Από το μέλος denis
Πολύ συχνά και από πολλούς αναφέρεται η εδραίωση μίας κυρίαρχης θέσης του ιδιοκτήτη σαν το Α και το Ω σε όλα τα θέματα που αφορούν την συμβίωση, την εκπαίδευση και την επίλυση των προβλημάτων που μπορει να εμφανιστούν σε όλη την πορεία της ζωής του σκύλου.
Είναι ακριβώς έτσι, και πώς είναι δυνατόν να καταλάβουμε πώς αντιμετωπίζει την θέση του ο σκύλος αλλά και πώς επηρεάζει την ζωή του η αλλαγή κάποιων συνηθειών και της ιεραρχίας στην ανθρωποαγέλη του ?
Τα πρώτα μαθήματα συμπεριφοράς ένα κουτάβι τα παιρνει απο την μητέρα του και τα αδέρφια του. Μέσα στην οικογένειά του, μαθαίνει πώς να πλησιάζει – επικοινωνεί και με τους ομοίους του (αδέρφια) και με τους ανωτέρους του (μητέρα).
Ενα κουτάβι δεν ξέρει πώς να φερθεί σε κάποιον κατώτερο ιεραρχικά, το δοκιμάζει μόνο από ένστικτο, επιβάλλοντας ιεραρχικά δικαιώματα στα αδέρφια του, στο φαγητό, το παιχνίδι, ακόμα και στον ύπνο του. Από την θέση του λοιπόν και την δύναμή του (πνευματική και σωματική) εξαρτάται το πρώτο μάθημα που θα πάρει στο πώς διεκδικούμε και κερδίζουμε το επιθυμητό – σε πρώτο στάδιο αυτό είναι το φαγητό, μετά το παιχνίδι, και αργότερα ακόμα και η ίδια η πάλη ως ζητούμενο
Αν η τοκετομάδα είναι μικρή, αν τα περισσότερα κουτάβια είναι ήπιου χαρακτήρα και το φαγητό ή οι συνθήκες επαρκείς, ένα κουτάβι αναπτύσσει πιο ήπιο χαρακτήρα από ένα άλλο ίδιας φυλής και γεννετικής καταγωγής που μεγαλώνει σε πχ στενότερο χώρο, με λιγότερο φαγητό, ή τυγχάνει μέλος μεγάλης τοκετομάδας με αρκετά κουτάβια με ιδιοσυγκρασία κάπως ισχυρότερη. Σχεδόν πάντα όμως, αν μιλάμε για μία μητέρα ισοροπημένη και υγιή, το κουτάβι μαθαίνει προ της παρέλευσης των πρώτων 8 εβδομάδων, και πώς να επικοινωνεί και να δείχνει σημεία υποταγής σε ανώτερό του, επίσης να λειτουργεί με την μίμηση, και να υπακούει σε εντολές.
Ο ρόλος του εκτροφέα της γέννας τις ημέρες αυτές είναι βοηθητικός μέν πολύ σημαντικός δε. Περιορίζεται σε απλά καθημερινά καθήκοντα επαφής με τα κουτάβια, καθαρισμού – χειρισμού και παιχνιδιού. Εχοντας συνηθίσει την επαφή με τον άνθρωπο από τις πρώτες μέρες της ζωής τους, και αν αυτός συνεχίσει με συχνή και θετική προσέγγιση και τις επόμενες εβδομάδες, παρατηρούμε στα κουτάβια κατά κύριο λόγο μία συμπεριφορά που ομοιάζει με αυτήν που έχουν με την μητέρα τους, και όχι με αυτήν που υιοθετούν ώς πρός τα αδέρφια τους. Σε αυτό συμβάλλει ο όγκος του, η κινήσεις χειρισμού που αφαιρούν στιγμιαία κάποιες δυνατότητες αντίδρασης του κουταβιού (κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι όμοιοί του, δηλαδή τα αδέρφια του), η διαφορετική οσμή, και η παροχή τροφής και νερού.
Οταν ένα κουτάβι απομακρύνεται από την τοκετομάδα, βρίσκεται σε αγνωστο περιβάλλον, το οποίο δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει, κυρίως με άγνωστες οσμές και διαφορετικές θερμοκρασίες. Γι’αυτόν τον λόγο συνιστάται συχνά για να αποφορτιστεί το ζώο τις πρώτες μέρες, να υπάρχει ένα κομμάτι ύφασμα από το παλιό του σπίτι και μία θερμοφόρα, και όχι να βάψουμε πχ τον τοίχο ίδιο χρώμα με του εκτροφέα. Στην κατάλληλη ηλικία που θα γίνει αυτό, κύριο μέλημα του κουταβιού είναι να παραμείνει σε συντροφιά με τους ομοίους του, και όχι τόσο πολύ με την μητέρα του, από την οποία θυμηθείτε έχει απογαλακτιστεί και απομακρυνθεί από την ίδια σταδιακά, έχοντας συνηθίσει σε αρκετά μεγάλα διαστήματα απουσίας της. Πολλές φορές παρατηρούμε μεγάλο στρές (πολλές φορές επιδιώκω προσωπικά να μην γίνει αυτό) αν παραμείνει ένα κουτάβι μόνο του στο τέλος αφού έχουν δοθεί όλα τα αδέρφια του, ακόμα και σε συνεχή επαφή με την μητέρα του αν βρίσκεται.
Το παραπάνω είναι και ο λόγος που ξαφνικά ένα κουτάβι που έχοντας ξεκαθαρίσει τί είναι ο άνθρωπος (ανώτερος – παροχέας τροφής και ασφάλειας) και βρισκόμενο σε καινούριο περιβάλλον αυτομάτως αντιμετωπίζει τον νέο ιδιοκτήτη του ώς όμοιο και συχνά αμέσως κατώτερο (δοκιμάζοντας την επιβολή του στο νέο περιβάλλον αντλεί σιγουριά από οποιαδήποτε γνωστή κατάσταση του παρελθόντος, πχ παλεύουμε και μ’αρέσει, γαυγίζω και ασχολούνται μαζί μου) κάτι που δεν θα επέτρεπε η μητέρα του για πολύ, όχι όμως και ο νέος ιδιοκτήτης που τείνει να συγχωρεί τα πάντα από τις πρώτες ώρες έως και τους πρώτους μήνες.
Με λίγα λόγια το κουτάβι ΨΑΧΝΕΙ για αδέρφια και ΒΡΙΣΚΕΙ αδέρφια, οπότε η σχέση μας (ώς ανθρώπινο είδος) μαζί του ξεκινάει ΣΧΕΔΟΝ από το μηδέν. Ο σκύλος σταδιακά μεγαλώνοντας και επειδή το ένστικτό του το επιβάλλει, ψάχνει μία φόρμουλα επικοινωνίας με την αγέλη του, που θα τον βοηθήσει να αντλεί ευχαρίστηση, είτε αυτή λέγεται φαγητό, είτε ασφάλεια, είτε παιχνίδι και συντροφικότητα. Η φόρμουλα αυτή επικοινωνίας είναι για τον σκύλο μία συνεχής αναζήτηση του «τί ζητάω και από ποιον» και τις περισσότερες φορές ακομα και εν αγνοία μας καταφέρνει να αποκωδικοποιησει με θαυμαστά αποτελέσματα του ανθρώπινους χαρακτήρες ακόμα και τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, και αυτό γίνεται πολύ απλά με την μέθοδο «πέρνω ό,τι μπορώ μέχρι όσο με παίρνει»
Συχνά σε μία τυπική οικογένεια τα (ανθρωπίνως) ισχυρότερα μέλη θέτουν όρια και στο ζώο, και αυτό το βοηθάει να αναγνωρίσει ποιός και με ποιόν τρόπο κατευθύνει τα νήματα. Από τα μέλη αυτά ένας σκύλος αντλεί ασφάλεια και σιγουριά για τις κινήσεις του στον έξω κόσμο (πχ στην βόλτα) και από τα άλλα μέλη συντροφικότητα, παιχνίδι ή ό,τι άλλο θέλει - συχνότατα κατά κόρον. Κάπου στην μέση όλου αυτού του παιχνιδιού βρίσκεται η τροφή , την οποία ο σκύλος εξασφαλίζει συχνά επιδυκνείοντας τελειως διαφορετικές συμπεριφορές ανάλογα το μέλος στο οποίο απευθύνεται (εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η ιεραρχία και το πώς αυτός την βλέπει) και συχνά υπερασπίζει με τον ίδιο ανόμοιο τρόπο, από μανιωδώς ώς καθόλου και αναλόγως της θέσης του ή των παρόντων μελών.
Ο σκύλος είναι σχεδιασμένος από την φύση του να επιδιώκει την ανέλιξη στην ιεραχία, αλλά απρογραμμάτιστος, μετά από χιλιετηρίδες συμβίωσης με τον άνθρωπο, να διατηρήσει την ανώτατη θέση. Ενας σκύλος που εξελίσσεται σε κυρίαρχο μέλος της ζωοανθρωποαγέλης είναι πολύ συχνά ένας σκύλος με υψηλά επίπεδα στρές και ανεπιθύμητες για τον άνθρωπο (αλλά και για πραγματικές αγέλες άγριων σκύλων) συμπεριφορές, όπως νευρικότητα, ακατάσχετο και αναίτιο δάγκωμα ή υπερβολικές αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα. Η ιδανική θέση σε μία τυπική οικογένεια με λίγες έως μέτριες γνώσεις για τα σκυλιά είναι κάπου στην μέση, και σε μία οικογένεια με αρκετές έως πολλές γνώσεις για τό τί θέλουν από τον σκύλο, αλλά και την ικανότητα να το πάρουν, ειναι η κατώτατη. Ο λόγος είναι ότι προσπαθώντας χωρίς να ξέρουμε τί θέλουμε ακριβώς αλλά και πώς επιτυγχάνεται να φέρουμε έναν σκύλο στην κατώτατη όπως συστήνεται ιεραρχικά θέση, τις περισσότερες φορές έχουμε ένα ζώο δυστυχές, πολύ συχνά χτυπημένο ή τιμωρημένο χωρίς λόγο, ένα ζώο που δεν αντλεί σιγουριά από κανένα μέλος της οικογένειας, άρα την αναζητά στον εαυτό του, και πολλές φορές ένα ζώο επικίνδυνο.
Ο σωστότερος τρόπος να συζήσουμε με τον σκύλο μας είναι πρώτα να αναγνωρίσουμε σε εμάς πιθανά λάθη και ατέλειες, να αποδομήσουμε στο μυαλο μας την αγέλη που μέχρι τώρα εμείς έχουμε δημιουργήσει, να συνηδειτοποιήσουμε τις συνθήκες, και να τον εντάξουμε σταδιακά και προγραμματισμένα εκεί που ξέρουμε ότι εμείς και αυτός θα μπορέσουμε να αποδώσουμε το μέγιστο δυνατό, όπως και οι δύο είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε για χιλιάδες χρόνια ο ένας για τον άλλον.
Πολύ συχνά και από πολλούς αναφέρεται η εδραίωση μίας κυρίαρχης θέσης του ιδιοκτήτη σαν το Α και το Ω σε όλα τα θέματα που αφορούν την συμβίωση, την εκπαίδευση και την επίλυση των προβλημάτων που μπορει να εμφανιστούν σε όλη την πορεία της ζωής του σκύλου.
Είναι ακριβώς έτσι, και πώς είναι δυνατόν να καταλάβουμε πώς αντιμετωπίζει την θέση του ο σκύλος αλλά και πώς επηρεάζει την ζωή του η αλλαγή κάποιων συνηθειών και της ιεραρχίας στην ανθρωποαγέλη του ?
Τα πρώτα μαθήματα συμπεριφοράς ένα κουτάβι τα παιρνει απο την μητέρα του και τα αδέρφια του. Μέσα στην οικογένειά του, μαθαίνει πώς να πλησιάζει – επικοινωνεί και με τους ομοίους του (αδέρφια) και με τους ανωτέρους του (μητέρα).
Ενα κουτάβι δεν ξέρει πώς να φερθεί σε κάποιον κατώτερο ιεραρχικά, το δοκιμάζει μόνο από ένστικτο, επιβάλλοντας ιεραρχικά δικαιώματα στα αδέρφια του, στο φαγητό, το παιχνίδι, ακόμα και στον ύπνο του. Από την θέση του λοιπόν και την δύναμή του (πνευματική και σωματική) εξαρτάται το πρώτο μάθημα που θα πάρει στο πώς διεκδικούμε και κερδίζουμε το επιθυμητό – σε πρώτο στάδιο αυτό είναι το φαγητό, μετά το παιχνίδι, και αργότερα ακόμα και η ίδια η πάλη ως ζητούμενο
Αν η τοκετομάδα είναι μικρή, αν τα περισσότερα κουτάβια είναι ήπιου χαρακτήρα και το φαγητό ή οι συνθήκες επαρκείς, ένα κουτάβι αναπτύσσει πιο ήπιο χαρακτήρα από ένα άλλο ίδιας φυλής και γεννετικής καταγωγής που μεγαλώνει σε πχ στενότερο χώρο, με λιγότερο φαγητό, ή τυγχάνει μέλος μεγάλης τοκετομάδας με αρκετά κουτάβια με ιδιοσυγκρασία κάπως ισχυρότερη. Σχεδόν πάντα όμως, αν μιλάμε για μία μητέρα ισοροπημένη και υγιή, το κουτάβι μαθαίνει προ της παρέλευσης των πρώτων 8 εβδομάδων, και πώς να επικοινωνεί και να δείχνει σημεία υποταγής σε ανώτερό του, επίσης να λειτουργεί με την μίμηση, και να υπακούει σε εντολές.
