Όπως σε κάθε εκπαίδευση, έτσι και στην περίπτωση της εργασίας των τερριερ και των ντακσχουντ, θα προτιμούσα να έχω παρακολουθήσει τουλάχιστον κάποια σεμινάρια πριν κάνω το ο,τιδήποτε.
Όταν δεν έχεις κάποιον γνώστη να σου πει πως γίνεται, τι να αποφύγεις και τι κάνεις λάθος κατά την πρακτική εξάσκηση, μπορεί να καταλήξεις με σοβαρές συνέπειες είτε τραυματισμού είτε συμπεριφοράς.
Επίσης πριν από κάθε σπορ, απαιτούνται προυποθέσεις, όπως ΒΥ (κανονική εκπαίδευση όχι απλά το κάτσε και ξάπλωσε σαν τρικ) ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, καλό κοντρόλ και ξεκάθαρο μυαλό του σκύλου, ώστε το σπορ να γίνεται σωστά και να μην επηρεάσει και την καθημερινότητα του σκύλου, να ξέρει πότε η εργασία του αρχίζει και πότε τελειώνει.
Εάν δεν μπορω να έχω τα παραπάνω ώστε π.χ. να μην καταλλήξω με έναν σκύλο που θα με αγνοεί γιατί έμαθε να βρίσκει ενδιαφέρον το να ακολουθεί μία μυρωδιά, να ανακαλύψει πόσο διασκεδαστικό παιχνίδι είναι να κυνηγάς μικρόσωμα ζωάκια και να μάθει να γαυγίζει έντονα όταν δεν μπορεί να φτάσει κάτι που θέλει πολύ, απλά δεν θα το δοκίμαζα μόνη μου.
Είναι σαν να πάρω σκύλο και από το πουθενά στην αυλή μου να κάνω δαγκώματα σε μανίκι. Ξέρω? Δεν ξέρω?
Πρώτα έρχεται η θεωρία και μετά η πρακτική!
Είναι πολύ ωραία σαν ιδέα, αλλά εδώ καλά καλά δεν έχουμε agility στην Ελλάδα....