Φίλε Homer,
Καταρχήν, να ευχαριστήσω πολύ τον William που έγραψε παραπάνω ότι
"Μη διστασεις να ρωτησεις ολους τους bullmastiffades εδω μιας και ειναι παρα πολυ καλα ατομα ολοι τους(πραγματικα,ισως οφειλεται στη φυλη...
) με φοβερες γνωσεις!".
Οντως κι εγώ έχω διαπιστώσει πως όλοι οι "μπουλμαστιφάδες" του forum είναι εξαιρετικά παιδιά και, κάποιοι από αυτούς, έχουν πάρα πολλή γνώση για τη φυλή. Θα μου άρεσε μεν
, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει και στατιστικός συσχετισμός "ιδιοκτήτη" - "φυλής", μιάς και σε όλες τις φυλές υπάρχουν εξαιρετικοί ιδιοκτήτες...
Απλά, έχοντας ασχοληθεί πολύ με τη συγκεκριμένη φυλή, σου επιβεβαιώνω κι εγώ ότι εδώ μπορείς να πάρεις συμπυκνωμένη εμπειρία, που θα σου προσφερθεί με χαρά, για οποιοδήποτε θέμα σε προβληματίσει.
Σε σχέση με το ραβδωτό (brindle) χρώμα κι εγώ είχα ξεκινήσει, έχοντας στο μυαλό μου το υπόξανθο (fawn) και το κοκκινοκαφέ (red), αλλά δεν μου πήρε πάνω από 5 λεπτά η τελική επιλογή της ραβδωτής Μόκας, απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσα ούτε μιά φορά!
Εξάλλου, το bullmastiff εκτράφηκε αρχικά με ραβδωτό χρώμα, ώστε να κάνει παραλλαγή στο δάσος, όταν καταδίωκε τους λαθροθήρες...
Σε σχέση, τώρα, με τη φύλαξη που ανέφερες. Σε πρώτη φάση συνιστάται ανεπιφύλακτα η εξαιρετική (και συνεχιζόμενη) εκπαίδευση βασικής υπακοής του σκυλιού, μιάς και είναι μεγαλόσωμο, πολύ δυνατό και πολύ ...ξεροκέφαλο. Εφόσον, όμως, προχωρήσεις και σε θέματα φύλαξης, θα πρέπει να έχεις υπόψη σου τα ακόλουθα:
Σύμφωνα με τις γραφές, αλλά και όπως έχει πει παλιότερα η Dr.Zhivago (από τα πιό έγκυρα μέλη του forum, σε σχέση με εκπαιδευτικά θέματα και όχι μόνο), το bullmastiff είναι
φυσικός φύλακας και μάλιστα από τους καλύτερους. Αυτό σημαίνει, απλά, το εξής:
Αν το (συγκεκριμένο) σκυλί διαθέτει το ταμπεραμέντο και το χαρακτήρα του προτύπου της φυλής (δηλαδή, αν δεν είναι φοβικό, ή very submissive), εφόσον χρειαστεί να "κάνει τη δουλειά" θα την κάνει και μάλιστα με τον πιο ...πειστικό τρόπο. Και εξηγούμαι:
Το bullmastiff δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ για την κυριαρχία μέσα στην περιοχή του (δεν είναι teritorial), γιατί δεν της δίνει τόσο μεγάλη σημασία...
Το bullmastiff ενδιαφέρεται (και δίνει
μεγάλη σημασία) για ότι αγαπάει περισσότερο, για τους ανθρώπους
του. Αυτούς είναι που θα υπερασπίσει πηγαία, εάν χρειαστεί. Ακόμα και με τη ζωή του... Κατά συνέπεια, εκπαίδευση φύλαξης για το bullmastiff σημαίνει περισσότερο "σωματοφυλακή".
Σε σχέση, λοιπόν, με τα χαρακτηριστικά του φυσικού φύλακα και χωρίς περαιτέρω εκπαίδευση, το bullmastiff είναι εξαιρετικός κριτής χαρακτήρων και προθέσεων και "εργάζεται", συνήθως, σαν παράγοντας αποτροπής (deterrent factor). Στήνεται σιωπηλά κάπου μεταξύ των δικών
του και του αγνώστου, με ορθωμένο όλο το ανάστημα, σφιγμένους μύες, κεφάλι και ουρά ψηλά... Και, αν ο άγνωστος μετακινείται, το bullmastiff μετακινείται και αυτό, κυκλικά, ώστε να μην αποκτήσει ο άγνωστος άμεση επαφή με τους δικούς του...
Αν ο άγνωστος θεωρεί ότι έχει την άνεση να πλησιάσει πιο πολύ, μπορεί να ακούσεις κάτι σα "βήξιμο" και ίσως και 1-2 βροντερά γαυγίσματα.
Το bullmastiff, δηλαδή, δουλεύει περισσότερο με το σώμα (ακόμα και στην επίθεση) και λιγότερο με την τελετουργία "γαύγισμα" --> "γρύλισμα" --> "δάγκωμα". Αν χρειαστεί, βέβαια, τα σαγώνια του είναι εξαιρετικά δυνατά και σίγουρα θα τα καταλάβει καλά όποιος το προκαλέσει τόσο, είτε με "ρηχό" είτε με "γεμάτο" δάγκωμα...
Για να κλέψω (σε ελεύθερη μεταφορά) και ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα από ένα παλιότερο κείμενο που είχε παρουσιάσει εδώ ο Teobullmastiff:
Αν πλησιάσεις μέσα στην περιοχή του, το bullmastiff θα σταθεί μπροστά σου, σιωπηλό, δίνοντας την εντύπωση αμετακίνητου εμποδίου. Το βλέμμα του, που είναι σχεδόν αδύνατο να το μεταφράσεις, είναι σαν να σου λέει:
"Ξένε, εδώ μπροστά μου υπάρχει μία νοητή γραμμή. Εγώ δεν θα μετακινηθώ, εσύ δεν πρόκειται να την περάσεις. Συνέχισε το δρόμο σου, καλύτερα... Αν περπατούσες με άλλο σκοπό, μπορεί να μην με είχες κάν παρατηρήσει..."
Υ.Γ. Το εάν το bullmastiff "φυλάει", είναι κάτι που προβληματίζει αρκετούς ιδιοκτήτες του σε όλο τον κόσμο. Πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι φυλάει εξαιρετικά, με φανταστικά αποτελέσματα. Αλλοι, θα πεθάνουν χωρίς να διαπιστώσουν ποτέ αν ο σκύλος τους μπορούσε να φυλάξει. Οι περισσότεροι δε από εμάς, θα πεθάνουμε χωρίς να μάθουμε πόσες φορές ο σκύλος μας λειτούργησε σαν αποτρεπτικός παράγοντας και δεν χρειάστηκε κάν να μας ...ενοχλήσει...
