Το ξέρω ότι το θέμα αυτό έχει υποθει πολλές φορές αλλά αυτό που έγινε χτες πρώτη φορα το είδα εγώ μπροστά στα μάτια μου.
Είμαι στην βόλτα με την Ζήβα και γυρνόντας στο σπίτι προχωράμε απο την μία μεριά μίας κεντρικής λεοφόρου. Ξαφνικά στην απέναντι μεριά σε ένα σπίτι, στην αυλή είναι μια κοπέλα με ένα σκυλάκι τσιουάουα και η πόρτα ορθάνοιχτη. Με το που βλέπει την Ζήβα το τσιουάουα τρέχει σαν τρελό, μέσα στο δρόμο με αμάξια, καταπάνω μας. Ευτηχός τα αυτοκίνητα τον είδαν και σταμάτησαν, η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη (εν το μεταξύ η κοπελιά χαμπάρι δεν πήρε) της φωνάζω "Συγνώμη, το σκυλάκι δικό σας είναι?" σαν να μην ξέρω. Έρχετε κουνάμενη λιγάμενη με το πάσο της, αρπάζει το σκυλί με ένα ύφος και φεύγει σαν να μην έγινε τίποτα.
Το πώς κρατήθηκα και δεν την έλουσα με όλα τα γνωστά "επώνυμα" της ελληνικής γλώσσας, ένας θεός ξέρει.
Είμαι στην βόλτα με την Ζήβα και γυρνόντας στο σπίτι προχωράμε απο την μία μεριά μίας κεντρικής λεοφόρου. Ξαφνικά στην απέναντι μεριά σε ένα σπίτι, στην αυλή είναι μια κοπέλα με ένα σκυλάκι τσιουάουα και η πόρτα ορθάνοιχτη. Με το που βλέπει την Ζήβα το τσιουάουα τρέχει σαν τρελό, μέσα στο δρόμο με αμάξια, καταπάνω μας. Ευτηχός τα αυτοκίνητα τον είδαν και σταμάτησαν, η καρδιά μου πήγε στην κούλουρη (εν το μεταξύ η κοπελιά χαμπάρι δεν πήρε) της φωνάζω "Συγνώμη, το σκυλάκι δικό σας είναι?" σαν να μην ξέρω. Έρχετε κουνάμενη λιγάμενη με το πάσο της, αρπάζει το σκυλί με ένα ύφος και φεύγει σαν να μην έγινε τίποτα.
Το πώς κρατήθηκα και δεν την έλουσα με όλα τα γνωστά "επώνυμα" της ελληνικής γλώσσας, ένας θεός ξέρει.