Σήμερα ο τσουλιθρομούρης μου γίνεται 2 χρόνων.
Έτσι είπα να γράψω δυο πραγματάκια για χάρη του.
Είχα γράψει κάποια πράγματα για το χαρακτήρα του πιο πάνω, αλλά η αλήθεια είναι οτι όταν τα έγραψα ήταν μόλις ενός έτους και πολλά μπορεί να αλλάξουν σε ακόμα ένα (έτος που έχει μεσολαβήσει στο μεταξύ).
Χαίρομαι να πω οτι όσο αφορά στο χαρακτήρα του Allegro, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει.
Και λέω χαίρομαι γιατί ως νέος ιδιοκτήτης (παρότι γνώστης της ράτσας) είχα ακούσει το μακρύ και το κοντό του κάθε "ειδήμονα" επι κυνοφιλικών θεμάτων και ειδικά όσο αφορούσε στη συγκεκριμένη ράτσα.
Πράγμα εντελώς παράξενο και παράλογο αν αναλογιστεί κανείς πόσο σπάνια είναι η ράτσα στην Ελλάδα κι επομένως πόσο περιορισμένη μπορεί να είναι η εμπειρία του οποιουδήποτε.
Επειδή λοιπόν είμαι άνθρωπος που δύσκολα πείθεται απο τα λεγόμενα άλλων (ιδιαίτερα αν αυτά δεν δένουν με τις δικές μου εμπειρίες) περίμενα να περάσει άλλος ένας χρόνος μέχρι να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για το χαρακτήρα του σκύλου μου.
Αυτό στο οποίο κυρίως θέλω να αναφερθώ είναι η παντελής έλλειψη επιθετικότητας.
Έγραψα στην αρχή του θέματος οτι είναι πολύ φιλικός με ανθρώπους αλλά και ζώα και έτσι συνεχίζει να είναι.
22 μήνες είναι στην κατοχή μου και δεν τον έχω δει να σηκώνει τα χείλη του για να επιδείξει τα δόντια του, είτε σε σκύλο, είτε σε άνθρωπο.
Δύο φορές έχει εμπλακεί σε σκυλο-αντιπαράθεση (δεν θα το πω καν καυγά). ΚΑΙ στις δύο περιπτώσεις η αιτία ήταν οτι κάποιο άλλο σκυλί τον πόνεσε.
Θα σας περιγράψω ένα τυπικό δείγμα συμπεριφοράς όταν έρχεται σε επαφή με άλλο σκύλο.
Η πρώτη αντίδραση που έχει μόλις δει άλλο σκύλο απο μακρυά, είναι να σταματήσει αμέσως, να τεντώσει τα αυτιά και να καρφώσει το βλέμμα του στον άλλο σκύλο.
Το σώμα του σφίγγει σαν πέτρα, το πάτημα του στο έδαφος γίνεται στυβαρό και αν δεν τον ξέρεις σου μοιάζει σαν έτοιμος για μάχη.
Το άλλο σκυλί λοιπόν έρχεται προς το μέρος του Allegro και ο οποιοσδήποτε αδαής παρατηρητής της σκηνής που εξελίσεται, έχει σίγουρα σχηματίσει την εντύπωση οτι θα ακολουθήσει καυγάς.
Ο άλλος σκύλος λοιπόν πλησιάζει όλο και πιο κοντά με το γνωστό στυλ του καμπόσου.
Το σώμα του Allegro δεν χαλαρώνει στιγμή, αλλά ξαφνικά και ενώ ο άλλος σκύλος είναι περίπου στα 10 μέτρα, ξεφυσάει έντονα απο τη μύτη και ξαπλώνει απο μόνος του στο έδαφος.
Το στέρνο του ακουμπάει φαρδύ πλατύ το έδαφος και μόλις το άλλο σκυλί πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής, κατεβάζει το κεφάλι και το στρίβει στο πλάι αφήνοντας το άλλο σκυλι να τον μυρίσει πρώτο.
Πάντα αφήνει τους άλλους να τον μυρίσουν πρώτοι και πάντα θα στρίψει το κεφάλι του στο πλάι ώστε του μυρίσουν τα μουστάκια, κάτι που θα ανταποδόσει και ο ίδιος με μεγάλη χαρά.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα ατελείωτο προσκλητήριο για παιχνίδια με τον Allegro να πηδάει κατακόρυφα λες και έχει ελατήρια στα πόδια.
Η ουρά κοντεύει να ξεκολήσει απο το κούνημα, ενώ στη παραμικρή δυσφορία του άλλου σκύλου, ο Allegro θα κατεβάσει αμέσως τα αυτιά του και θα αφήσει τον άλλο σκύλο να θέσει τα όρια του παιχνιδιού.
Όταν ήταν κουτάβι ακόμα, έκρινα τη συμπεριφορά του αυτή προς τα άλλα σκυλιά ως υποτακτική.
Περίμενα οτι ίσως αλλάξει με το πέρασμα του χρόνου, μόλις οριμάσει, σοβαρέψει κλπ κλπ κοινότυπα.
Τώρα πια ξέρω οτι δεν είναι δείγμα υποταγής, αλλά μια ευγενική φιλικότητα που δεν έχω δει σε άλλο ζώο και σπάνια συναντας σε ανθρώπους.