Βρήκαμε λοιπόν στα σκουπίδια ή σε μια ερημιά, ένα τόσο δα μικροσκοπικό και ανυπεράσπιστο πλασματάκι και αποφασίζουμε, να του δώσουμε μια ευκαιρία στην ζωή.
- Πάμε κατευθείαν στον γιατρό. Επείγει η αποπαρασίτωσή του. Εξωτερική με κάποιο σπρέυ [σε τόσο μικρή ηλικία, δεν βάζουμε αμπούλες], γιατί πιθανόν να έχει ψύλλους και τσιμπούρια και εσωτερική [με πάστα αν είναι πολύ μικρό ή χάπι αν είναι περίπου 2 μηνών], για τα σκουλήκια του εντέρου. Ο γιατρός, θα του ρίξει και μια γενική ματιά, μήπως εντοπίσει κάτι σοβαρό, που να χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και τίποτα άλλο. ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΜΒΟΛΙΟ, AN ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 10 ΜΕΡΕΣ. Μ'αυτόν τον τρόπο, σιγουρευόμαστε ότι δεν θα νοσήσει από τύφο ή μόρβα, εξαιτίας του εμβολίου, στην περίπτωση που είναι ήδη φορέας του ιού. Είναι οι δύο θανατηφόροι ιοί, που μαστίζουν τα αδέσποτα κουτάβια.
- Σε συνέχεια της παραπάνω παρατήρησης, προσέχουμε πάρα πολύ το περιβάλλον του, να είναι όσο το δυνατόν πιο αποστειρωμένο γίνεται, μέχρι να ολοκληρώσει τα εμβόλιά του. Δεν το βγάζουμε έξω βόλτες και αν το ανεμβολίαστο κουτάβι μας, αρχίσει να κάνει διάρροιες, τρέχουμε αμέσως στον γιατρό, οποιαδήποτε μέρα και ώρα της ημέρας, αυτό συμβεί. Δεν περιμένουμε να δούμε, αν οι διάρροιες θα συνεχιστούν ή θα σταματήσουν, δεν περιμένουμε να περάσει το σαββατοκύριακο και δεν ψάχνουμε να βρούμε διάγνωση και πιθανή αντιμετώπιση, σε κανένα φόρουμ. Τρέχουμε στον γιατρό μας και επιμένουμε να χειριστεί το περιστατικό, σαν να πρόκειται για το χειρότερο ενδεχόμενο. Αυτό, της εκδήλωσης των δύο παραπάνω ιών.
- Μια καλή τροφή puppy, είναι απαραίτητη για την σωστή του ανάπτυξη. Συμβουλευόμαστε τον πίνακα, που έχει πάνω στην συσκευασία η τροφή, και μοιράζουμε την ποσότητα, σε 4-6 γεύματα την ημέρα. Ο πίνακας της συσκευασίας, είναι ενδεικτικός. Θα πρέπει το κουτάβι μας [αλλά και ο ενήλικος μετέπειτα σκύλος μας], να ανταποκρίνεται θετικά. Να τρώει με όρεξη, να παίρνει βάρος, τα κακά του να είναι σφιχτά και γυαλιστερά και σχηματισμένα, να μην κάνει διάρροιες ή εμετούς, η γούνα και το δέρμα του να είναι σε καλή κατάσταση και γενικά, να δείχνει ευδιάθετο και ζωηρό. Δεν δίνουμε ποτέ, κανένα συμπλήρωμα, κανενός τύπου, που θα μας προτείνει ο κάθε "επιστήμονας" που μπορεί να έχουμε στον περίγυρό μας. Αυστηρά και μόνο, αν μας πει ο γιατρός μας, ότι του είναι ιατρικά απαραίτητο. Και πάλι με επιφύλαξη.
- Ενα μωρό, που έχει αποχωριστεί σε τόσο μικρή ηλικία, την τοκετομάδα του [κανονικά, τουλάχιστον μέχρι 2 μηνών, θα έπρεπε η οικογένεια να είναι μαζί, για να παίρνουν τα μικρά, πολύτιμα μαθήματα συμπεριφοράς τόσο από την μάνα όσο και από τα αδέλφια τους], είναι δεδομένο ότι θα μας κουράσει τους πρώτους μήνες πάρα πολύ. Θα πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό, και να μην θεωρούμε ότι μας έτυχε το χειρότερο κουτάβι του κόσμου. 9 στα 10 είναι έτσι και είναι απολύτως φυσιολογικό. Γι'αυτό, θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, ψυχραιμία, πάνες και καλής ποιότητας κουβά και σφουγγαρίστρα, για ατελείωτες ώρες σφουγγαρίσματος. Η χλωρίνη απαγορεύεται. Είναι δεδομένο ότι θα κλαίει πολύ και δυνατά και ακόμη πιο δεδομένο, ότι θα κάνει πολλές ζημιές. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι είναι μωρό. Που δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, που φοβάται πάρα πολύ, που νοιώθει μεγάλη ανασφάλεια, που έχει την περιέργεια του είδους και της ηλικίας του να δοκιμάζει κάθε επιφάνεια με τα δοντάκια του, τα οποία δοντάκια, το πονάνε πάρα πολύ, όσο αλλάζουν. Τίποτα δηλαδή απ'ότι κάνει, δεν το κάνει επίτηδες, έτσι απλά για...να μας την σπάσει και σίγουρα δεν είναι επιθετικό, με τάσεις να...μας φάει. Είναι φυσιολογικότατες κουταβίσιες συμπεριφορές, που θέλουν τον χρόνο τους και την ψυχραιμία τους, για να περάσουν. Δεν έχει νόημα, να του φωνάζουμε για κάτι, που α) θα το κάνει έτσι κι αλλιώς, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, όπως το συνεχές κατούρημα και β) δεν του έχουμε δείξει πως να κάνει ή πως να μην κάνει, κάτι που εμείς δεν θέλουμε. Σε ένα σύνηθες ερώτημα που διατυπώνεται συχνά-πυκνά, η "εκπαίδευση" του κουταβιού, ξεκινάει από την ώρα που το μαζέψαμε από τον δρόμο. Από κείνη την στιγμή και μετά, θα πρέπει στο μυαλό μας, να κυριαρχεί η σκέψη...πως θα κάνει κάτι, αφού εμείς δεν του το έχουμε δείξει; Είναι μωρό, θυμάστε; Δεν τιμωρούμε και ποτέ δεν χτυπάμε ένα μωρό. Ποτέ. Προσπαθούμε πάντα, να του διδάσκουμε με ήρεμο και τρυφερό τρόπο, τι του επιτρέπεται και τι δεν του επιτρέπεται. Πρέπει επίσης, να του δείχνουμε από την πρώτη στιγμή, που φτάνουν τα όριά μας. Γιατί...αλλιώς...πως θα ξέρει; Αν για παράδειγμα, δεν θα θέλουμε στο κρεβάτι, ή στον καναπέ μας, αύριο-μεθαύριο, ένα μεγάλο πια σκύλο, θα είναι άδικο να του το κάνουμε συνήθεια τώρα που είναι μικρούλη και χαριτωμένο και να του το κόψουμε όταν μεγαλώσει. Το ίδιο, αν δεν θέλουμε κάποτε έναν μαντράχαλο, να μας ενοχλεί την ώρα που τρώμε και να στέκεται δίπλα μας, με γουρλωμένες ματάρες και σάλια που τρέχουν, φροντίζουμε να μην το ταίζουμε από τώρα από το πιάτο μας, όσο γλυκό και κακόμοιρο κι αν μας φαίνεται. Είναι πολύ άδικο για τον σκύλο, να πληρώνει την δική μας αδυναμία.
