Ιερά Εξέταση?! Πότε ανάψατε την πυρά για το Auto da Fe, ρε σεις, και δε με φωνάξατε να κόψω κίνηση?!
Η ουσία είναι μία: εδώ δεν πρόκειται για το κρυστάλλινο βάζο-αντίκα που το έχω βάλει άκρη-άκρη και μπορεί να πέσει κατά λάθος και να σπάσει και μετά να μου φωνάζετε ότι έσπασα το Webb των αρχών του 20ου αιώνα και πώς το άντεξα να χαλάσει τέτοιο αριστούργημα. Ούτε καν να μου πέσει ο κρατήρας του Ευφρονίου που όπως και να το κάνουμε είναι αρχαίο αριστούργημα που καλό είναι να μην το σπάσουμε.
Μιλάμε όμως για ζωντανό πλάσμα που υποφέρει. Το οποίο υποφέρει ΚΑΙ γιατί είναι δεμένο ΚΑΙ γιατί δεν είναι κοινωνικοποιημένο ΚΑΙ γιατί δεν έχει αναπτύξει σχέση με το αφεντικό του. Το οποίο αφεντικό μας λέει τι ΘΑ κάνει τελικά στο μέλλον και παρά το κορόμηλο (διάβαζε κροκοδείλιο) δάκρυο που χύνει δεν κάνει το απλό: να πάει να λύσει το σκύλο και είτε να γίνει καλό αφεντικό, είτε να του βρει ένα καλό σπίτι να είναι τουλάχιστον ευτυχισμένο. Πώς είναι π.χ. ο σαδιστής που δέρνει τη γυναίκα του και μετά κλαίει και μετανοιώνει και δε θα το ξανακάνει, αλλά το ξανακάνει κι ας λέει ότι ΘΑ πάει στον ψυχίατρο να κοιταχτεί, αλλά ούτε σταματάει την κακοποίηση, ούτε διαζύγιο δίνει στην κακομοίρα μπας και φτιάξει τη ζωή της.
Και όχι, κανείς δεν είπε ότι είναι αναμάρτυτος ή τέλειος εδώ μέσα. Όπως δεν είναι όλοι τέλειοι σύζυγοι αλλά προφανώς και είναι λογικό και πρέπει να κρίνουν το σαδιστή σύζυγο που δέρνει, έτσι και οι μη τέλειοι ιδιοκτήτες σκύλων εδώ μέσα προφανώς και θα κριτικάρουν τον ιδιοκτήτη που κακοποιεί το σκύλο του.
Πάντως για ιδιοκτήτη που λέει ότι ΘΑ και δε βγάζει το απλούστερο συμπέρασμα, ότι δηλάδη δεν κάνει για σκύλο και καλά θα κάνει να τον δώσει θα έλεγα ότι πρόκειται για άτομο που ασκεί παθητική βία που αντανακλά τη δίψα του για στενή ανθρώπινη επαφή και για εξουσία πάνω σε άλλους. Καταπιεστικό οπωσδήποτε. Επιπλέον με την εγγραφή εδώ αναζητά αναγνώριση ως το αντίθετο από αυτό που είναι (δηλαδή όχι φιλόζωη), κύρωση των πράξεών της και άφεση των αμαρτιών της, τόσο από την κοινωνία όσο και από τον εαυτό της. Συνιστώ ψυχίατρο.
Χμμμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως ο σκύλος αντιπροσωπεύει τα χαμένα, κατ' αυτήν, όνειρα για το μεγάλο σπίτι με κήπο και ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Αδύναμη να δεχτεί το αναπόφευκτο ή να πενθήσει σωστά για κάτι χαμένο, τιμωρεί το σκύλο που είναι το πιο "απτό" κομμάτι του ονείρου. Κι εδώ συνιστώ ψυχίατρο, αφού μάλιστα δεν μπορεί να ξεχωρίσει μεταξύ σωστού και λάθους και δεν μπορεί να καταλάβει ότι εγκληματεί. Τα δάκρυα είναι οπωσδήποτε κροκοδείλια διότι οι λύσεις που είχε και έχει είναι πολλές και απλώς δεν τις επιλέγει.
Το ερώτημα είναι: κατά τη διάρκεια αυτών των ΘΑ, ο σκύλος παρέμεινε δεμένος έξω στην ταράτσα? Ή άλλαξαν τα πράγματα?
Όσο για τους υπόλοιπους: μην πείθεστε από ΘΑ και από λόγια. Είναι γεγονός ότι άνθρωποι που είναι ανίκανοι να νοιώσουν συμπόνοια έχουν επίσης γίνει εξπέρ στο να προσποιούνται και συμπόνοια και δάκρυα και λύπη και ό,τι θέλετε...