Τι μας προσφέρει και τι μας στερεί ο σκύλος μας?

[harryf3]

(Με αφορμη τις δημοσιευσεις των φιλων Δημητρη και Σοφιας στο θεμα του Στελιου που περιμενει το ΓΠ κουταβι του μεσα στη χαρά)

Κανουμε συμβιβασμους για χαρη του σκυλου μας? Λιγους? Πολλους? Δυσβάσταχτους μερικες φορες? Τι ειδους?

Αυτά που μας δινει ο σκυλος αντισταθμιζουν αυτά που πιθανον μας στερει?
Ποια ειναι αυτά? Τι αξια και βαρυτητα εχουν?

 

[Chloe]

Εξαρτάται απ' το τι θεωρεί ο καθένας συμβιβασμό και "θυσία".
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζεις με σκύλο αν θεωρείς πως οτιδήποτε κάνεις γι' αυτόν είναι "δυσβάσταχτο".
Νομίζω ότι συμβιβάζεσαι εξ αρχής με την ιδέα ότι κάποια στιγμή θα τον χάσεις (δυσβάσταχτο). Και πάλι, επιλέγεις να ζήσεις μαζί του για σένα, όχι για τον ίδιο.
Κανένας δεν είναι αναγκασμένος να πάρει σκύλο.
Εννοείται ότι προσαρμόζεις τη ζωή σου εφ' όσον τον έχεις, και εννοείται ότι κάνεις μικρο-συμβιβασμούς (ακυρώνεις π.χ την έξοδο για καφέ επειδή ο σκύλος είναι άρρωστος).

 

[dimiv]

συμβιβασμούς κάνουμε ,εννοείται, αλλά όχι δυσβάσταχτους.

Η χαρά του ,το παιχνίδι του και η παρέα του όμως με κάνουν να ξεχνάω

οτιδήποτε αρνητικό.-είναι η ψυχοθεραπέια μου!

εξάλλου όλα στην ζωή έτσι δεν είναι? ένα πάρε δώσε..

 

[harryf3]

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζεις με σκύλο αν θεωρείς πως οτιδήποτε κάνεις γι' αυτόν είναι "δυσβάσταχτο".

Αυτό εννοειται βρε Λιζα. Ολοι, εδώ μεσα τουλαχιστον, συμφωνουμε με αυτό, γι αυτό και εχουμε και σκυλο. Δεν ειμαστε υποχρεωμενοι να εχουμε, ουτε τον παντρευτηκαμε (αν και εγω την Ηρα κατά καποιον τροπο την παντρευτηκα – θα επανελθω σε αυτό).

Καποια στιγμη που θα βρω περισσοτερο χρονο, θα καταγραψω όλα τα ωφελη που αντισταθμιζουν οποιονδήποτε συμβιβασμο, στη δικια μου περιπτωση τουλαχιστον.

Θα ηθελα όμως να ακουσω και τις αποψεις των φιλων μεσα από παραδειγματα.
Τι δηλαδη τους προσφερει και τι τους στερει ο σκυλος τους.

 

[Chloe]

Ο σκύλος μου, μου στερεί όντως λίγη ώρα επιπλέον ύπνου κάθε πρωί.
Επίσης την ψυχική μου ηρεμία όταν αρρωσταίνει.
Δεν ξέρω... έχω ζήσει όλη την ενήλικη ζωή μου με σκύλο και ίσως δεν καταλαβαίνω πολύ καλά το ερώτημα

 

[Gizmo]

Moυ προσφερει :
1.Ανιδιοτελη αγαπη , δεν την βρισκεις απο ανθρωπο
2.Χαλαρωση , οταν σε γλυφει ή θελει να παιξεις μαζι του
3.Γυμναστικη , βολτεεεεεςςςς
4.Ζεστασια, ειδικα τον χειμωνα οταν ξαπλωνει στα ποδια!!!
5.Γελιο , με τις γριματσες του και τα κατορθωματα του
6.Με βαζει σε προγραμμα (ξυπνημα,βολτα,μεσημερι,βολτα,βραδυ,βολτα)

Τωρα , μου στερει :
1."Φιλους" που δεν αντεχουν τις τριχες του (πω πω θυσια )
2."Φιλους" που δεν αγαπουν ή φοβουνται τα σκυλια
(βαζω σε παρενθεσει τους φιλους γιατι ειναι μηδαμινες θυσιες ωστε να εισαι με καποιον που θες να κανεις παρεα)
3.Καθαρα ρουχα ....1-2 φορες μετα πλυσιμο

Αυτα νομιζω ...ωραιο θεμα Χαριφφ!!

