Πριν πολλά χρόνια, επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά κτηνίατρο και μας ρώτησε τι ράτσα είμαστε για να φτιάξουμε το βιβλιάριό μας. Δεν είχαμε ιδέα, γκέκας μας γράψανε όμως στο βιβλιάριο. Πολύ καιρό μετά, τυχαία κοιτώντας ράτσες στο ίντερνετ, είδαμε φωτογραφίες από redbone coonhound... και πάθαμε πλάκα.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα κρατούσα τον Πέπε κι ότι θα τον είχα δώδεκα χρόνια όλη την ώρα και όπου πήγαινα μαζί μου. Όταν ήμουν μικρή πάντα ήθελα ένα σκύλο, και πολλές φορές είχα φέρει αδέσποτα στο σπίτι αλλά δεν τα ήθελε η μάνα μου για πολύ: "Τάισέ το και άσ'το". Την τελευταία φορά ήμουν πιο επίμονη, έκρυψα το σκυλάκι κάτω απ' την κουβέρτα κι έκανα ότι κοιμάμαι. Η ιστορία δεν τελείωσε όμορφα. Το σκυλάκι με περίμενε πάντα κάτω απ' το σπίτι, την τάιζα και με ακολούθαγε παντού. Μια μέρα έμαθα ότι της ρίξανε φόλα κι εγώ έκλαιγα και δεν μίλαγα δυο βδομάδες. Από τότε δεν ήθελα ποτέ ξανά άλλο σκύλο.
Μερικά χρόνια μετά, στο γυμνάσιο, ήμουν βόλτα με μια φίλη μου και συναντήσαμε ένα καφέ σκυλάκι, μόνο του, λίγο χαζοχαρούμενο, με μακριά αυτιά, μακριά μουσούδα, μακριά γλώσσα & μακρύ σώμα, (και χωρίς καθόλου φωτογένεια, εκτός κι αν είναι πανόραμα), και μου λέει έλα να τον πάρουμε να παίξουμε. Καταλήξαμε σπίτι μου πέρα απ' τις διαμαρτυρίες μου, "δεν θέλω σκύλο, δεν θέλω να γίνει πάλι το ίδιο". Ο κύριος δεν ανέβαινε τις σκάλες και τον πήρα αγκαλιά για να μπει μέσα. Όταν μείναμε μόνοι μας, παρατήρησα πόσο έμοιαζε στη σκυλίτσα μου, που ήταν κι αυτή καφετιά και μικροκαμωμένη, και θυμήθηκα γιατί πάντα ήθελα τόσο πολύ ένα σκύλο. Κι αυτός περιεργαζόταν το χώρο και φαινόταν να του αρέσει, και μετά ερχόταν σε 'μένα γιατί ήθελε χάδια.
Ο Πέπε ποτέ δεν ήθελε να φεύγει από δίπλα μου. Κι εγώ ποτέ δεν ήθελα να τον αφήνω μόνο του. Έμαθε γρήγορα το όνομά του, και μετά ένα κάρο άλλες εντολές. Πλήρης εμπιστοσύνη, κι ένα τρελό άγχος αποχωρισμού κι απ' τους δύο.
Μια φορά χωριστήκαμε μόνο. Στο λύκειο, εγώ να έχω φύγει διακοπές, να έχω αφήσει τον Πέπε στη μάνα μου. Της τον κλέψανε. Γύρισα το δευτερόλεπτο που έμαθα ότι εξαφανίστηκε. Μια βδομάδα. Περπάτησα όσο να πονέσουν τα πόδια μου φωνάζοντάς τον, βάλαμε αφίσες, ξεσκονίσαμε όλο το φέισμπουκ, πήγαμε σε φιλοζωικές. Πολύ κλάμα, πολλή αϋπνία. Και ο μικρός μου σώθηκε από ανάρτηση στο φέισμπουκ. Τον βρήκαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά, ήταν θλιμμένος, κουλουριασμένος συνέχεια και δεν ήθελε να φάει, μου είπαν. Ήταν τυχερός γιατί τον βρήκε μια εκπαιδεύτρια σκύλων και κάτι κατάλαβε. Όταν με είδε γαύγιζε για ένα τέταρτο συνεχόμενα και "πέταγε", εγώ πάλι... άσ' το...
