Απο χτες που εχω σπίτι μου αυτή τη ψυχούλα εχω κατσει και εχω σκεφτει ενα σωρο σεναρια...απο το τι πουλακι μπορει να ειναι,πως εφτασε στα χερια μου,αν οντως αυτο που μου ειπαν οτι τα πιο αδυναμα τα διώχνουν απο τη φωλιά ισχυει....1002 πραγματα....Σήμερα το πρωινό μου ξεκίνησε πολύ ωραια....ο νεος μου συγκάτοικος κελαηδουσε μεσα στο μπανιο....και ετσι με ξύπνησε!!!Ειναι πολύ καλύτερα σηκώθηκε στα ποδαρακια του,και οταν δεν θελει αλλο φαγητο μου κλεινει το ραμφος του με δυναμη....!Μακάρι να συνεχίσουμε έτσι....Σας παραθέτω ενα λαικο παραμύθι που μου εστειλαν για να μου δωσουν κουράγιο,επειδή η αλήθεια ειναι οτι εχω αγχωθει αρκετα...ποτέ μου δεν περιέθαλψα νεοσσο...
Υπήρχε ένα σπουργιτάκι που, όταν άκουγε τη βροντή της θύελλας, ξάπλωνε στη γη και σήκωνε τα μικροσκοπικά πόδια του προς τον ουρανό.
- Γιατί το κάνεις αυτό; το ρώτησε μια αλεπού.
- Για να προστατέψω τη γη, που έχει τόσα ζωντανά πλάσματα! απάντησε το σπουργιτάκι. Σηκώνω τα πόδια μου για να συγκρατήσω τον ουρανό, σε περίπτωση που φανούμε άτυχοι και ο ουρανός πέσει πάνω μας.
- Τα καχεκτικά ποδαράκια σου να συγκρατήσουν τον απέραντο ουρανό; ρώτησε με απορία και ειρωνεία η αλεπού.
- Ο καθένας εδώ κάτω στη γη έχει το δικό του κομμάτι ουρανού να συγκρατήσει, απάντησε το σπουργίτι.
Λαϊκό παραμύθι