Κοίταξε, και οι γονείς μου, παντελώς άσχετοι με σκύλους, μου έχουν πει κατά καιρούς ότι το Μουφ πρέπει μα ζει στον κήπο (ΘΕΟΣ ΦΥΛΑΞΟΙ!!
) ή στο γκαράζ (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!!!), ότι πρέπει να του πάρω ένα σκυλόσπιτο και να μην το παρακάνω να τον βγάζω βόλτα!!!!! (εδώ λιποθυμάμε!) Προσωπικά τους έχω πει να πάνε κατά Καπερναούμ. Ή να δούν αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι. Ή αν έρχομαι. Ή και τα ως άνω τρία μαζί!
Επίσης μου έχουν πει ότι το καλύτερο είναι αν έρθω ποτέ Αθήνα μετά του Μουφ να το βάλω να ζει στο μπαλκόνι!! Ναι, καλά! Όταν θα παγώσει η Κόλαση, που λένε και οι ντόπιοι ιθαγενείς!
Έχω καταστήσει λοιπόν σαφές ότι ο σκύλος είναι μέρος της ζωής μου, ότι μένει μαζί μου στο σπίτι, βγαίνει έξω βόλτα, πάει στο σκυλόπαρκο, τρώει φασιανό, κοιμάται στο κρεβάτι μου και γενικώς κάνει ό,τι γουστάρει αφού καταστρεπτικός δεν είναι και μου κάνει καλό. Το σκύλο τον συντηρώ εγώ με τα λεφτά που βγάζω και έτσι οι γονείς μου έχουν γίνει σούπες και όχι μόνον. Ακούνε τώρα Μουφ και λυώνουν σα βούτυρο και ρωτάνε τι κάνει και γελάνε με τα καμώματά του. Θα μου πεις έχω κι εγώ γλώσσα και τσαμπουκά και δε γεννήθηκε ακόμα θνητός που να μου βγει στην αντιπαράθεση. Κάποια στιγμή θα τον φέρω στην Ελλάδα αν γίνεται να μην ταλαιπωρηθεί πολύ και αν τους αρέσει. Αν δεν τους αρέσει, θα γυρίσω ανάλ-ταπάλ (που λένε και οι γείτονες) και γεια χαραντάν και τα κουκιά μπαγλάν, κοινώς πίσω στο Καλαμποκιστάν να βλέπω πώς μεγαλώνουν και καρδαμώνουν τα καλαμπόκια.
Τι λες να κάνουν? Πάντως το καλοκαίρι που αρρώστησε το Μουφ παίρνανε κάθε μέρα τηλέφωνο και ρωτάγανε για την καλή του υγεία και η μάνα μου μάλιστα (κλασσική Ελληνίδα μικροαστή με αγάπη για τα σαλόνια και τα χαλιά της) κλαψούριζε για "το καημένο το Μούφι"!
Βασικά το όλον θέλει αποφασιστικότητα. Ενηλικιώθηκα πριν από αρκετά χρόνια.
Και τώρα πάω για τούφες διότι εδώ πάει να γίνει 1 το πρωί! Καληνύχτα/-μέρα σας....
) ή στο γκαράζ (ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ!!!!!), ότι πρέπει να του πάρω ένα σκυλόσπιτο και να μην το παρακάνω να τον βγάζω βόλτα!!!!! (εδώ λιποθυμάμε!) Προσωπικά τους έχω πει να πάνε κατά Καπερναούμ. Ή να δούν αν κουνιούνται οι βάρκες στο λιμάνι. Ή αν έρχομαι. Ή και τα ως άνω τρία μαζί!Επίσης μου έχουν πει ότι το καλύτερο είναι αν έρθω ποτέ Αθήνα μετά του Μουφ να το βάλω να ζει στο μπαλκόνι!! Ναι, καλά! Όταν θα παγώσει η Κόλαση, που λένε και οι ντόπιοι ιθαγενείς!
Έχω καταστήσει λοιπόν σαφές ότι ο σκύλος είναι μέρος της ζωής μου, ότι μένει μαζί μου στο σπίτι, βγαίνει έξω βόλτα, πάει στο σκυλόπαρκο, τρώει φασιανό, κοιμάται στο κρεβάτι μου και γενικώς κάνει ό,τι γουστάρει αφού καταστρεπτικός δεν είναι και μου κάνει καλό. Το σκύλο τον συντηρώ εγώ με τα λεφτά που βγάζω και έτσι οι γονείς μου έχουν γίνει σούπες και όχι μόνον. Ακούνε τώρα Μουφ και λυώνουν σα βούτυρο και ρωτάνε τι κάνει και γελάνε με τα καμώματά του. Θα μου πεις έχω κι εγώ γλώσσα και τσαμπουκά και δε γεννήθηκε ακόμα θνητός που να μου βγει στην αντιπαράθεση. Κάποια στιγμή θα τον φέρω στην Ελλάδα αν γίνεται να μην ταλαιπωρηθεί πολύ και αν τους αρέσει. Αν δεν τους αρέσει, θα γυρίσω ανάλ-ταπάλ (που λένε και οι γείτονες) και γεια χαραντάν και τα κουκιά μπαγλάν, κοινώς πίσω στο Καλαμποκιστάν να βλέπω πώς μεγαλώνουν και καρδαμώνουν τα καλαμπόκια.
Τι λες να κάνουν? Πάντως το καλοκαίρι που αρρώστησε το Μουφ παίρνανε κάθε μέρα τηλέφωνο και ρωτάγανε για την καλή του υγεία και η μάνα μου μάλιστα (κλασσική Ελληνίδα μικροαστή με αγάπη για τα σαλόνια και τα χαλιά της) κλαψούριζε για "το καημένο το Μούφι"!
Βασικά το όλον θέλει αποφασιστικότητα. Ενηλικιώθηκα πριν από αρκετά χρόνια.
Και τώρα πάω για τούφες διότι εδώ πάει να γίνει 1 το πρωί! Καληνύχτα/-μέρα σας....
Last edited:
