@Kkranis,
Τα υβρίδια σκύλου με λύκο με πάνω από 50-60% αίμα λύκου είναι ΑΠΑΙΣΙΑ κατοικίδια.
Μάλλον δεν διάβασες αρκετά....
Είναι απρόβλεπτα ζώα με ΠΟΛΥ έντονες αντιδράσεις, θρασύδειλα και ύπουλα και ΑΝΙΚΑΝΑ να μάθουν να μην λερώνουν μέσα στο σπίτι....
Κι όσο περισσότερο το ποσοστό λύκου, τόσα περισσότερα είναι τα προβλήματα.
Παρόλο που δεν έχουν αρκετό θάρρος για φύλακες (και ούτε γαυζίζουν), ΠΟΛΥ συχνά επιτίθονται σε μέλη της οικογένειας, κυρίως μετά την ηλικία των 3ων (όπου ενηλικιώνονται).
Ο λύκος τον πρώτο χειμώνα στα 3 του χρόνια, αποφασίζει αν θα αποδεχτεί την αγέλη του (και τον αρχηγό της), αν θα πάρει εκείνος την αρχηγία, ή αν θα σηκωθεί να φύγει για να κάνει νέο ξεκίνημα με άλλη αγέλη.
Όμως, το ένστικτο του θυράματος (σε υπερβολικό βαθμό) που διαθέτουν, είναι συνήθως αυτό που έφταιξε για να δαγκώσει, ιδίως σε επιθέσεις σε παιδιά (όπου κάνει το παιδί κινήσεις και ήχους θηράματος). Δυστυχώς όμως, σε αντίθεση με τους σκύλους, τα υβρίδια είναι ικανά με το ΠΡΩΤΟ τους δάγκωμα, να προκαλέσουν τρομερά τραύματα (και θανατηφόρα).
Αυτά τα ζώα, για να μπορούν να εμπιστευτούν ανθρώπινη οικογένεια (έστω εν μέρη), πρέπει να φύγουν από την μάνα τους το αργότερο στις 20 ημέρες (άλλο απάνθρωπο), και μάλιστα να περιβάλλονται ΜΟΝΟ από ανθρώπους (ούτε καν σκύλους) για μεγάλο διάστημα). Το ξέρουν καλά όσοι τα εκτρέφουν (σου λένε να το πάρεις 15 ημερών αλλιώς καθόλου). Σχεδόν ΚΑΝΕΙΣ δεν ζει με υβρίδιο που το πήρε μεγαλύτερο από τόσο (τουλάχιστον στην Αμερική).
Το πιο λυπηρό είναι πως είναι πια ΠΟΛΛΑ τα υβρίδια και λίγα τα μέρη που μπορούν να πάνε όταν πάνε όλα "στραβά" με την ανθρώπινη οικογένειά τους. Σε καμία περίπτωση δεν θα επιβίωναν στην φύση με κανονικούς λύκους. Το αποτέλεμα είναι να θανατώνονται πάρα πολλά κάθε χρόνο (κυρίως στην Αμερική, όπου είναι "μόδα").
Στις περισσότερες πολιτείες τις Αμερικής απαγορεύεται η κατοχή υβρίδιου (λόγο λύσσας, γιατί δεν υπάρχει εμβόλιο για τους λύκους). Αυτό βέβαια δεν σταματάει κάποιους "πεισματάρηδες" βλαχοαμερικάνους.
Είναι απαράδεκτο να θεωρείς "δικαίωμά σου" να έχεις άγριο ζώο σπίτι σου. Το να θέλεις υβρίδιο λύκου (για να είναι λιγότερο "άγριο") προσβάλλει:
α) τους λύκους (και κάνει μάλιστα και σε πολλές περιοχές κακό στους λύκους, λόγο των πολλών προσμήξεων με σκύλο)
β) όλους τους εκτροφείς που επί αιώνες έφτιαχναν πάνω από 500 φυλές σκύλων (για να σε καλύψουν!).
Οι δύο φυλές που προαναφέρθηκαν έχουν πολύ μικρό ποσοστό λύκου τώρα πια. Έχουν όμως ακόμα ΜΕΓΑΛΗ γκάμα στον χαρακτήρα, παρ' όλ' αυτά και εγώ θα αργήσω ακόμη μέχρι να τις σεβαστώ.
Για όσους αγαπούν πολύ τους λύκους, προτείνω να γραφτούν σε κάποιον οργανισμό που τους προστατεύει και να πάρουν ένα Χάσκυ ή Μάλαμιουτ για το σπίτι τους (ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ πολλές κλάσεις ανώτεροι από το οποιοδήποτε υβρίδιο).
Στο ίντερνετ υπάρχει πληθώρα υλικού για αυτό το θέμα, γιατί είναι πραγματικά μεγάλο πρόβλημα στην Αμερική εδώ και χρόνια.
Εγώ πρωτοασχολήθηκα με το θέμα το 1994 στην Αμερική, (ΗΘΕΛΑ ένα -πριν μάθω "τι εστί"). Ειχε κι ένα, ένας καλός φίλος (από μαμά Μάλαμιουτ πατέρα Γκρίζο λύκο).
Με μόνο 50% λύκου, ήταν μάλλον σχεδόν σαν σκύλος.
Το "σχεδόν" όμως είναι το κλειδί. Ποτέ στην ζωή μου δεν γνώρισα σκύλο που σκότωνε άλλα ζώα με τέτοια άνεση κι ευκολία (από πουλιά και ποντίκια, μέχρι γάτες, σκύλους και λαγούς). Ο φίλος μου είχε βαρεθεί να μαζεύει πτώματα από τον κήπο (ότι έμπαινε ΔΕΝ ξανάβγαινε).
Του άρεσε να ουρλιάζει (όπως οι λύκοι, ΚΑΘΕ βράδυ). Ένα ουρλιαχτό που μέτρησα εγώ κράτησε 15 δευτερόλεπτα, αν και ο φίλος μου με διαβεβαίωσε πως "Δεν ήταν και σπουδαίο" αυτό...
Έξυπνο ζώο και πανέμορφο. Αισθανόταν όμως "περίεργα" εκτός του χώρου του και είχε αρκετή ανασφάλεια σε άγνωστα μέρη. Δεν ήταν προβλέψημες οι αντιδράσεις του (ακόμη κι στο ίδιο ερέθισμα). Το αποτέλεσμα ήταν να μένει μόνο στον κήπο μέχρι να πεθάνει.