‘’…Ίσως να θυμάσαι πως στην υπόθεση που εσύ ανακατεύθηκες με τόσο εντυπωσιακό τρόπο, αυτή με τις Χάλκινες Οξίες, κατόρθωσα παρακολουθώντας το μυαλό του παιδιού, να επαγάγω ένα συμπέρασμα αναφορικά με τις εγκληματικές συνήθειες του υπερβολικά αυτάρεσκου κι αξιοσέβαστου πατέρα.
- Ναι το θυμάμαι καλά.
- Ο ειρμός των σκέψεων μου είναι ανάλογος. Ένας σκύλος αντικατοπτρίζει την οικογενειακή ζωή. Ποιος είδε ποτέ ένα παιχνιδιάρικο σκυλί σε μια βαρύθυμη οικογένεια, ή ένα θλιμμένο σκύλο σε μια χαρούμενη. Όσοι γαυγίζουν έχουν και σκυλιά που γαυγίζουν, οι επικίνδυνοι πάλι έχουν επικίνδυνα. Και οι μεταβατικές διαθέσεις ενδέχεται ν’ αντικατοπτρίζουν τους άλλους’’
Ένα απόσπασμα από το αρχείο του Σέρλοκ Χολμς.
Βλέπουμε ένα Πομεράνιαν τυχαίο και δεν το ξεχωρίζουμε από άλλα της φυλής. Το βλέπουμε αργότερα με το αφεντικό του κι είναι σα να παραλλάζει η όψη του σκύλου, να ταυτίζονται οι εκφράσεις.
Απ’ την άλλη θυμάμαι μια θεία που είχα μ’ ένα σκυλάκι διαρκώς νευρικό και γαυγιστερό, που ζούσε όμως με μια γυναίκα συνταξιούχο, που έφτιαχνε κεριά, μαρμελάδες και μάζευε βότανα. Δε φαίνεται να ταιριάζει.
Μια γιαγιά στην παλιά μου γειτονιά παχιά, όλο παραπονιόταν με μια κλαψιάρικη φωνή, περπάταγε σα βάρκα και είχε πάντα στο λουρί ένα μαλλιαρό, πολύ παχουλό πανήσυχο σκύλο γερασμένο, που επίσης περπάταγε σα βάρκα.
Μια φίλη παλιότερα που στην αρχή της γνωριμίας φαινόταν πρόσχαρη, σταθερή, εξωστρεφής κι ίσως ελάχιστα ψεύτρα με την καλή έννοια, είχε ένα σκύλο με συμπεριφορά επιφυλακτική, μουλωχτή, χωρίς όμως να χάνει και τη συμπάθεια. Όσο προχωρούσε η γνωριμία έβλεπα στοιχεία της φίλης στο σκύλο.
Εσείς τι λέτε; Una fatsa una ratsa ή καμία σχέση;
- Ναι το θυμάμαι καλά.
- Ο ειρμός των σκέψεων μου είναι ανάλογος. Ένας σκύλος αντικατοπτρίζει την οικογενειακή ζωή. Ποιος είδε ποτέ ένα παιχνιδιάρικο σκυλί σε μια βαρύθυμη οικογένεια, ή ένα θλιμμένο σκύλο σε μια χαρούμενη. Όσοι γαυγίζουν έχουν και σκυλιά που γαυγίζουν, οι επικίνδυνοι πάλι έχουν επικίνδυνα. Και οι μεταβατικές διαθέσεις ενδέχεται ν’ αντικατοπτρίζουν τους άλλους’’
Ένα απόσπασμα από το αρχείο του Σέρλοκ Χολμς.
Βλέπουμε ένα Πομεράνιαν τυχαίο και δεν το ξεχωρίζουμε από άλλα της φυλής. Το βλέπουμε αργότερα με το αφεντικό του κι είναι σα να παραλλάζει η όψη του σκύλου, να ταυτίζονται οι εκφράσεις.
Απ’ την άλλη θυμάμαι μια θεία που είχα μ’ ένα σκυλάκι διαρκώς νευρικό και γαυγιστερό, που ζούσε όμως με μια γυναίκα συνταξιούχο, που έφτιαχνε κεριά, μαρμελάδες και μάζευε βότανα. Δε φαίνεται να ταιριάζει.
Μια γιαγιά στην παλιά μου γειτονιά παχιά, όλο παραπονιόταν με μια κλαψιάρικη φωνή, περπάταγε σα βάρκα και είχε πάντα στο λουρί ένα μαλλιαρό, πολύ παχουλό πανήσυχο σκύλο γερασμένο, που επίσης περπάταγε σα βάρκα.
Μια φίλη παλιότερα που στην αρχή της γνωριμίας φαινόταν πρόσχαρη, σταθερή, εξωστρεφής κι ίσως ελάχιστα ψεύτρα με την καλή έννοια, είχε ένα σκύλο με συμπεριφορά επιφυλακτική, μουλωχτή, χωρίς όμως να χάνει και τη συμπάθεια. Όσο προχωρούσε η γνωριμία έβλεπα στοιχεία της φίλης στο σκύλο.
Εσείς τι λέτε; Una fatsa una ratsa ή καμία σχέση;
