Είχαμε παρόμοια περίπτωση με τον σύντροφό μου. Ο σκύλος μου του γρίλησε μία φορά όταν πλησίασε πολύ το μπολ του φαγητού.
Του είπα να τον ταίζει για μερικές μέρες αυτός (πάντα εγώ τον τάιζα ως τότε) και όταν τρώει ο σκύλος να έρχεται να βάζει κάτι πιο λαχταριστό (μπείκον ας πούμε) στο μπόλ και να φεύγει αμέσως.
Μετά του είπα να τον χαιδεύει αλλά ΜΟΝΟ 1-2 κινήσεις και να φεύγει. Να μην κάθεται πάνω απο το μπόλ σαν μπάστακας, αλλά να περνάει (και καλά τυχαία να αφήνει έναν μεζέ η ένα χάδι) χωρίς να σταματάει.
Όταν ο σκύλος φαινόταν ΟΚ πια (σε 3-4 μέρες), του είπα να λέει στον σκύλο να καθήσει (σε νορμάλ τόνο, όχι αυστηρά) και να παίρνει το μπόλ μακριά για να προσθέτει μία λιχουδιά και να το φέρνει πίσω και να ΦΕΥΓΕΙ αμέσως.
Ο σκύλος εμπιστεύτηκε τον σύντροφό μου τελείως σε μικρό χρονικό διάστημα (μιλάμε σχεδόν ΗΘΕΛΕ να του πάρει το μπολ). Μπορούσε πια να χαλαρώσει τελείως όλη η οικογένεια (κι ο σκύλος να τρώει χωρίς άγχος πια για κανέναν). Τον τάιζε για 15 μέρες συνεχόμενες για την "άσκηση", και τώρα αραιά και που (2 φορές την εβδομάδα που εγώ λείπω για δουλειές).
Έχει περάσει 1,5 χρόνος από τότε. Όλα τέλεια. Αλλά σεβόμαστε κι εμείς τον σκύλο και δεν του σπάμε τα νεύρα, έτσι για να του σπάσουμε τα νεύρα.