Κατ'αρχάς, το είναι και θέμα τι διατίθεσαι να ρισκάρεις...
...και ένα κουτσό/άρρωστο κουτάβι ίσως γίνει καλά, δεν μπορώ όμως να σου προτείνω να το αγοράσεις. Αν θέλεις το ρισκάρεις.
Στο θέμα του χαρακτήρα, παίζει μεγάλο ρόλο η φυλή, και ποιός ήταν ο αρχικός ρόλος της. Δεν μπορεί κανείς να έχει ελπίδες να διαλέξει καλό κουτάβι (ή καλό εκτροφέα) αν δεν μελετήσει την φυλή καλά πρώτα.
Ο Όμαροκ έχει δίκιο ως ένα σημείο. Σε μερικές φυλές (Ιτάλιαν Γκρέιχαουντ) ένα λίγο ντροπαλό κουτάβι είναι αποδεκτό στην φυλή (που είναι γενικώς ήπια και μαζεμένη). Σε Μολοσσό ή Ρότβαιλερ είναι πραγματικά επικίνδυνη επιλογή το ντροπαλό κουτάβι (τα περισσότερα δαγκώματα τα κάνουν οι θρασύδειλοι σκύλοι).
Σε φυλές που είναι διάσημες για το θάρρος τους και τον προβλέψημο/σταθερό χαρακτήρα τους, καλό είναι να μην υπάρχει ούτε ένα δειλό/ντροπαλό κουτάβι στην γέννα. Και ναι, μάλλον κι εγώ θα σκεφτόμουν πως κάτι "πήγε στραβά", όπως ο Όμαροκ. Θα έψαχνα συγγενικά ζώα να δω αν η εκτροφή έχει κι άλλα προβληματικά ζώα (ή ήταν κάτι που απλώς έτυχε). Πράγματι, μερικές φορές απλώς τυχαίνει. Αν έβρισκα έστω ένα ακόμη προβληματικό ζώο στην έρευνά μου (ή δεν μπορούσα να κάνω την έρευνα) δεν θα έπερνα ούτε το πιο θαρραλέο κουτάβι της γέννας.
Κι αυτό γιατί ΠΟΛΥ συχνά βγαίνουν οι κληρονομικές "νευρώσεις" και φοβίες αργότερα (για να μην πω συνήθως).
Ένα κουταβάκι που ενώ έζησε/μεγάλωσε με τις καλύτερες συνθήκες αλλά παρ' όλ' αυτά δεν φέρεται "φυσιολογικά" και φοβάται τους ανθρώπους έχει εξαιρετικά συμαντικό πρόβλημα, το οποίο μάλλον ποτέ δεν θα ξεπεραστεί 100%.
Πολλοί καλοί εκτροφείς επιλέγουν να κρατήσουν τα πιο "ασθενικά" κουτάβια μερικούς μήνες (είτε υστερούν σωματικά, είτε ψυχικά), για να: α) βεβαιωθούν πως θα μεγαλώσει υπό τις καλύτερες προυποθέσεις και
β) να παρακολουθήσουν από κοντά την ανάπτυξη του σκύλου ώστε να έχουν καλύτερη άποψη για το τι ακριβώς πήγε στραβά.
Το να ρισκάρεις να πάρεις ένα φοβικό η ντροπαλό κουτάβι είναι μεγάλη απόφαση. Απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και κούραση στην ανατροφή του και πάντα υπάρχει η (μεγάλη) πιθανότητα να μην γίνει ποτέ φυσιολογικός κι ισοροποιημένος σκύλος.
Δεν είναι κακό να αναλάβει κανείς ένα τέτοιο πλάσμα, φτάνει να ξέρει καλά γιατί το κάνει και να μην έχει αυταπάτες (πχ. "η αγάπη όλα τα διορθώνει").
Τέλος θα ήθελα να συμειώσω πως ένα νεαρό ζώο που φοβάται γιατί έχει άσχημες εμπειρίες (πχ. ήταν αδέσποτο) πολύ πιο εύκολα θα βελτιωθεί (ίσως και να ξεπεράσει τελείως κάθε ανασφάλεια) από ένα ζώο που κληρονόμισε "υπερευαίσθητο" χαρακτήρα. Απλά γιατί το 1ο έχει το γεννετικό ηλικό και σθένος ψυχής να ανταπεξέλθει ενώ το 2ο δεν το έχει.
Στο θέμα του "Παρατρίχα", η Σ.Βαλάτα είπε για την επιλογή του κουταβιού, τονίζοντας πως η συγκεκριμένη φυλή έχει πολλά προβλήματα με φοβικά και νευρικά ζώα. Τα Μπόρντερ Κόλι είναι πράγματι υπεύθυνα για πάρα πολλά δαγκώματα σε ανθρώπους (απρόβλεπτα δαγκώματα από φόβο ή νευρικότητα).
Όταν είμαστε αυστηροί στην επιλογή του κουταβιού μας (αυστηροί με τους εκτροφείς δηλαδή), στην ουσία βοηθούμε την βελτίωση της φυλής που αγαπάμε.
Πάρα πολλοί εκτροφείς δεν ασχολούνται αρκετά με το θέμα χαρακτήρας στην επιλογή των γεννητόρων. Είναι ένα γεγονός που με θλίβει ιδιαίτερα. Καλό θα ήταν να τους αναγκάσουμε εμείς να πάρουν το θέμα στα σοβαρά, δίνοντας πολύ μεγαλύτερη βάση στον χαρακτήρα των κουταβιών και των γονιών τους.
Απο κει και περα μια ερωτηση.. αυτο το κουταβι που θα κατσει μονο στη γωνια που αναφερει... τι θα απογινει?
Ότι ακριβώς γίνεται με τα κουτάβια που έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας.