- Κάποια βασικά πράγματα βασικής υπακοής, όπως το "κάτσε" ή το "κάτω", μαθαίνονται σχετικά εύκολα, όσο αρχάριοι και να είμαστε. Δεν είναι όμως δυνατόν, να περιμένουμε από ένα μωρό 2-3-4 μηνών, να μπορεί να εκτελεί με ακρίβεια και κάθε φορά, ένα σκασμό πολύπλοκες εντολές, που κάπου σε κάποιο βιντεάκι έχουμε δει και έχουμε θαυμάσει. Προσγειωθείτε. Μωρό είπαμε είναι. Μαμ-κακά-παιχνίδι και νάνι πρέπει να είναι η ζωή του.
- Το άγχος αποχωρισμού, είναι ίσως ο μεγαλύτερος μπελάς. Και γι'αυτό και για μας, αφού εκδηλώνεται με ουρλιαχτά και καταστροφές. Η χρήση του crate, μπορεί να μας βοηθήσει πάρα πολύ, στο πρόβλημα αυτό. Μια αναζήτηση στο φόρουμ, για "άγχος αποχωρισμού" και "crate", θα σας λύσει αρκετές απορίες. Το κλάμα του πρώτου καιρού, θα πρέπει να το υπομείνουμε και να μην υποκείψουμε παίρνοντάς το αγκαλιά πχ, κάθε φορά που κλαίει. Αν συνδιάσει στο μυαλουδάκι του, ότι...κλαίω και κερδίζω αγκαλίτσες...το χάσαμε το παιχνίδι και εκτός του ύπνου που θα χάσουμε, θα έχουμε να υποστούμε και τα οργισμένα παράπονα των γειτόνων. Δεν απομονώνουμε ποτέ ένα κουτάβι, για κανέναν λόγο. Η θέση του, είναι μαζί μας. Στο σπίτι μας. Είναι πλέον μέλος της οικογένειάς μας και ως τέτοιο θα πρέπει να το σκεφτόμαστε. Η απομόνωσή του, θα του δημιουργήσει περισσότερα άγχη, και άρα περισσότερες ή πιο έντονες προβληματικές συμπεριφορές και άρα, δυσκολότερη η ζωή μας μαζί του. Μπούμερανγκ...
- Η σωστή κοινωνικοποίηση, είναι το Α και το Ω, μιας ισορροπημένης ενήλικης ζωής. Κοινωνικοποίηση στα πάντα. Με ανθρώπους, ζώα, αυτοκίνητα, εδάφη, ποικίλλα ηχητικά και οπτικά ερεθίσματα. Εδώ υπάρχουν δύο θεωρίες, γιατί...θυμάστε; δεν έχει ολοκληρώσει εμβόλια, άρα δεν κυκλοφορεί έξω...λένε ρητά συνήθως οι γιατροί. Οι εκπαιδευτές όμως διαφωνούν. Θέλουν το κουτάβι, να εξοικειώνεται με όσο το δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αρα...τι κάνουμε τώρα εμείς, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και κυρίως...το κουτάβι μας υγιές και ισορροπημένο; Μια μέση λύση, είναι...αγκαλιά και έξω. Η...στο αυτοκίνητο και έξω. Να μυρίζει, να βλέπει και να ακούει, εκ του ασφαλούς. Κάποιοι παίρνουν το ρίσκο και το κυκλοφορούν. Μεγάλο ρίσκο, λέω εγώ.
- Οταν έρθει η ώρα του, να μπορεί και με εντολή γιατρού να κυκλοφορεί κανονικά έξω, πάντα σε λουρί. Πάντα. Ποτέ και πουθενά, λυτό. Με καλής ποιότητας κολλάρο ή σαμαράκι, ότι μας εξυπηρετεί και αναλόγως του πόσο τραβάει, τόσο σφιχτά στο λαιμουδάκι του, όσο να μην το πνίγει, αλλά και να μην μπορεί να βγει, αν το μικρό μας φοβηθεί από κάτι και τραβήξει οπισθοχωρώντας. Θα έχουμε φροντίσει οπωσδήποτε, να έχει μπει microchip, του οποίου θα θυμόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να επιβεβαιώσουμε ότι έχει καταχωρηθεί στον Κτηνιατρικό Σύλλογο. Το ίδιο σημαντικό, είναι να φροντίσουμε να φέρει πάντα πάνω του ταυτότητα, τουλάχιστον με τηλέφωνο επικοινωνίας, αν ο μη γένοιτο, συμβεί το κακό και το χάσουμε.