Ο ρόλος του εκτροφέα της γέννας τις ημέρες αυτές είναι βοηθητικός μέν πολύ σημαντικός δε. Περιορίζεται σε απλά καθημερινά καθήκοντα επαφής με τα κουτάβια, καθαρισμού – χειρισμού και παιχνιδιού. Εχοντας συνηθίσει την επαφή με τον άνθρωπο από τις πρώτες μέρες της ζωής τους, και αν αυτός συνεχίσει με συχνή και θετική προσέγγιση και τις επόμενες εβδομάδες, παρατηρούμε στα κουτάβια κατά κύριο λόγο μία συμπεριφορά που ομοιάζει με αυτήν που έχουν με την μητέρα τους, και όχι με αυτήν που υιοθετούν ώς πρός τα αδέρφια τους. Σε αυτό συμβάλλει ο όγκος του, η κινήσεις χειρισμού που αφαιρούν στιγμιαία κάποιες δυνατότητες αντίδρασης του κουταβιού (κάτι που δεν μπορούν να κάνουν οι όμοιοί του, δηλαδή τα αδέρφια του), η διαφορετική οσμή, και η παροχή τροφής και νερού.
Οταν ένα κουτάβι απομακρύνεται από την τοκετομάδα, βρίσκεται σε αγνωστο περιβάλλον, το οποίο δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει, κυρίως με άγνωστες οσμές και διαφορετικές θερμοκρασίες. Γι’αυτόν τον λόγο συνιστάται συχνά για να αποφορτιστεί το ζώο τις πρώτες μέρες, να υπάρχει ένα κομμάτι ύφασμα από το παλιό του σπίτι και μία θερμοφόρα, και όχι να βάψουμε πχ τον τοίχο ίδιο χρώμα με του εκτροφέα. Στην κατάλληλη ηλικία που θα γίνει αυτό, κύριο μέλημα του κουταβιού είναι να παραμείνει σε συντροφιά με τους ομοίους του, και όχι τόσο πολύ με την μητέρα του, από την οποία θυμηθείτε έχει απογαλακτιστεί και απομακρυνθεί από την ίδια σταδιακά, έχοντας συνηθίσει σε αρκετά μεγάλα διαστήματα απουσίας της. Πολλές φορές παρατηρούμε μεγάλο στρές (πολλές φορές επιδιώκω προσωπικά να μην γίνει αυτό) αν παραμείνει ένα κουτάβι μόνο του στο τέλος αφού έχουν δοθεί όλα τα αδέρφια του, ακόμα και σε συνεχή επαφή με την μητέρα του αν βρίσκεται.
Το παραπάνω είναι και ο λόγος που ξαφνικά ένα κουτάβι που έχοντας ξεκαθαρίσει τί είναι ο άνθρωπος (ανώτερος – παροχέας τροφής και ασφάλειας) και βρισκόμενο σε καινούριο περιβάλλον αυτομάτως αντιμετωπίζει τον νέο ιδιοκτήτη του ώς όμοιο και συχνά αμέσως κατώτερο (δοκιμάζοντας την επιβολή του στο νέο περιβάλλον αντλεί σιγουριά από οποιαδήποτε γνωστή κατάσταση του παρελθόντος, πχ παλεύουμε και μ’αρέσει, γαυγίζω και ασχολούνται μαζί μου) κάτι που δεν θα επέτρεπε η μητέρα του για πολύ, όχι όμως και ο νέος ιδιοκτήτης που τείνει να συγχωρεί τα πάντα από τις πρώτες ώρες έως και τους πρώτους μήνες.
