Αγαπητή Naomi,
Καταρχάς καλωσήρθες και ελπίζω ολόψυχα οτι θα πέσεις με τα μούτρα στο διάβασμα των παλαιοτέρων θεμάτων του φόρουμ, που θα σε βοηθήσουν όσο δε φαντάζεσαι. Δεν έχει σημασία τι θέμα θα διαβάσεις, ξεκίνα εσύ και μη σταματάς, όλα χρήσιμα είναι!
Το οτι απόκτησες το σκυλάκι σου με λάθος τρόπο φαντάζομαι το χεις αντιληφθεί κι αν δεν το χεις αντιληφθεί ακόμα, διαβάζοντας και κατανοώντας σιγά σιγά θα ρθεις στα λόγια μας. Δε φταις εσύ, ως λαός είμαστε παραπληροφορημένοι όσον αφορά τα ζώα και θεωρούμε δεδομένα πράγματα τελείως λάθος.
Θα σου μιλήσω για το θέμα της βεράντας και γενικά της διαμονής του σκύλου σε εξωτερικό χώρο και πώς το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Ο σκύλος ως ζώο που η καταγωγή του είναι από το λύκο (ζώο αγελαίο) και η ανάπτυξη του είδους έγινε δίπλα στον άνθρωπο, έχει ανάγκη να περνάει χρόνο με την αγέλη-οικογένειά του. Όταν λέω έχει ανάγκη, εννοώ οτι αν δεν συμβαίνει αυτό αναπτύσσονται προβλήματα συμπεριφοράς. Είμαι της άποψης οτι ένας σκύλος μπορεί να ζήσει σε εξωτερικό χώρο, όταν πχ το αφεντικό του τον έχει όλη μέρα μαζί γιατί δουλεύει στα χωράφια, είναι κυνηγός ή δεν ξέρω κι εγώ τι.
Στη ζωή της πόλης όμως και κρίνοντας από τους περισσότερους, δεν περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας κάνοντας περιπάτους με το σκύλο. Αντιθέτως, τρώμε 8 ώρες στη δουλειά (χώρια τα πήγαινέλα), 8 ώρες ύπνο και τι απομένει; Άλλες 8 ώρες! Εν τέλει ο σκύλος θα βγαίνει 1-1,5 ώρα βόλτα την ημέρα, άντε να παίξεις άλλη μια ώρα μαζί του και το υπόλοιπο διάστημα θα είναι μόνος στη βεράντα. Με τη μουσούδα κολημμένη στο τζάμι να κοιτάει μέσα, θα σου γεμίσει τα τζάμια με πατουσάκια (θα ανεβαίνει στα 2 πόδια) και κατά πάσα πιθανότητα θα γαυγίζει-κλαίει. Και θα αναρωτιέσαι γιατί τα άλλα σκυλιά συμπεριφέρονται καλά και το δικό μου χαλάει τον κόσμο.
Στα λέω όλα αυτά επειδή έχω προσωπική εμπειρία. Ο πρώτος μου σκύλος διέμενε μόνιμα σε ταράτσα γιατί η μάνα μου δεν ήθελε ζώα μέσα στο σπίτι. Το θεωρούσε παράλογο, η θέση του σκύλου είναι σε εξωτερικό χώρο και μέσα καταπιέζεται έλεγε. Ο σκύλος είχε 200 τμ χώρο και τον βρίσκαμε μονίμως με τη μουσούδα κολημένη στην πόρτα της ταράτσας. Άσε τα θέματα συμπεριφοράς που δημιουργήθηκαν και μιλάμε για ένα τοσοδούλι κόκερ, όχι για λαμπραντόρ που γίνεται κατζάμ γομάρι και πώς να το κουμαντάρεις. Τώρα έχω φύγει απ το πατρικό μου κι έχω τη Λήδα μέσα στο σπίτι. Και η μάνα μου βλέπει πόσο απίστευτα καλή συμπεριφορά έχει ο σκύλος και πόσο συνεργάσιμος είναι επειδή ζει με την αγέλη του. Όμως ακόμα δε δέχεται να βάλω τη Λήδα μέσα στο πατρικό μου και ξέρεις γιατί; Γιατί νιώθει τυψεις που δεν άφησε 15 χρόνια τον προηγούμενο σκύλο μας να μπει μέσα και τον καταδίκασε σε μια ζωή μοναξιάς ( και μη νομίζεις και βόλτες έβγαινε και στις διακοπές μαζί τον πέρναμε στο εξοχικό) και δε θέλει να επιτρέψει σε άλλο σκύλο να μπει μέσα. Δε μου το λέει ξεκάθαρα, αλλά το βλέπω στη συμπεριφορά της.
Άσε λοιπόν το σκύλο να μένει μέσα μαζί σας και δε θα το μετανιώσεις. Θέλει προσοχή στην αρχή (να μάθει πού να κατουράει, να μη φάει κάτι που δεν πρέπει, να μάθει να μένει μόνο του ήσυχα κι ώραία) αλλά όταν μαγαλώσει θα έχεις αυτό που είχες στο μυαλό σου όταν αποφάσισες να πάρεις σκύλο κι όχι ένα "τέρας" στο μπαλκόνι που για κάποιο λόγο (γιατί άραγε; ) δεν ησυχάζει με τίποτα.
Υ.Γ. Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά με πιάσαν οι συναισθηματισμοί!