 

[kango1]

Nαι και εγώ συμφωνώ με Λιζα δεν καταλαβαίνω καλά την ερώτηση..
Μεγάλωσα και εγώ με σκυλιά από την παιδική μου ηλικία..
Ολα αυτά μου φαίνονται φυσιολογικά..
Δεδομένα..
Ισως παίζει ρολο η ηλικία που απέκτησες το σκυλί..
Τα ζυγίζεις καλύτερα..

Δεν μπορώ να ξέρω τι θυσίες κάνω γιατί πάντα τις κάνω..από την έκτη δημοτικού..
Οταν πέθανε το μαλτεζάκι μου αλλα υπήρχε παράλληλα το westie μου, ένιωσα ένα ξελάφρωμα από όλη την συναισθηματική πίεση που υπήρχε το τελευταίο διάστημα με τα απανωτά εγκεφαλικά και κρίσεις..
Αυτό ναι ήταν πολύ ψυχοφθόρο..αλλα είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι δυστυχώς..


Τώρα τι είναι θυσία?
Η βόλτα μέσα στην βροχή..
Η βόλτα τα χαράματα?
Το ότι έχεις πρόβλημα με τις διακοπές?
Οτι πρέπει να έχεις πάντα διαθέσιμο φαγητό?
και πάντα στην ώρα του?
Οτι πρέπει να το κανεις μπάνιο?

Μα όταν σκέφτεσαι τα θετικά που είναι τόσα πολλά, τα αλλα δεν υπάρχουν..
Είναι μια γλυκιά συνήθεια που πλέον είναι δεδομένη στην ζωή σου..

Αυτά που μας δίνουν πρέπει να ξέρουμε και να τα πάρουμε..
Κάθε σκύλος είναι και ένα ξεχωριστό σχολείο..
Πιστεύω θα κατέχουμε όλοι το κεφαλαιο Σκύλος στα γεράματα όταν θα έχουμε ζήσει πολλά σκυλιά..και όχι όλα παράλληλα..
Να τα ζεις και να μπορείς να δώσεις χρόνο, να τα παρατηρείς, να μαθαίνεις.. όλα κάτι σε διδάσκουν..

Σου γεμίζουν την ζωή, σου δίνουν αγάπη με τρόπο που μονο εκείνα μπορούν, σε χαλαρώνουν, σε κάνουν καλύτερο, σου μαθαίνουν την φιλία, έχεις πάντα δυο ματια καρφωμένα πάνω σου με το παρα μικρό αχ..με την παραμικρή στεναχώρια..

Ζούνε για σένα με ότι παραμέτρους σημαίνει αυτό..

Έχω εικόνες από την παιδική μου ηλικία να ανακαλύπτω στο εξοχικό μου μονοπάτια με το ποδήλατο μαζί με τον Ρούντυ, να μεγαλώνω μαζί του, να με κοιτάει επίμονα από το αμάξι την ώρα που με πήγαινε με την μαμά μου στο σχολειό μέχρι να μπώ μέσα, να τρέχουμε μαζί στην αυλή και να κυνηγιόμαστε στην παραλια, να είμαι άρρωστη και αυτός έξω από το δωμάτιο μου να με φυλάει σαν φρουρός..
Να είμαι πλέον 27 χρονων και μετά από σχεδόν 17 χρονια και εκείνος γέρος να τον έχω αγκαλιά λίγο πριν φύγει και να μου έρχονται όλες οι εικόνες που ο Ρούντι με μεγάλωσε..

Αυτό αξίζει για κάθε θυσία, για κάθε μέρα που χάλασα το πρόγραμμα μου, για κάθε δάκρυ που έριξα όταν τον έχασα..

και τώρα ο μικρός στην ενήλικη πλέον ζωή μου, με μοναδικό υπεύθυνο εμενα για αυτόν και το αγόρι μου με πάει αλλου..
και θα με βγάλει αλλου.., άλλες ηλικίες άλλες εικόνες, αλλα σχέδια..και πάντα το ταξίδι αξιζει..

 

[harryf3]

Καμια φορα λεω ότι την Ηρα σαν να την παντρευτηκα.
Ποτέ στη ζωη μου δεν ειχα τοση πολλή καθημερινή επαφη με καποιο ατομο. Με ελαχιστες εξαιρεσεις, οταν χρειαζεται να παω καπου οπου είναι αδυνατο να με ακολουθησει (υπηρεσιες, συμβουλια, τραπεζες), είναι παντου και παντα μαζι μου.

Φυσικα και μπορω να την αφησω στο σπιτι και αν η γυναικα μου δει τα ζορια, υπαρχει λουρι στο σπιτι, υπαρχουν και crate στην αγορα.

Την παιρνω μαζι μου πρωτον γιατι η ιδια αισθανεται καλυτερα και δεν πλήττει, τουλαχιστον οσο θα έπληττε στο σπιτι. Δεν ειναι σπιτοσκυλο.
Ο βασικος λογος όμως είναι ότι ωφελει εμενα.