Με λίγα λόγια το κουτάβι ΨΑΧΝΕΙ για αδέρφια και ΒΡΙΣΚΕΙ αδέρφια, οπότε η σχέση μας (ώς ανθρώπινο είδος) μαζί του ξεκινάει ΣΧΕΔΟΝ από το μηδέν. Ο σκύλος σταδιακά μεγαλώνοντας και επειδή το ένστικτό του το επιβάλλει, ψάχνει μία φόρμουλα επικοινωνίας με την αγέλη του, που θα τον βοηθήσει να αντλεί ευχαρίστηση, είτε αυτή λέγεται φαγητό, είτε ασφάλεια, είτε παιχνίδι και συντροφικότητα. Η φόρμουλα αυτή επικοινωνίας είναι για τον σκύλο μία συνεχής αναζήτηση του «τί ζητάω και από ποιον» και τις περισσότερες φορές ακομα και εν αγνοία μας καταφέρνει να αποκωδικοποιησει με θαυμαστά αποτελέσματα του ανθρώπινους χαρακτήρες ακόμα και τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, και αυτό γίνεται πολύ απλά με την μέθοδο «πέρνω ό,τι μπορώ μέχρι όσο με παίρνει»
Συχνά σε μία τυπική οικογένεια τα (ανθρωπίνως) ισχυρότερα μέλη θέτουν όρια και στο ζώο, και αυτό το βοηθάει να αναγνωρίσει ποιός και με ποιόν τρόπο κατευθύνει τα νήματα. Από τα μέλη αυτά ένας σκύλος αντλεί ασφάλεια και σιγουριά για τις κινήσεις του στον έξω κόσμο (πχ στην βόλτα) και από τα άλλα μέλη συντροφικότητα, παιχνίδι ή ό,τι άλλο θέλει - συχνότατα κατά κόρον. Κάπου στην μέση όλου αυτού του παιχνιδιού βρίσκεται η τροφή , την οποία ο σκύλος εξασφαλίζει συχνά επιδυκνείοντας τελειως διαφορετικές συμπεριφορές ανάλογα το μέλος στο οποίο απευθύνεται (εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η ιεραρχία και το πώς αυτός την βλέπει) και συχνά υπερασπίζει με τον ίδιο ανόμοιο τρόπο, από μανιωδώς ώς καθόλου και αναλόγως της θέσης του ή των παρόντων μελών.
Ο σκύλος είναι σχεδιασμένος από την φύση του να επιδιώκει την ανέλιξη στην ιεραχία, αλλά απρογραμμάτιστος, μετά από χιλιετηρίδες συμβίωσης με τον άνθρωπο, να διατηρήσει την ανώτατη θέση. Ενας σκύλος που εξελίσσεται σε κυρίαρχο μέλος της ζωοανθρωποαγέλης είναι πολύ συχνά ένας σκύλος με υψηλά επίπεδα στρές και ανεπιθύμητες για τον άνθρωπο (αλλά και για πραγματικές αγέλες άγριων σκύλων) συμπεριφορές, όπως νευρικότητα, ακατάσχετο και αναίτιο δάγκωμα ή υπερβολικές αντιδράσεις σε εξωτερικά ερεθίσματα. Η ιδανική θέση σε μία τυπική οικογένεια με λίγες έως μέτριες γνώσεις για τα σκυλιά είναι κάπου στην μέση, και σε μία οικογένεια με αρκετές έως πολλές γνώσεις για τό τί θέλουν από τον σκύλο, αλλά και την ικανότητα να το πάρουν, ειναι η κατώτατη. Ο λόγος είναι ότι προσπαθώντας χωρίς να ξέρουμε τί θέλουμε ακριβώς αλλά και πώς επιτυγχάνεται να φέρουμε έναν σκύλο στην κατώτατη όπως συστήνεται ιεραρχικά θέση, τις περισσότερες φορές έχουμε ένα ζώο δυστυχές, πολύ συχνά χτυπημένο ή τιμωρημένο χωρίς λόγο, ένα ζώο που δεν αντλεί σιγουριά από κανένα μέλος της οικογένειας, άρα την αναζητά στον εαυτό του, και πολλές φορές ένα ζώο επικίνδυνο.
Ο σωστότερος τρόπος να συζήσουμε με τον σκύλο μας είναι πρώτα να αναγνωρίσουμε σε εμάς πιθανά λάθη και ατέλειες, να αποδομήσουμε στο μυαλο μας την αγέλη που μέχρι τώρα εμείς έχουμε δημιουργήσει, να συνηδειτοποιήσουμε τις συνθήκες, και να τον εντάξουμε σταδιακά και προγραμματισμένα εκεί που ξέρουμε ότι εμείς και αυτός θα μπορέσουμε να αποδώσουμε το μέγιστο δυνατό, όπως και οι δύο είμαστε φτιαγμένοι να κάνουμε για χιλιάδες χρόνια ο ένας για τον άλλον.
