Όλοι θέλουμε πού και πού μια αλλαγή στο σκηνικό. Διακοπές, βραδινή έξοδος, μια συνάντηση με φίλους. Τα σκυλιά μας, όμως, την έχουν αληθινά ανάγκη. Μάθετε γιατί.
Εχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί, ενώ βγάζετε το σκύλο σας βόλτα σ΄ ένα γραφικό περιβάλλον με θέα, λιακάδα και υπέροχη χλωρίδα, εκείνος επιμένει να αγνοεί όλα τα παραπάνω και να κυκλοφορεί με τη μουσούδα του χωμένη στα χόρτα και το χώμα, ακολουθώντας τα χνάρια μιας αόρατης διαδρομής; «Μυρίζει τα άλλα σκυλιά», θα πουν οι γνώστες, αποκαλύπτοντας, όμως, μόνο τη μισή αλήθεια…
Όλα τα θηλαστικά έχουν - ανεπτυγ-μένες σε διαφορετικό βαθμό - πέντε αισθήσεις. Όραση, ακοή, όσφρηση, αφή, γεύση. Αυτή η αξιολόγηση όμως, με την όραση πρώτη και τη γεύση τελευταία, ισχύει μόνον για τους ανθρώπους. Για το σκύλο σας, η πρωτεύουσα αίσθηση είναι η όσφρηση! Όταν ο σκύλος βρεθεί σ΄ ένα περιβάλλον που δεν έχει πάει ποτέ, όπως ένα πάρκο, η πρωτεύουσα αίσθησή του παίρνει φωτιά! Φανταστείτε τον εαυτό σας στην προβολή μιας ταινίας με ασύγκριτα ειδικά εφέ. Η πανδαισία των χρωμάτων, η εναλλαγή των εικόνων, όλα όσα κάνουν την παρακολούθηση μιας ταινίας συναρπαστική, θα άφηναν παγερά αδιάφορο το σκύλο σας. Οι οσμές όμως…
Οι οσμές είναι άλλη υπόθεση. Ειδικά την άνοιξη, όταν στο οσφρητικό όργιο των δέντρων και των λουλουδιών προστίθενται τα «επισκεπτήρια» των άλλων ζώων, η βόλτα με το σκυλί δεν συγκρίνεται με τίποτε άλλο. Έχω φίλους που έχουν σκυλιά. Και μεγάλα οικόπεδα. Και πιστεύουν ότι τα τρία στρέμματα γης, που διαθέτουν στα αγαπημένα τους τετράποδα, αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε κίνηση, άσκηση, βόλτα. Για τα δύο πρώτα θα μπορούσε κανείς να επιχειρηματολογήσει ευνοϊκά, αν και συνήθως τα σκυλιά επιλέγουν ένα σημείο μέσα στο οικόπεδο που «τους ανήκει» και δεν το κουνάνε από ΄κει, εκτός αν κάτι τους τραβήξει την προσοχή. Για το τελευταίο, όμως, λυπάμαι – χάσατε. Ένα κομμάτι γης, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό, στερημένο από φρέσκα οσφρητικά ερεθίσματα, με τα ίδια και τα ίδια βαρετά δικά τους σημάδια, που βέβαια φροντίζουν να ανανεώνουν τακτικά - κυρίως από φιλότιμο - δεν έχει καμία αξία για το σκύλο. Εντάξει λοιπόν, σας έπεισα. Το μόνο πρόβλημα που απομένει είναι το πού. Κι εδώ, η πλοκή πυκνώνει…
Θεωρητικά σε όλα τα δημοτικά πάρκα απαγορεύεται η είσοδος στα σκυλιά. «Απαγορεύονται τα σκυλιά και η μπάλα» αναγράφει βλακωδώς η αγράμματος επιγραφοποιός. Μόνο που, με τη μία στις έξι οικογένειες στην Αθήνα να διαθέτει ένα τουλάχιστον κατοικίδιο, η απαγόρευση μοιάζει τόσο παρωχημένη, όσο και η απροθυμία των Δήμων να δώσουν λύση στο πρόβλημα.
Στην πραγματικότητα, μεταξύ σκυλο-ύχων και μη, ισχύει μια άτυπη σύμβαση. Ορισμένα πάρκα καλοδέχονται τα σκυλιά, όπως στο άλσος Συγγρού, στο Μαρούσι, ενώ σε ορισμένα άλλα η είσοδος απαγορεύεται δια ροπάλου και απειλών αυτοφώρου, όπως στο άλσος Βεϊκου, στο Παγκράτι. Οπότε, μέχρι να δοθεί μια νομοθετημένη λύση στο ζήτημα, ο μόνος τρόπος είναι της εμπειρικής μεθόδου δοκιμής και σφάλματος». Εισβάλλετε – διακριτικά – με το… θηρίο στο πάρκο, αποτιμάτε τις αντιδράσεις και πράττετε αναλόγως: Μένετε ή φεύγετε. Προσωπικά, προτιμώ τη μέθοδο του Ναπολέοντος: Όταν κάποιος σας κάνει παρατήρηση, τον ρωτάτε αφελώς: «Με συγχωρείτε, αυτό δεν είναι το πάρκο που έχει διαθέσει ο Δήμος για τα κατοικίδια; Όχι; Ποιο είναι, μήπως ξέρετε; Α, δεν υπάρχει… Καλά, δεν πειράζει, θα βολευτώ προσωρινά και μ΄ αυτό».
Σοβαρά όμως. Είναι υποχρέωση των Δήμων να διαθέσουν ένα χώρο για τα ζώα και να τον διατηρούν περιποιημένο (τους πληρώνουμε για το σκοπό αυτόν), να τον διαμορφώσουν με τέτοιο τρόπο ώστε η βόλτα σ΄ αυτόν να είναι ασφαλής, για σκυλιά και αφεντικά ταυτόχρονα, και να ενημερώνουν τους πολίτες για την ύπαρξή του. Μέχρι στιγμής, γνωρίζω δύο περιπτώσεις Δημοτικών Αρχών που το έχουν κάνει πράξη. Της Φιλοθέης και της Πεύκης. Ελπίζω ότι, από αύριο, το ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο θα κατακλυστεί με επιστολές διαμαρτυρίας και από άλλους Δήμους που – από άγνοια – δεν συμπεριέλαβα σ΄ αυτήν τη σύντομη λίστα και τους οποίους θα αναφέρω ευχαρίστως…