Μου εμαθε καταρχην ότι η ζωη μπορει να είναι τελικα και λιγο απλη. Ότι υπαρχει και άλλος τροπος αντιμετωπισης των καταστασεων, ο απλος. Ότι πολλες αναγκες μου είναι πλασματικες και ισως ανουσιες.
Για πολλα χρονια ζουσα μεσα σε μια μεγαλη ενταση. Ετσι ηταν η ζωη μας, δεν φταιγαμε παντα εμεις, απλά δεν το πολεμησαμε οσο επρεπε.

Η Ηρα με ηρεμησε. Και είναι κατι που το προσεξαν οι παντες και πρωτη φυσικα η γυναικα μου.
Η Ηρα με εβγαλε από το γραφειο και το σπιτι. Όχι πως δεν βγαιναμε και δεν ξεσκαγαμε και πριν. Ποτέ όμως τοσο.
Μου θυμισε πώς είναι να περπατας με τις ωρες και να τρεχεις καπου καπου. Πώς είναι να βγαινεις και να μην σκεφτεσαι τιποτα.

Στο γραφειο και στα εργα που επιβλεπω, συχνα ερχομαι σε αντιπαραθεση, ακομα και ρηξη. Είναι παρα πολύ σημαντικο να εχω δίπλα μου ένα δικο μου ατομο, κι ας μην ξερει ποιο είναι το θεμα. Δεν ειμαι μονος απενταντι στα λαμόγια τους εργολαβους.
Ισως επισης η παρουσια της να τους ασκει και καποια ψυχολογικη πιεση και να ερχονται σε μειονεκτικη θεση.

Στο κτημα οπου πεταγομαι συχνα μονος, εχει τεραστια σημασια η παρεα της. Η προστασια που αισθανομαι εχει κι αυτή καποια σημασια αλλά είναι κατι δευτερεύον.
Εχω παει να δουλεψω μονος, προτου ερθει στη ζωη μου η Ηρα και τωρα πηγαινω μαζι της. Δεν μπορει να γινει καμια συγκριση.

Περιττο να αναλυσω ποσο υπεροχη και διαφορετικη κανει την διαμονη μου εκει η παρεα της. Η συντροφια στην ερημια από καποια ψυχη που σε λατρευει και ποτέ δεν σε κρινει είναι κατι που δεν πληρωνεται και δυσκολα ανταμειβεται.
Να μην πω και για τις θαυμασιες βολτες στο βουνο.

Στα χομπι (μονο σκοποβολη πλεον) την εχω για παρεα και δινει άλλη διασταση και χαρά.

Στο εξαμηνο περιπου που την εχω, εχω βγει εξω βραδυ με φιλους μονο μια φορα. Πριν ηταν συστημα κάθε βδομαδα, μια ή δυο φορες. Τώρα προτιμω να βγαινω το βραδυ μαζι της. Αφου περναω καλυτερα.

Οι εξοδοι με την οικογενεια δεν θα ελεγα ότι περιοριστηκαν ιδιαιτερα, άλλαξαν όμως μορφη και τοπο. Επρεπε να προσαρμοστουν.

Το ιδιο και οι μεσημεριανες ταβερνες, κατι που συνηθιζω. Επρεπε να βρεθει καταλληλο μερος για να ερχεται μαζι και η Ηρα. Ηταν προϋποθεση και όρος, τον οποιο οι φιλοι – συναδερφοι και φυσικα η οικογενεια σεβαστηκαν.

Κοψαμε αγαπημενα μας μερη με την οικογενεια και τους φιλους. Να ενας συμβιβασμος. Μικρο το κακο.

Στις διακοπες περιοριστηκαμε φετος σε δικο μας χωρο οπότε δεν υπηρχε προβλημα.
Αν θελησουμε να παμε αλλου, θα ακολουθησουμε αυτό που καναμε τοσα χρονια με την Ζηνα.

Για διακοπες μεσα στην Ελλαδα, ψαχναμε αναγκαστικα μερος διαμονης οπου δεχοταν σκυλο. Η Ηρα ως μεγαλοσωμη ισως να μας δυσκολεψει λιγο περισσοτερο.

Όταν πηγαιναμε στο εξωτερικο, αφηναμε την Ζηνα στην πεθερα μου. Αν χρειαστει, η Ηρα θα μεινει λιγες μερες σε πανσιόν, εφοσον βρω καταλληλη.

Υπαρχουν μερες που δεν αντεχω ή δεν εχω ορεξη να ακολουθω το καθημερινο μας προγραμμα (βολτα, εκπαιδευση κλπ) ή απλά δεν εχω το χρονο. Εχω δεν εχω ορεξη, εχω υποχρεωση. Δεν θα το ελεγα θυσια, είναι όμως ζόρι.