- Τεράστια προσοχή, στην παγίδα του πάρκου της γειτονιάς, όπου μαζεύονται πολύ "έμπειροι" σκυλάδες και αφήνουν τα λυτά [και συνήθως ανεκπαίδευτα και ακοινώνητα] σκυλιά τους, να αλωνίζουν τον τόπο. Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται, για σωστή κοινωνικοποίηση του μωρού μας. Μία κακή τέτοια συναναστροφή, είναι ικανή, να μας κάνει μεγάλη ζημιά, στον χαρακτήρα του. Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, που ορκίζεται, ότι ο σκύλος του είναι ο καλύτερος του κόσμου και δεν πρόκειται ποτέ να πειράξει το μπεμπάκι μας και...άστο βρε παιδί μου να παίξουν και να μαθαίνει... Κατ'εμέ...να λείπει το βύσινο. Αν τα οικονομικά σας το επιτρέπουν, η ιδανική περίπτωση, είναι τα puppy classes, που οργανώνουν διάφορα εκπαιδευτικά κέντρα. Σωστή συναναστροφή, με σωστά σκυλιά, υπό την επίβλεψη σωστών εκπαιδευτών. Οτι καλύτερο. Εστω και για μία ή δύο φορές, να πάρουμε τουλάχιστον κάποιες σωστές συμβουλές, για το σωστό ξεκίνημα του μικρού μας, στον έξω κόσμο. Η αρχή, είναι το ήμισυ του παντός, άλλωστε.
Συνεχίζεται...
- Πάμε κατευθείαν στον γιατρό. Επείγει η αποπαρασίτωσή του. Εξωτερική με κάποιο σπρέυ [σε τόσο μικρή ηλικία, δεν βάζουμε αμπούλες], γιατί πιθανόν να έχει ψύλλους και τσιμπούρια και εσωτερική [με πάστα αν είναι πολύ μικρό ή χάπι αν είναι περίπου 2 μηνών], για τα σκουλήκια του εντέρου. Ο γιατρός, θα του ρίξει και μια γενική ματιά, μήπως εντοπίσει κάτι σοβαρό, που να χρήζει άμεσης αντιμετώπισης και τίποτα άλλο. ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΤΡΟ ΝΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΕΜΒΟΛΙΟ, AN ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 10 ΜΕΡΕΣ. Μ'αυτόν τον τρόπο, σιγουρευόμαστε ότι δεν θα νοσήσει από τύφο ή μόρβα, εξαιτίας του εμβολίου, στην περίπτωση που είναι ήδη φορέας του ιού. Είναι οι δύο θανατηφόροι ιοί, που μαστίζουν τα αδέσποτα κουτάβια.
- Σε συνέχεια της παραπάνω παρατήρησης, προσέχουμε πάρα πολύ το περιβάλλον του, να είναι όσο το δυνατόν πιο αποστειρωμένο γίνεται, μέχρι να ολοκληρώσει τα εμβόλιά του. Δεν το βγάζουμε έξω βόλτες και αν το ανεμβολίαστο κουτάβι μας, αρχίσει να κάνει διάρροιες, τρέχουμε αμέσως στον γιατρό, οποιαδήποτε μέρα και ώρα της ημέρας, αυτό συμβεί. Δεν περιμένουμε να δούμε, αν οι διάρροιες θα συνεχιστούν ή θα σταματήσουν, δεν περιμένουμε να περάσει το σαββατοκύριακο και δεν ψάχνουμε να βρούμε διάγνωση και πιθανή αντιμετώπιση, σε κανένα φόρουμ. Τρέχουμε στον γιατρό μας και επιμένουμε να χειριστεί το περιστατικό, σαν να πρόκειται για το χειρότερο ενδεχόμενο. Αυτό, της εκδήλωσης των δύο παραπάνω ιών.