Είναι πανέξυπνος, κι ακόμα μαθαίνει καινούργια πράγματα. Γλίτσας δεν είναι, αλλά έχει μια αγάπη σοβαρή και τρυφερή. Όποτε γυρνάμε απ' τη βόλτα δεν μπαίνει στο σπίτι αν δεν τον χαϊδέψω. Με κοιτάει συχνά γιατί θέλει να βλέπει τι κάνω, και το βράδυ βεβαιώνεται ότι είμαι στο κρεβάτι μου. Αν φύγω απ' το σπίτι, έρχεται μέχρι την πόρτα σα να με ρωτάει πότε θα γυρίσω. Ξέρει την εντολή "αγκαλιά". Όποτε έρχομαι στο ύψος του και ανοίγω το χέρι μου έρχεται από πίσω και κάθεται δίπλα μου ακριβώς κάτω απ' το μπράτσο μου.
Δεν ασχολείται με κανέναν άλλο. Δεν εμπιστεύεται εύκολα, και δεν ακούει εντολές από άλλους, (πόσο μάλλον αν ο άλλος δεν είναι κι αποφασιστικός). Αν κάποιος τον κρατήσει με λουρί 2 μέτρα μακριά μου θέλει να 'ρθει σε 'μένα.
Στο σπίτι, ενώ κοιμάται ή αράζει με τις ώρες κι είναι σαν αόρατος, έξω μπορούμε να περπατάμε όλη τη μέρα.
Δε νιώθει άνετα να τον πασπατεύουν άλλοι, ειδικά να τον ενοχλούν. Θέλει να σέβεσαι το χώρο του και τα όριά του. Έχει τεράστια υπομονή με τα κοντινά μου άτομα, αλλά θα σε προειδοποιήσει αν το παρακάνεις.
Όποτε έχει ήλιο, πάει και λιάζεται με τις ώρες. Αν δεν έχει ήλιο δεν κάθεται, θέλει να πάει στο κρεβάτι του. Αν βέβαια έχει πολλή ζέστη και πρέπει να πάμε βόλτα, δεν βλέπει μπροστά του, ψάχνει παρτέρια και σκάβει και μπαίνει μες στην τρύπα.
Με το φαγητό είναι πολύ εκλεκτικός! Και δεν είναι απ' τα σκυλιά που τρώνε μέχρι να μην υπάρχει φαΐ ή που άμα βρίσκονται σε χώρο με φαΐ σταματάνε να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο. Επίσης έχει απίστευτη μύτη, παίζουμε κρυφτό με λιχουδιές και ακόμα δεν έχω ανακαλύψει σημείο να τον δυσκολέψει. Κάποτε τον μάθαινα να βρίσκει κι άλλα πράγματα.
Επίσης είναι και πολύ προσεκτικός και λεπτεπίλεπτος στις κινήσεις του.
Δεν γαυγίζει ποτέ. Τραγουδάει όμως άμα παίζω φυσαρμόνικα, κι η αλήθεια είναι ότι έχει πανέμορφο βαθύ γαύγισμα.
Είναι ευαίσθητος, αρκεί ένα κοίταγμα για να αισθανθεί ότι τον μαλώνεις.
Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνει τα συναισθήματά μου καλύτερα από 'μένα, και πολλά πράγματα που ξέρει δεν έχω ιδέα πώς τα έχει μάθει.
Παλιά μπορεί να 'ταν και πιο δραματικός ή πιο δραστήριος, το μόνο πάντως που δεν έχει αλλάξει καθόλου όλα τα χρόνια που είμαστε μαζί είναι το πόσο και το πώς δείχνει αγάπη.
Ταιριάζουμε γάντι.
Όλες οι φώτο μας εντωμεταξύ είναι παραπληγικές χαχα, δεν βρίσκω μία ωραία να είναι ολόκληρος.
