Εγώ μ' αυτά και μ' αυτά, σκέφτομαι ότι έχασες και χάνεις την γλυκύτερη ηλικία για ένα κουτάβι. Κι εσύ και το σκυλί σου. Πως λέμε: από νωρίς στα βάσανα; Κάπως έτσι. Ο σκύλος σου δεν θα ξαναείναι κουτάβι. Δεν θα το ξαναζήσετε αυτό. Και οι μνήμες που θα έχει
σε όλη του την ζωή, από αυτή την περίοδο, θα είναι άγχος, ανασφάλεια και φόβος. Πιστεύω ότι μια μέρα μετά από καιρό, θα ξυπνήσεις, θα κοιτάξεις το μουτράκι του και θα σκέφτεσαι: τι μαλακίες έκανα ρε αγόρι μου όταν ήσουν μικρούλης; πως με άντεξες και δεν με έφαγες; Θα συνειδητοποιήσεις την συμπεριφορά σου και θα μετανοιώσεις για την πίεση που τον υποβάλλεις τώρα. Αλλά θα είναι αργά. Δεν θα μπορείς να πας πίσω και να το αλλάξεις. Αν έχεις ήδη κουραστεί, δεν θα καταφέρεις ίσως ποτέ να αντιστρέψεις αυτά του τα βιώματα. Γιατί εξαιτίας σου, σου δημιουργείς ακόμη περισσότερη και δυσκολότερη δουλειά. Και αφού δεν έχεις ήδη την υπομονή, στο άμεσο μέλλον θα προβληματιστείς ακόμη περισσότερο. Κρίμα δεν είναι; Κρίμα και για σένα. Βιάζεσαι να τον κάνεις απόλυτα υπάκουο, αντί να χαρείς την ζωντάνια και την χαριτωμένη αδεξιότητα της ηλικίας του. Θα έρθει η ώρα να είναι σοβαρός και υπάκουος και συγκρατημένος. Θα αργήσει μάλλον, λόγω των δικών σου απαιτήσεων, όχι της φύσης του σκύλου σου. Στο post του καλωσορίσματος, σου είχα γράψει πολύ στην αρχή:
Το άγχος μου για την εκπαίδευση δεν είναι η βία από μόνη της. Στην εκπαίδευση επιβάλλεται να παρευρίσκεται ο ιδιοκτήτης. Επ' ουδενί δεν τον αφήνεις και φεύγεις. Πρέπει να είσαι παρόν. Πρέπει να μάθεις εσύ τι πρέπει να κάνεις για να χειρίζεσαι σωστά τον σκύλο σου. Και βέβαια, πρέπει να επιβλέπεις με ποιόν τρόπο εκπαιδεύεται. Κι αυτό το πετυχαίνεις μόνο αν το βλέπεις με τα μάτια σου. Αλλιώς πως αποκλείεις την χρήση βίας;
Νομίζω θα συμφωνείς πλέον, ότι δεν ήταν αποτελεσματική μέθοδος. Ελπίζω, να μην ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Εκπαιδεύσου μαζί με τον σκύλο σου. Εσύ το έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον. Εκτονώσου μαζί με τον σκύλο σου. Το έχετε και οι δύο την ίδια ανάγκη.