- Μια καλή τροφή puppy, είναι απαραίτητη για την σωστή του ανάπτυξη. Συμβουλευόμαστε τον πίνακα, που έχει πάνω στην συσκευασία η τροφή, και μοιράζουμε την ποσότητα, σε 4-6 γεύματα την ημέρα. Ο πίνακας της συσκευασίας, είναι ενδεικτικός. Θα πρέπει το κουτάβι μας [αλλά και ο ενήλικος μετέπειτα σκύλος μας], να ανταποκρίνεται θετικά. Να τρώει με όρεξη, να παίρνει βάρος, τα κακά του να είναι σφιχτά και γυαλιστερά και σχηματισμένα, να μην κάνει διάρροιες ή εμετούς, η γούνα και το δέρμα του να είναι σε καλή κατάσταση και γενικά, να δείχνει ευδιάθετο και ζωηρό. Δεν δίνουμε ποτέ, κανένα συμπλήρωμα, κανενός τύπου, που θα μας προτείνει ο κάθε "επιστήμονας" που μπορεί να έχουμε στον περίγυρό μας. Αυστηρά και μόνο, αν μας πει ο γιατρός μας, ότι του είναι ιατρικά απαραίτητο. Και πάλι με επιφύλαξη.
- Ενα μωρό, που έχει αποχωριστεί σε τόσο μικρή ηλικία, την τοκετομάδα του [κανονικά, τουλάχιστον μέχρι 2 μηνών, θα έπρεπε η οικογένεια να είναι μαζί, για να παίρνουν τα μικρά, πολύτιμα μαθήματα συμπεριφοράς τόσο από την μάνα όσο και από τα αδέλφια τους], είναι δεδομένο ότι θα μας κουράσει τους πρώτους μήνες πάρα πολύ. Θα πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό, και να μην θεωρούμε ότι μας έτυχε το χειρότερο κουτάβι του κόσμου. 9 στα 10 είναι έτσι και είναι απολύτως φυσιολογικό. Γι'αυτό, θα πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή, ψυχραιμία, πάνες και καλής ποιότητας κουβά και σφουγγαρίστρα, για ατελείωτες ώρες σφουγγαρίσματος. Η χλωρίνη απαγορεύεται. Είναι δεδομένο ότι θα κλαίει πολύ και δυνατά και ακόμη πιο δεδομένο, ότι θα κάνει πολλές ζημιές. Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι είναι μωρό. Που δεν καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, που φοβάται πάρα πολύ, που νοιώθει μεγάλη ανασφάλεια, που έχει την περιέργεια του είδους και της ηλικίας του να δοκιμάζει κάθε επιφάνεια με τα δοντάκια του, τα οποία δοντάκια, το πονάνε πάρα πολύ, όσο αλλάζουν. Τίποτα δηλαδή απ'ότι κάνει, δεν το κάνει επίτηδες, έτσι απλά για...να μας την σπάσει και σίγουρα δεν είναι επιθετικό, με τάσεις να...μας φάει. Είναι φυσιολογικότατες κουταβίσιες συμπεριφορές, που θέλουν τον χρόνο τους και την ψυχραιμία τους, για να περάσουν. Δεν έχει νόημα, να του φωνάζουμε για κάτι, που α) θα το κάνει έτσι κι αλλιώς, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, όπως το συνεχές κατούρημα και β) δεν του έχουμε δείξει πως να κάνει ή πως να μην κάνει, κάτι που εμείς δεν θέλουμε. Σε ένα σύνηθες ερώτημα που διατυπώνεται συχνά-πυκνά, η "εκπαίδευση" του κουταβιού, ξεκινάει από την ώρα που το μαζέψαμε από τον δρόμο. Από κείνη την στιγμή και μετά, θα πρέπει στο μυαλό μας, να κυριαρχεί η σκέψη...