Δε πιστεύω πως κυκλοφορούν τέτοια redbone στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω κιόλας. Πιστεύω πάντως ότι είτε είναι όντως αυτή η ράτσα του, είτε κάποιο κυνηγομίξ τόσο καλά και τυχαία ενωμένο ώστε να είναι ολόιδιος με αυτήν.
Ποτέ δεν πίστευα ότι θα κρατούσα τον Πέπε κι ότι θα τον είχα δώδεκα χρόνια όλη την ώρα και όπου πήγαινα μαζί μου. Όταν ήμουν μικρή πάντα ήθελα ένα σκύλο, και πολλές φορές είχα φέρει αδέσποτα στο σπίτι αλλά δεν τα ήθελε η μάνα μου για πολύ: "Τάισέ το και άσ'το". Την τελευταία φορά ήμουν πιο επίμονη, έκρυψα το σκυλάκι κάτω απ' την κουβέρτα κι έκανα ότι κοιμάμαι. Η ιστορία δεν τελείωσε όμορφα. Το σκυλάκι με περίμενε πάντα κάτω απ' το σπίτι, την τάιζα και με ακολούθαγε παντού. Μια μέρα έμαθα ότι της ρίξανε φόλα κι εγώ έκλαιγα και δεν μίλαγα δυο βδομάδες. Από τότε δεν ήθελα ποτέ ξανά άλλο σκύλο.
Μερικά χρόνια μετά, στο γυμνάσιο, ήμουν βόλτα με μια φίλη μου και συναντήσαμε ένα καφέ σκυλάκι, μόνο του, λίγο χαζοχαρούμενο, με μακριά αυτιά, μακριά μουσούδα, μακριά γλώσσα & μακρύ σώμα, (και χωρίς καθόλου φωτογένεια, εκτός κι αν είναι πανόραμα), και μου λέει έλα να τον πάρουμε να παίξουμε. Καταλήξαμε σπίτι μου πέρα απ' τις διαμαρτυρίες μου, "δεν θέλω σκύλο, δεν θέλω να γίνει πάλι το ίδιο". Ο κύριος δεν ανέβαινε τις σκάλες και τον πήρα αγκαλιά για να μπει μέσα. Όταν μείναμε μόνοι μας, παρατήρησα πόσο έμοιαζε στη σκυλίτσα μου, που ήταν κι αυτή καφετιά και μικροκαμωμένη, και θυμήθηκα γιατί πάντα ήθελα τόσο πολύ ένα σκύλο. Κι αυτός περιεργαζόταν το χώρο και φαινόταν να του αρέσει, και μετά ερχόταν σε 'μένα γιατί ήθελε χάδια.
Ο Πέπε ποτέ δεν ήθελε να φεύγει από δίπλα μου. Κι εγώ ποτέ δεν ήθελα να τον αφήνω μόνο του. Έμαθε γρήγορα το όνομά του, και μετά ένα κάρο άλλες εντολές. Πλήρης εμπιστοσύνη, κι ένα τρελό άγχος αποχωρισμού κι απ' τους δύο.
Μια φορά χωριστήκαμε μόνο. Στο λύκειο, εγώ να έχω φύγει διακοπές, να έχω αφήσει τον Πέπε στη μάνα μου. Της τον κλέψανε. Γύρισα το δευτερόλεπτο που έμαθα ότι εξαφανίστηκε. Μια βδομάδα. Περπάτησα όσο να πονέσουν τα πόδια μου φωνάζοντάς τον, βάλαμε αφίσες, ξεσκονίσαμε όλο το φέισμπουκ, πήγαμε σε φιλοζωικές. Πολύ κλάμα, πολλή αϋπνία. Και ο μικρός μου σώθηκε από ανάρτηση στο φέισμπουκ. Τον βρήκαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά, ήταν θλιμμένος, κουλουριασμένος συνέχεια και δεν ήθελε να φάει, μου είπαν. Ήταν τυχερός γιατί τον βρήκε μια εκπαιδεύτρια σκύλων και κάτι κατάλαβε. Όταν με είδε γαύγιζε για ένα τέταρτο συνεχόμενα και "πέταγε", εγώ πάλι... άσ' το...
