Δεν ειναι λιγο ακραιο το παραπανω παραδειγμα ομως Στελλα?
Πρωτον ειναι το απολυτο παραδειγμα και δευτερον δυσκολα θα το δουμε στην πραξη, απλά γιατι προσεχουμε να μην δοθει η ευκαιρια να συμβει.
Κατι σε πιο απλο και καθημερινο για να παραμυθιαστουμε λιγο οσοι πιθανως πιστευουμε οτι εχουμε σκυλο με φοντα στη φυλαξη?
Δεν νομίζω πως είναι και τόσο ακραίο το παράδειγμα...
Να το πάρουμε από την αρχή. Συνήθως οι σκύλοι με καλά ένστικτα προστασίας, σε συνδιασμό με την σταθερότητα χαρακτήρα (θάρρος και γερά νεύρα) που απαιτεί η δουλειά, ξεκινούν ΠΟΛΥ γλυκούληδες (ως κουτάβια). Τρέχουν πάνω σε ξένους να παίξουν, τρέχουν σε παράξενους θορύβους από περιέργεια, δοκιμάζουν να σκαρφαλώσουν να δαγκώσουν διάφορα... "περιεργάζονται" το περιβάλλον πιο χαρούμενα κι αυθόρμυτα από τον μέσο σκύλο. Δεν τρομάζουν εύκολα, και είναι μες στην καλή χαρά. Δεν ξέρουν τι θα πει επιφυλακτικότητα.
(Να σημειώσουμε εδώ, πως το ΚΑΛΥΤΕΡΟ κουτάβι, σε λάθος χέρια καταστρέφεται με μεγάλη ευκολία. Η υπερβολική αυστηρότητα, το ξύλο, η έλλειψη στοργής και παιχνιδιού και βόλτας, ή η απομόνωση κάνουν ανεπανόρθωτη ζημιά).
Ο ιδιοκτήτης (ο αδαής τουλάχιστον) επαναπαύεται (πως ο σκύλος είναι ΓΛΥΚΑΣ, και θα παραμείνει έτσι), κι ορισμένοι απογοητεύονται ("τι διάολο, εγώ φύλακα ήθελα, κι αυτός λατρεύει όλον τον κόσμο!"). ΔΕΝ "προσέχουν να μην δοθεί η ευκαιρία" που λες εσύ. Αρχίζουν να προσέχουν όταν ο σκύλος τους δώσει λόγο να προσέχουν -όταν δηλαδή ο σκύλος αποφασίσει να κάνει την πρώτη του επίθεση σε άνθρωπο, ή να υπερασπιστεί τον χώρο του. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν ο σκύλος είναι 5 μηνών, ή όταν είναι 2,5 ετών (εξαρτάται από την φυλή και το που μένει ο σκύλος και τι "απειλές" θα έχει να αντιμετωπίσει εκεί και με ποιά συχνότητα).
Συνήθως όμως, ο ιδιοκτήτης ΔΕΝ μπορεί να ξέρει αν ο σκύλος του μπορεί να εκπαιδευτεί για φύλακας. Γιατί απλά δεν έχει τις γνώσεις και την εμπειρία να το κρίνει. Πολλοί υποτιμούν τον σκύλο τους (και εκπλήσσονται όταν δείξει τι είναι ικανός να κάνει), αλλά ακόμη περισσότεροι ΥΠΕΡΤΙΜΟΥΝ τον σκύλο τους ("Μα αφού μ'αγαπάει, δεν θα μ'υπερασπιστεί" ; ). Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες το βλέπουν πολύ "ρομαντικά" για να μπορούν να κρίνουν.
Κατά κανόνα πάντως, οι σκύλοι που εκπαιδεύονται επιτυχώς στην φύλαξη της οικογένειάς τους είναι πολύ κοινωνικοποιημένοι, πολύ προβλέψημοι, ψύχραιμοι και με χαρούμενη διάθεση και δεν "χαλιούνται" εύκολα. Είναι πολύ δύσκολο να τρομάξουν από το οτιδήποτε.
Έχουν πάρει πάρα πολύ αγάπη (σ'ευχαριστώ Lawrence που το τόνισες αυτό) μεγαλώνοντας, και αυτό τους έχει γεμίσει αυτοπεπίθηση. Δεν έχουν φάει ποτέ ξύλο, αλλά είναι πιθαρχημένοι και υπάκουοι μέσα από μια σωστή και σταθερή ρουτίνα εκπαίδευσης και συμβίωσης. Ξέρουν την θέση τους στην οικογένεια, αλλά δεν σέβονται τους ξένους με τον ίδιο τρόπο (και ας είναι "ευγενικοί" μαζί τους). Παρακολουθούν τα σύνορα του σπιτιού τους, αλλά ήρεμα (δεν αγχώνονται). Πολλοί έχουν την τάση να είναι "νυκτόβιοι" (είναι πιο "ξύπνιοι" το βράδυ, και πιο σοβαροί).
Η "παρακολούθηση" των συνόρων είναι μεγάλης συμασίας για τους καλύτερους για την δουλειά. Αφήνουν το παιχνίδι, τον ύπνο, ακόμη και το φαγητό τους, αστραπιαία, αν καταλάβουν πως πλησιάζει κάποιος τα σύνορά του σπιτιού. Αυτό είναι που ονομάζουν οι ξένοι: territoriality.
Όσοι σκύλοι έχουν καλά ένστικτα για προστασία σπιτιού, εντυπωσιάζουν με την ακοή τους. Όχι γιατί ακούν καλύτερα από τους άλλους σκύλους.... αλλά επειδή τους
ενδιαφέρει να "αφουγκράζονται" για να μαθαίνουν μόνοι τους να ξεχωρίσουν τους ήχους της περιοχής τους (πχ, να ξεχωρίζουν τα αυτοκίνητα των γειτόνων και του ιδιοκτήτη τους, από εκείνα που ΔΕΝ είναι από την γειτονιά).
Όπως ακριβώς τα κυνηγόσκυλα έχουν "ταλέντο" να βρήσκουν τα πουλιά... έτσι και οι φύλακες έχουν ταλέντο να βρήσκουν τον εισβολέα (πολύ πριν τους βρει αυτός).
