τι πάθαμε μόλις τωρα...θα την χάναμε τη συλβια. ακομα τρεμω..
της εβαλα ενα μικρο κομματι κρέας μαγειρεμενο και χωρις κοκκαλο στο πιατο της. Μαγειρευα, και η κακομοίρα το μυριζε και της τρέχανε! Ενταξει σκεφτομαι, ενα μικρο κομματακι δεν θα μας χαλασει και την διατροφη...
Με το που κόβω το κρέας και αφηνω το πιατο κάτω, προχωράω 10 μέτρα, την ακουω να προσπαθει να κάνει εμετο, είχε σκύψει με το κεφάλι προς τα κάτω και έκανε πολύ επίμονα και με μεγάλη ένταση ,εναν πρωτόγνωρο θόρυβο σαν να μην μπορει να πάρει ανάσα!Βλέπω ταυτόχρονα οτι το κομμάτι κρέας απο το πιάτο της είχε γίνει καπνος!
Στην αρχή αγάθεψα, πάγωσα! Δεν ήξερα τι να κάνω...
Πάω απο πάνω της και ο θώρακας της ανεβοκατέβαινε σαν τρελος αλλα το σκυλί παρολη την έντονη προσπάθεια δεν μπορούσε να πάρει ανάσα!
Την πιάνω απο την κοιλιά και με το που την κράτησα, σταμάτησαν να την κρατουν τα πόδια της! Εδώ άρχισα να της φωνάζω σαν τρελή!Δεν ξέρω αν τα σκυλιά λιποθυμουν όπως οι άνθρωποι, αλλα κάτι τέτοιο ένιωσα οτι συνέβη...
Το στέρνο της ήταν πρησμένο και η κοιλιά ρουφηγμένη μέσα.
Προσπάθησα με κοφτές κινήσεις να την πιέσω στο διάφραγμα, όπως θα κάναμε σε έναν άνθρωπο που πνίγεται. Μετά απο 5-6 τέτοιες κινήσεις, άρχισε πάλι να στηρίζεται στα πόδια της. Γλυφότανε για λίγο νευρικά και μετά γύρισε και με κοίταξε μέσα στα ματια το Συλβάκι σαν να μου έλεγε, είμαι καλά τωρα...
Και όλα αυτά επειδή η λαίμαργη Σύλβια, ό,τι χωράει στο στόμα της το κάνει μια χαψια!
Τέτοιο σοκ δεν έχω ξαναζήσει με αυτο το σκυλί, νόμιζα οτι την χάνω έτσι στα καλά καθουμενα.
Πλέον κομμένα όλα τα μεζεδάκια, και θα πρέπει να τρώει πάντα με επίβλεψη!