Αν δεν το κανω, η έλλειψη εκτονωσης θα ξεσπασει σε ταραχη μεσα στο σπιτι, οπότε μαζευω τα κομμάτια μου και βγαινω. Ευτυχως δεν συμβαινει συχνα.

Αυτά λιγο πολύ είναι τα βασικα με την Ηρα.
Μακαρι να ειχα μια Ηρα πριν πολλα χρονια και ειδικα τα εργένικα χρονια. Σημερα θα ημουν πολύ πιο ισορροπημενος, ηρεμος και απλός ανθρωπος.
Ισως υπερβαλλω, αλλά καμια φορα χτυπιεμαι και καταριεμαι τον εαυτο μου που δεν πηρα σκυλο πριν πολλα χρονια.


Η Ζηνα είναι εντελως άλλη κατασταση, είναι ωριμο σκυλι, ασχολειται ολη η οικογενεια μαζι της, είναι μικρουλα, χρειαζεται λιγοτερη εκτονωση. Η Ζηνα είναι σαν δευτερη κορη μου, άλλη σχεση τελειως.

 

[Chloe]

Συγκινήθηκα πάλι με το Ρούντυ...

 

[kyveli]

Μου προσφέρει:

-οργάνωση, προγραμματισμό (ναι, έχω γίνει πολύ πιο οργανωτική με το σκυλί και πιστεύω αυτό θα επεκταθεί και στα πιο επιμέρους της ζωής μου. Ξυπνώ πλέον σταθερή ώρα ευχάριστα κλπ)

-μόνιμη συντροφιά (τον παίρνω μαζί μου παντού, οπότε έχω μία μόνιμη... "ουρά"! Παλιά δε θα έβγαινα μόνη μου για περπάτημα κάτω στο Πασαλιμάνι ή στην Πλάκα, τώρα δε νιώθω μόνη!)

-χαλάρωση (όσο στρεσαρισμένη και αν είμαι, ακόμη και ένα αδέσποτο μπορεί να με καλμάρει, πόσο μαλλον 4 σκύλοι και 7 γάτες) (παρεπιπτόντως, άνθρωπος που να καταφέρνει το ίδιο, δεν υπάρχει, τόσο επιτυχώς. Τα ζώα δεν κάνουν ερωτήσεις, δεν είναι αδιάκριτα, είναι απλώς αυθόρμητα)

-άσκηση (ανέκαθεν ήμουν του περπατήματος, πλέον όμως περπατάω καθημερινά τουλάχιστον 45'. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον πήρα στο σπίτι μου πάλι, αμέσως μετά από ένα χειρουργείο σπονδ. στήλης, ώστε να αρχίσω να περπατάω υποχρεωτικά)

-εξάσκηση της υπομονής μου και της εφευρετικότητάς μου σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο πνευματικό που δεν το είχα φανταστεί (ειδικά όταν εκπαιδεύεις ένα σκύλο, στην τελική εσύ εκπαιδεύεσαι)

______________________________

Μου στερεί:

-το να μπορώ να πηγαίνω κάπου και με άλλο μέσο πλην του αυτοκινήτου μου, ή το να πηγαίνουμε εκδρομές με φίλους όχι μόνο με το αυτοκίνητό μου. (τα χλμ που το έρημο το αυτοκινητάκι μου έχει κάνει, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Δε μπορώ να απαιτώ ότι τον ανέχονται και άλλοι μέσα στο αυτοκίνητό τους.) (και φυσικά εδώ είναι Ελλαντιστάν, θα πάω κάπου με το λεωφορείο και τον Κόφι?!)

-το να ξυπνήσω διαφορετική ώρα από τις 7:00. Έχω ξενυχτήσει και ναι θελω να κοιμηθώ. Γυρνάω ξημερώματα, τον πάω σύντομη βόλτα, αλλά δεν "πιάνει". Το ρημάδι το βιολογικό του ρολόι θα χτυπήσει "νταν" πρωί πρωί.... Αργκχ!

-επιλογή καφέ, εστιατορίων, διακοπών κλπ με βάση το πού μπορώ να είμαι μαζί του. Και σε αυτό όμως γιατί εγώ επιλέγω ότι θέλω διακοπές μαζί του, αλλιώς δεν περνάω το ίδιο καλά. Το μυαλό μου είναι στο "αχ να'ταν εδώ ο Κόφι!"