πως θα κάνει κάτι, αφού εμείς δεν του το έχουμε δείξει; Είναι μωρό, θυμάστε; Δεν τιμωρούμε και ποτέ δεν χτυπάμε ένα μωρό. Ποτέ. Προσπαθούμε πάντα, να του διδάσκουμε με ήρεμο και τρυφερό τρόπο, τι του επιτρέπεται και τι δεν του επιτρέπεται. Πρέπει επίσης, να του δείχνουμε από την πρώτη στιγμή, που φτάνουν τα όριά μας. Γιατί...αλλιώς...πως θα ξέρει; Αν για παράδειγμα, δεν θα θέλουμε στο κρεβάτι, ή στον καναπέ μας, αύριο-μεθαύριο, ένα μεγάλο πια σκύλο, θα είναι άδικο να του το κάνουμε συνήθεια τώρα που είναι μικρούλη και χαριτωμένο και να του το κόψουμε όταν μεγαλώσει. Το ίδιο, αν δεν θέλουμε κάποτε έναν μαντράχαλο, να μας ενοχλεί την ώρα που τρώμε και να στέκεται δίπλα μας, με γουρλωμένες ματάρες και σάλια που τρέχουν, φροντίζουμε να μην το ταίζουμε από τώρα από το πιάτο μας, όσο γλυκό και κακόμοιρο κι αν μας φαίνεται. Είναι πολύ άδικο για τον σκύλο, να πληρώνει την δική μας αδυναμία.
- Κάποια βασικά πράγματα βασικής υπακοής, όπως το "κάτσε" ή το "κάτω", μαθαίνονται σχετικά εύκολα, όσο αρχάριοι και να είμαστε. Δεν είναι όμως δυνατόν, να περιμένουμε από ένα μωρό 2-3-4 μηνών, να μπορεί να εκτελεί με ακρίβεια και κάθε φορά, ένα σκασμό πολύπλοκες εντολές, που κάπου σε κάποιο βιντεάκι έχουμε δει και έχουμε θαυμάσει. Προσγειωθείτε. Μωρό είπαμε είναι. Μαμ-κακά-παιχνίδι και νάνι πρέπει να είναι η ζωή του.
- Το άγχος αποχωρισμού, είναι ίσως ο μεγαλύτερος μπελάς. Και γι'αυτό και για μας, αφού εκδηλώνεται με ουρλιαχτά και καταστροφές. Η χρήση του crate, μπορεί να μας βοηθήσει πάρα πολύ, στο πρόβλημα αυτό. Μια αναζήτηση στο φόρουμ, για "άγχος αποχωρισμού" και "crate", θα σας λύσει αρκετές απορίες. Το κλάμα του πρώτου καιρού, θα πρέπει να το υπομείνουμε και να μην υποκείψουμε παίρνοντάς το αγκαλιά πχ, κάθε φορά που κλαίει. Αν συνδιάσει στο μυαλουδάκι του, ότι...κλαίω και κερδίζω αγκαλίτσες...το χάσαμε το παιχνίδι και εκτός του ύπνου που θα χάσουμε, θα έχουμε να υποστούμε και τα οργισμένα παράπονα των γειτόνων. Δεν απομονώνουμε ποτέ ένα κουτάβι, για κανέναν λόγο. Η θέση του, είναι μαζί μας. Στο σπίτι μας. Είναι πλέον μέλος της οικογένειάς μας και ως τέτοιο θα πρέπει να το σκεφτόμαστε. Η απομόνωσή του, θα του δημιουργήσει περισσότερα άγχη, και άρα περισσότερες ή πιο έντονες προβληματικές συμπεριφορές και άρα, δυσκολότερη η ζωή μας μαζί του. Μπούμερανγκ...