Είναι πανέξυπνος, κι ακόμα μαθαίνει καινούργια πράγματα. Γλίτσας δεν είναι, αλλά έχει μια αγάπη σοβαρή και τρυφερή. Όποτε γυρνάμε απ' τη βόλτα δεν μπαίνει στο σπίτι αν δεν τον χαϊδέψω. Με κοιτάει συχνά γιατί θέλει να βλέπει τι κάνω, και το βράδυ βεβαιώνεται ότι είμαι στο κρεβάτι μου. Αν φύγω απ' το σπίτι, έρχεται μέχρι την πόρτα σα να με ρωτάει πότε θα γυρίσω. Ξέρει την εντολή "αγκαλιά". Όποτε έρχομαι στο ύψος του και ανοίγω το χέρι μου έρχεται από πίσω και κάθεται δίπλα μου ακριβώς κάτω απ' το μπράτσο μου.
Δεν ασχολείται με κανέναν άλλο. Δεν εμπιστεύεται εύκολα, και δεν ακούει εντολές από άλλους, (πόσο μάλλον αν ο άλλος δεν είναι κι αποφασιστικός). Αν κάποιος τον κρατήσει με λουρί 2 μέτρα μακριά μου θέλει να 'ρθει σε 'μένα.
Στο σπίτι, ενώ κοιμάται ή αράζει με τις ώρες κι είναι σαν αόρατος, έξω μπορούμε να περπατάμε όλη τη μέρα.
Δε νιώθει άνετα να τον πασπατεύουν άλλοι, ειδικά να τον ενοχλούν. Θέλει να σέβεσαι το χώρο του και τα όριά του. Έχει τεράστια υπομονή με τα κοντινά μου άτομα, αλλά θα σε προειδοποιήσει αν το παρακάνεις.
Όποτε έχει ήλιο, πάει και λιάζεται με τις ώρες. Αν δεν έχει ήλιο δεν κάθεται, θέλει να πάει στο κρεβάτι του. Αν βέβαια έχει πολλή ζέστη και πρέπει να πάμε βόλτα, δεν βλέπει μπροστά του, ψάχνει παρτέρια και σκάβει και μπαίνει μες στην τρύπα.
Με το φαγητό είναι πολύ εκλεκτικός! Και δεν είναι απ' τα σκυλιά που τρώνε μέχρι να μην υπάρχει φαΐ ή που άμα βρίσκονται σε χώρο με φαΐ σταματάνε να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε άλλο. Επίσης έχει απίστευτη μύτη, παίζουμε κρυφτό με λιχουδιές και ακόμα δεν έχω ανακαλύψει σημείο να τον δυσκολέψει. Κάποτε τον μάθαινα να βρίσκει κι άλλα πράγματα.
Επίσης είναι και πολύ προσεκτικός και λεπτεπίλεπτος στις κινήσεις του.
Δεν γαυγίζει ποτέ. Τραγουδάει όμως άμα παίζω φυσαρμόνικα, κι η αλήθεια είναι ότι έχει πανέμορφο βαθύ γαύγισμα.
Είναι ευαίσθητος, αρκεί ένα κοίταγμα για να αισθανθεί ότι τον μαλώνεις.
Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι καταλαβαίνει τα συναισθήματά μου καλύτερα από 'μένα, και πολλά πράγματα που ξέρει δεν έχω ιδέα πώς τα έχει μάθει.
Παλιά μπορεί να 'ταν και πιο δραματικός ή πιο δραστήριος, το μόνο πάντως που δεν έχει αλλάξει καθόλου όλα τα χρόνια που είμαστε μαζί είναι το πόσο και το πώς δείχνει αγάπη.
Ταιριάζουμε γάντι.
Όλες οι φώτο μας εντωμεταξύ είναι παραπληγικές χαχα, δεν βρίσκω μία ωραία να είναι ολόκληρος.
Δε πιστεύω πως κυκλοφορούν τέτοια redbone στην Ελλάδα, αλλά δεν ξέρω κιόλας. Πιστεύω πάντως ότι είτε είναι όντως αυτή η ράτσα του, είτε κάποιο κυνηγομίξ τόσο καλά και τυχαία ενωμένο ώστε να είναι ολόιδιος με αυτήν.