-ταξίδι στην Ευρώπη με... αυτοκίνητο. (είπαμε, ή κάνουμε χιλιόμετρα ή δεν κάνουμε) (σχεδιάζω να φύγω τώρα και θα πάω με τουτού) (βέβαια επειδή να πω την αλήθεια θέλω να πάρω και το αυτοκίνητο μαζί, αλλά τέλος πάντων... )

-μονίμως, ΜΟΝΙΜΩΣ όμως, λερωμένο πάτωμα. Μονίμως! Αμάν πια! Τι και αν σκουπίζω τα μουστάκια του με το που πίνει νερό? Τι και αν σκουπίζω τις βρωμοποδάρες του αν γυρίσουμε από τη βόλτα? Το πάτωμα έχει μόνιμα λεκέδες. (ευτυχώς δεν είναι της αγκαλιάς κα δεν ανεβαίνε σε κανένα έπιπλο, είναι επιδαπέδιος)

-εξτρα "μπαγκάζια" όταν πάω διακοπές...Μονίμως είχα το στυλ "travel light"... αυτό πλέον είναι παρελθόν. Ο Κόφι έχει δικιά του βαλιτσούλα (sac voyage) και ειδική τσάντα cooler για να μεταφέρω τα κρέατα.

-ένα μόνιμο άγχος, κάποιον πέρα του εαυτου μου να ανησυχώ και να μεριμνώ....εκδρομή πάω και παίρνω μαζί μου το κιτ για τις φόλες και το φορητό του ποτηροπιατάκι για νερό...

_____________
Φίλους δεν έχασα λόγο του σκύλου μου, ευτυχώς. Ούτε και άντρα. Όποιος με γνωρίζει αποδέχεται το γεγονός ότι είμαι εξάποδη και όχι δίποδη, άρα πρέπει να σκέφτεται ότι μαζί με μένα παίρνει πακέτο και άλλα τέσσερα πόδια σε συσκευασία... φλοκάτης.

 

[TARA]

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν συμφωνώ και πολύ να διαχωρίζουμε την συμβίωση μας με τα σκυλιά σε καλές ή σε κακές πλευρές,σε οφέλη ή στερήσεις.

Πιστεύω ότι τα ''θετικά'' και τα ''αρνητικά'' είναι οι δύο όψεις ΜΙΑΣ πραγματικότητας με ασαφή όρια πολλές φορές .

Π.χ. η συμβίωσή μας με ένα σκυλί ''δύσκολο'' (κακό) ........μας βάζει στην διαδικασία να μάθουμε περισσότερα πράγματα και να ασχοληθούμε με κάτι που δεν γνωρίζαμε(καλό) , ή πρέπει να το πάω βόλτα και βαριέμαι(κακό)...ξεκουνιέμαι απο τον καναπέ μου(καλό) ,ή δεν έρχονται οι φίλοι μου στο σπίτι γιατί έχουν πρόβλημα με σκυλιά(κακό)......ίσως δεν είναι και τόσο ''φίλοι'' ή είναι ευκαιρία να ψάξουν οι ίδιοι τι ακριβώς πρόβλημα έχουν.....(καλό)κλπ.κλπ.

εκεί που και εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά είναι στις αρρώστιες.......
κατά τα άλλα......

 

[kyveli]

Αχ, συγκινήθηκα με το Ρούντυ... (από ότι φαίνεται όλοι μαζί γράφουμε και όταν έγραφα το δικό μου ποστ, δεν είχα δει τα αμέσως προηγούμενα)

Φυσικά και η συμβίωση είναι ένα συνοθήλευμα όλων αυτών και ουσιαστικά είναι μία τελική επιλογή που ο καθένας ελπίζω κάνει συνειδητά. Γιατί αλλιώς καταλήγει σε μαρτύριο, αδέσποτα σκυλιά, άσκοπες ευθανασίες κλπ.

Αν τα βάλω απλώς σαν παραδείγματα 1,2,3 και πλεονεκτήματα, μειονεκτήματα τα απαριθμο, δίχως όμως να λέω "ααα τα πλεονεκτήματα είναι πιο πολλά, άρα καλά πάμε" κλπ.

Φυσικά να προσθέσω ότι μπορεί ο Κόφι να είναι μία μικρή 22κιλη πατσαβούρα όμως είναι καταπληκτικός συναγερμός και φύλακας καθώς και προειδοποιητής σεισμών!

Επίσης, καθότι είναι κομπλεξικός, κτητικός και δύσκολος χαρακτήρας, με ανάγκασε να μπω στη διαδικασία να ψάξω παρα πολύ περί εκπαίδευσης, σκύλων κλπ. Άρα βγήκα πιο διαβασμένη στην τελική!