- Η σωστή κοινωνικοποίηση, είναι το Α και το Ω, μιας ισορροπημένης ενήλικης ζωής. Κοινωνικοποίηση στα πάντα. Με ανθρώπους, ζώα, αυτοκίνητα, εδάφη, ποικίλλα ηχητικά και οπτικά ερεθίσματα. Εδώ υπάρχουν δύο θεωρίες, γιατί...θυμάστε; δεν έχει ολοκληρώσει εμβόλια, άρα δεν κυκλοφορεί έξω...λένε ρητά συνήθως οι γιατροί. Οι εκπαιδευτές όμως διαφωνούν. Θέλουν το κουτάβι, να εξοικειώνεται με όσο το δυνατόν περισσότερα ερεθίσματα, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Αρα...τι κάνουμε τώρα εμείς, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και κυρίως...το κουτάβι μας υγιές και ισορροπημένο; Μια μέση λύση, είναι...αγκαλιά και έξω. Η...στο αυτοκίνητο και έξω. Να μυρίζει, να βλέπει και να ακούει, εκ του ασφαλούς. Κάποιοι παίρνουν το ρίσκο και το κυκλοφορούν. Μεγάλο ρίσκο, λέω εγώ.
- Οταν έρθει η ώρα του, να μπορεί και με εντολή γιατρού να κυκλοφορεί κανονικά έξω, πάντα σε λουρί. Πάντα. Ποτέ και πουθενά, λυτό. Με καλής ποιότητας κολλάρο ή σαμαράκι, ότι μας εξυπηρετεί και αναλόγως του πόσο τραβάει, τόσο σφιχτά στο λαιμουδάκι του, όσο να μην το πνίγει, αλλά και να μην μπορεί να βγει, αν το μικρό μας φοβηθεί από κάτι και τραβήξει οπισθοχωρώντας. Θα έχουμε φροντίσει οπωσδήποτε, να έχει μπει microchip, του οποίου θα θυμόμαστε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να επιβεβαιώσουμε ότι έχει καταχωρηθεί στον Κτηνιατρικό Σύλλογο. Το ίδιο σημαντικό, είναι να φροντίσουμε να φέρει πάντα πάνω του ταυτότητα, τουλάχιστον με τηλέφωνο επικοινωνίας, αν ο μη γένοιτο, συμβεί το κακό και το χάσουμε.
- Τεράστια προσοχή, στην παγίδα του πάρκου της γειτονιάς, όπου μαζεύονται πολύ "έμπειροι" σκυλάδες και αφήνουν τα λυτά [και συνήθως ανεκπαίδευτα και ακοινώνητα] σκυλιά τους, να αλωνίζουν τον τόπο. Δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, όσο περίεργο κι αν σας ακούγεται, για σωστή κοινωνικοποίηση του μωρού μας. Μία κακή τέτοια συναναστροφή, είναι ικανή, να μας κάνει μεγάλη ζημιά, στον χαρακτήρα του. Δεν εμπιστευόμαστε κανέναν, που ορκίζεται, ότι ο σκύλος του είναι ο καλύτερος του κόσμου και δεν πρόκειται ποτέ να πειράξει το μπεμπάκι μας και...άστο βρε παιδί μου να παίξουν και να μαθαίνει... Κατ'εμέ...να λείπει το βύσινο. Αν τα οικονομικά σας το επιτρέπουν, η ιδανική περίπτωση, είναι τα puppy classes, που οργανώνουν διάφορα εκπαιδευτικά κέντρα. Σωστή συναναστροφή, με σωστά σκυλιά, υπό την επίβλεψη σωστών εκπαιδευτών. Οτι καλύτερο. Εστω και για μία ή δύο φορές, να πάρουμε τουλάχιστον κάποιες σωστές συμβουλές, για το σωστό ξεκίνημα του μικρού μας, στον έξω κόσμο. Η αρχή, είναι το ήμισυ του παντός, άλλωστε.
Συνεχίζεται...
