώ ποιο ψύχραιμα..έζησε 18 υπέροχα χρόνια μαζί μας και θέλω να πιστεύω πως ηταν ευτυχισμένη,κανείς δυστυχώς δε ζει για πάντα...πλέον άρχισα να σκέφτομαι πως θα ηταν άδικο να μην δώσω αγάπη σε μια άλλη ψυχούλα..αυτό δε θα σήμαινε πως θα ξεχάσω τη Μίλβα..!Δε θα την ξεχάσω ποτέ και θα με συντροφεύει πάντα η γλυκειά ανάμνηση της..όπως και σενα,απλά δώσε χρόνο στον εαυτό σου και θα έρθει η ώρα που νιώσεις έτοιμη να δώσεις πάλι αγάπη σε κάποιο πλασματάκι...
Last edited:
βλεπω οτι πολλοι απο μας εχουν νιωσει ακριβως το ιδιο:την απωλεια!σε εμενα βεβαια πριν 5 χρονια αδειασε η αυλη μου!εκεινο μου εκανε τοτε εντυπωση ηταν οτι ξαφνικα ερημωσε ο κηπος!απολυτη ησυχια!μετα απο 1 χρονο πηραμε αλλο,ακριβως το ιδιο,λυκοσκυλακι!δεν ηταν το ιδιο....ποτε δεν ξεχασαμε τον μαχ αλλα η αγαπη μας για τον τζακ μας εκανε να καταλαβουμε οτι μπορουμε να ξαναγαπησουμε παλι,το ιδιο δυνατα!ζησε την απωλεια σου και με τον καιρο θα δεις οτι θα ξαναθες να ζησεις το ιδιο συναισθημα με πριν και....θα το νιωσεις!