Και να μην ξεχνάμε ότι αναγκαστικά όταν έχεις ζώο, ειδικά ζώο που δεν είναι του καναπέ, γίνεσαι λιγότερο ψυχαναγκαστικός με θέματα μικροβίων, καθαριότητας κλπ. (και στις λάσπες θα μπεις, και θα τις πιάσεις προκειμένου να καθαρίσεις το σκυλί κλπ κλπ κλπ) (να μην πω για όσους φίλους έχουν σκυλί που έχει κυλιστεί σε ψοφήμι, ή σε... σκατούλες κλπ! Χαχαχα)

 

[dimiv]

τι ωραία που τα γράφετε! και εγώ έτσι ήθελα να τα περιγράψω

αλλά δεν κατάφερα να ξεπεράσω τις τρεις γραμμές..

υγ από μικρός είχα πρόβλημα στην έκθεση

 

[elmejor]

-ένα μόνιμο άγχος, κάποιον πέρα του εαυτου μου να ανησυχώ και να μεριμνώ....εκδρομή πάω και παίρνω μαζί μου το κιτ για τις φόλες και το φορητό του ποτηροπιατάκι για νερό...

σε παρακαλω πολυ μου στελνεις να pm για το κιτ για τις φολες.?

 

[sofiaklv]

Προσωπικά δεν αισθάνομαι να μου στερεί τίποτα (με εξαίρεση ίσως καμιά εκατοσταριά ευρώ -εκτός απροόπτου- από το πορτοφόλι μου κάθε μήνα για το κάθε ένα )!

Μιλάω βέβαια και λίγο εκ του ασφαλούς γιατί έχω μόνιμη, καταπληκτική και απολύτου εμπιστοσύνης dog-sitter, οπότε δε ζορίστηκα ποτέ όταν χρειάστηκε πχ να ταξιδέψω και να λείψω για μέρες, δεν ανέβαλα ποτέ εκδρομή ή κάποια υποχρέωση εξαιτίας του/των σκυλιών.

Δε ζορίζομαι που δυο φιλενάδες μου τα φοβούνται, απλά πάω εγώ συχνότερα στο σπίτι τους από ότι αυτές στο δικό μου.

Ούτε ζορίζομαι με τις τρεις βόλτες την ημέρα, αν έχω χρόνο μπορεί η βόλτα μας να διαρκέσει μιάμισι ώρα, αν δεν έχω θα βγούμε για δέκα λεπτά και θα αναπληρώσουμε την επόμενη.

Και με τις... τριχόμπαλες που αιωρούνται στην αυλή έμαθα να ζω (ο φίλος μου όχι ακόμα, αλλά που θα πάει... ), και το πάτωμα άμα δεν είναι πάντα σούπερ ντούπερ καθαρό δε θα κάτσω και να σκάσω.

Και νομίζω ότι εκεί είναι και η ουσία, πέρα από όλα τα αυτονόητα καλά (που όποτε γυρίζω σπίτι κάνουν πανηγύρι, που με ανεβάζουν ψυχολογικά γιατί γουστάρουν και το δείχνουν βρε παιδί μου, που με κάνουν και ξεκουνιέμαι από τον καναπέ, που γελάω, που παίζω, που είναι μόνιμη και ευχάριστη παρέα και όοοοολα αυτά) το πιο βασικό για μένα είναι που με κάνουν να αντιμετωπίζω κάποια ζητήματα με τη σοβαρότητα που πραγματικά τους αρμόζει και καθόλου περισσότερη!

 

[Natassa]

εγώ πάντα ένιωθα ότι ένας (ή κ 2) σκύλος δεν μου στερεί τίποτα, ειλικρινά.

Εκδρομές πάω, βόλτες πάω, ταξίδια πάω...δεν νιώθω ότι θυσιάζω κάτι από την καθημερινότητά μου... Εγώ όμως. όλα αυτά. Αυτοί που είναι εκτός χορού κ χώρου,θεωρούν ότι θυσιάζω ''πάρα πολλά'' για ένα ζώο.

το μόνο που θα ήθελα ήταν να μπορούμε να μοιραζόμαστε κ τα μοτοσικλετιστικά μας ταξίδια μαζί, αλλά λόγω όχι μεγέθους, αλλά ''τσίτας'', δεν νομίζω ότι θα είναι δυνατό.

 

[kango1]

αλλά λόγω όχι μεγέθους, αλλά ''τσίτας'', δεν νομίζω ότι θα είναι δυνατό.

 

[Berna]

Μου στερεί τον ύπνο μέχρι τις 12

 

[st3li0s]

Καμια φορα λεω ότι την Ηρα σαν να την παντρευτηκα.
Ποτέ στη ζωη μου δεν ειχα τοση πολλή καθημερινή επαφη με καποιο ατομο. Με ελαχιστες εξαιρεσεις, οταν χρειαζεται να παω καπου οπου είναι αδυνατο να με ακολουθησει (υπηρεσιες, συμβουλια, τραπεζες), είναι παντου και παντα μαζι μου.

Φυσικα και μπορω να την αφησω στο σπιτι και αν η γυναικα μου δει τα ζορια, υπαρχει λουρι στο σπιτι, υπαρχουν και crate στην αγορα.

Την παιρνω μαζι μου πρωτον γιατι η ιδια αισθανεται καλυτερα και δεν πλήττει, τουλαχιστον οσο θα έπληττε στο σπιτι. Δεν ειναι σπιτοσκυλο.
Ο βασικος λογος όμως είναι ότι ωφελει εμενα.

Μου εμαθε καταρχην ότι η ζωη μπορει να είναι τελικα και λιγο απλη. Ότι υπαρχει και άλλος τροπος αντιμετωπισης των καταστασεων, ο απλος. Ότι πολλες αναγκες μου είναι πλασματικες και ισως ανουσιες.
Για πολλα χρονια ζουσα μεσα σε μια μεγαλη ενταση. Ετσι ηταν η ζωη μας, δεν φταιγαμε παντα εμεις, απλά δεν το πολεμησαμε οσο επρεπε.

Η Ηρα με ηρεμησε. Και είναι κατι που το προσεξαν οι παντες και πρωτη φυσικα η γυναικα μου.
Η Ηρα με εβγαλε από το γραφειο και το σπιτι. Όχι πως δεν βγαιναμε και δεν ξεσκαγαμε και πριν. Ποτέ όμως τοσο.
Μου θυμισε πώς είναι να περπατας με τις ωρες και να τρεχεις καπου καπου. Πώς είναι να βγαινεις και να μην σκεφτεσαι τιποτα.

Στο γραφειο και στα εργα που επιβλεπω, συχνα ερχομαι σε αντιπαραθεση, ακομα και ρηξη. Είναι παρα πολύ σημαντικο να εχω δίπλα μου ένα δικο μου ατομο, κι ας μην ξερει ποιο είναι το θεμα. Δεν ειμαι μονος απενταντι στα λαμόγια τους εργολαβους.
Ισως επισης η παρουσια της να τους ασκει και καποια ψυχολογικη πιεση και να ερχονται σε μειονεκτικη θεση.

Στο κτημα οπου πεταγομαι συχνα μονος, εχει τεραστια σημασια η παρεα της. Η προστασια που αισθανομαι εχει κι αυτή καποια σημασια αλλά είναι κατι δευτερεύον.
Εχω παει να δουλεψω μονος, προτου ερθει στη ζωη μου η Ηρα και τωρα πηγαινω μαζι της. Δεν μπορει να γινει καμια συγκριση.

Περιττο να αναλυσω ποσο υπεροχη και διαφορετικη κανει την διαμονη μου εκει η παρεα της. Η συντροφια στην ερημια από καποια ψυχη που σε λατρευει και ποτέ δεν σε κρινει είναι κατι που δεν πληρωνεται και δυσκολα ανταμειβεται.
Να μην πω και για τις θαυμασιες βολτες στο βουνο.

Στα χομπι (μονο σκοποβολη πλεον) την εχω για παρεα και δινει άλλη διασταση και χαρά.

Στο εξαμηνο περιπου που την εχω, εχω βγει εξω βραδυ με φιλους μονο μια φορα. Πριν ηταν συστημα κάθε βδομαδα, μια ή δυο φορες. Τώρα προτιμω να βγαινω το βραδυ μαζι της. Αφου περναω καλυτερα.

Οι εξοδοι με την οικογενεια δεν θα ελεγα ότι περιοριστηκαν ιδιαιτερα, άλλαξαν όμως μορφη και τοπο. Επρεπε να προσαρμοστουν.

Το ιδιο και οι μεσημεριανες ταβερνες, κατι που συνηθιζω. Επρεπε να βρεθει καταλληλο μερος για να ερχεται μαζι και η Ηρα. Ηταν προϋποθεση και όρος, τον οποιο οι φιλοι – συναδερφοι και φυσικα η οικογενεια σεβαστηκαν.

Κοψαμε αγαπημενα μας μερη με την οικογενεια και τους φιλους. Να ενας συμβιβασμος. Μικρο το κακο.

Στις διακοπες περιοριστηκαμε φετος σε δικο μας χωρο οπότε δεν υπηρχε προβλημα.
Αν θελησουμε να παμε αλλου, θα ακολουθησουμε αυτό που καναμε τοσα χρονια με την Ζηνα.

Για διακοπες μεσα στην Ελλαδα, ψαχναμε αναγκαστικα μερος διαμονης οπου δεχοταν σκυλο. Η Ηρα ως μεγαλοσωμη ισως να μας δυσκολεψει λιγο περισσοτερο.

Όταν πηγαιναμε στο εξωτερικο, αφηναμε την Ζηνα στην πεθερα μου. Αν χρειαστει, η Ηρα θα μεινει λιγες μερες σε πανσιόν, εφοσον βρω καταλληλη.

Υπαρχουν μερες που δεν αντεχω ή δεν εχω ορεξη να ακολουθω το καθημερινο μας προγραμμα (βολτα, εκπαιδευση κλπ) ή απλά δεν εχω το χρονο. Εχω δεν εχω ορεξη, εχω υποχρεωση. Δεν θα το ελεγα θυσια, είναι όμως ζόρι.

Αν δεν το κανω, η έλλειψη εκτονωσης θα ξεσπασει σε ταραχη μεσα στο σπιτι, οπότε μαζευω τα κομμάτια μου και βγαινω. Ευτυχως δεν συμβαινει συχνα.

Αυτά λιγο πολύ είναι τα βασικα με την Ηρα.
Μακαρι να ειχα μια Ηρα πριν πολλα χρονια και ειδικα τα εργένικα χρονια. Σημερα θα ημουν πολύ πιο ισορροπημενος, ηρεμος και απλός ανθρωπος.
Ισως υπερβαλλω, αλλά καμια φορα χτυπιεμαι και καταριεμαι τον εαυτο μου που δεν πηρα σκυλο πριν πολλα χρονια.


Η Ζηνα είναι εντελως άλλη κατασταση, είναι ωριμο σκυλι, ασχολειται ολη η οικογενεια μαζι της, είναι μικρουλα, χρειαζεται λιγοτερη εκτονωση. Η Ζηνα είναι σαν δευτερη κορη μου, άλλη σχεση τελειως.

Καλα περιττο να πω πως γραφεις και γ@#$%μω τα κειμενα!!!

Με συγκινησε η περιγραφη και το πως βλεπεις την ζωη σου μαζι με τον σκυλο σου γιατι πολυ απλα ετσι νιωθω και εγω!!!

Θα σημειωσω και θα κρατησω αυτα τα πραγματα...απλα γιατι ετσι σκεφτομαι και εγω...

Αγαπητε κ.Αρη θα σε διορθωσω σε κατι ομως,στο οτι την Ηρα την παντρευτηκες και θα σου πω το εξης!!!Αν η παντρεια ειναι ετσι ανυπομονω να την ζησω και εγω!!!Στο κειμενο σου αναφερεις πολλα μικροπροβληματακια/ζορια/υποχωρησεις και καταφερνεις στο τελος να βγαλεις κατι καλο και το τελειο ειναι οτι το βγαζεις!!!Αυτο δειχνει εναν ανθρωπο που προσπαθησε και εχει αυτο που θελει...την ευτυχια του με τον σκυλο του και με τον κοινωνικο του περιγυρο!!!Ζηταμε κατι αλλο...δεν υπαρχει πιο ποιοτικο πραγμα απο αυτο...!!!Δυστυχως αν αναζηταμε κατι παραπανω ειμαστε αχαριστοι...

 

[scooby doo]

Αυτό που μου προσφέρει ο Σκούμπι είναι μια ανεκτίμητη σχέση, παρόλα τα προβλήματά της, που δύσκολα θα έβρισκα μεταξύ ανθρώπων.
Μου προσφέρει μια παιδική οπτική για την ζωή και ταυτόχρονα με αναγκάζει να φερθώ υπεύθυνα και σοβαρά.
Είναι δικός μου και είμαι δική του και αυτό τα λέει όλα!
Παρόλο που οι συνθήκες ζωής μου όταν τον βρήκα ήταν τελείως ακατάλληλες για σκύλο, είναι οτι καλύτερο μου έχει συμβεί τον τελευταίο καιρό.

Το αρνητικό που έχω με τον Σκούμπι είναι οι τύψεις που με πιάνουν όταν για παράδειγμα δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου κάπου, όταν τον αδικήσω κατά λάθος, όταν βαριέμαι να τρέξουμε,κλπ. Αλλά αυτά είναι δικά μου μειονεκτήματα..
Σαν θυσία θα μπορούσα να πω τα χρήματα που δίνω για αυτόν αλλά θα ήταν σαν να λέω πως οι θυσίες που κάνω για τους φίλους μου είναι τα δώρα που τους παίρνω.

Ειλικρινά η μεγαλύτερη θυσία (πέρα από τους επαναλαμβανόμενους καυγάδες που είχα στην αρχή με την μητέρα μου λόγω σκύλου) είναι πως αντί να κανονίσω να βγω με τους φίλους μου στις 9-10 που βγαίναμε, τους συναντώ στις 11 γιατί πιο πριν δεν προλαβαίνω λόγω "παιδιού"!Σιγά τα ωά!!