Εδώ θα βρείτε το Πρότυπο κατά FCI: http://www.fci.be/nomenclatures_detail.asp?lang=en&l=C&file=group9&name=Caniche#section2
Γιατί υπάρχει τόσος κόσμος που αντιπαθεί τα κανίς? Για ποιους, ακριβώς, λόγους θεωρούνται σκυλιά υστερικά, απαιτητικά και κακομαθημένα?
Έχετε δει πώς παρουσιάζονται στις ταινίες? Φτιαγμένα στην τρίχα, σαν λατέρνες, με υπεροπτική συμπεριφορά και τη μύτη ψηλά. Ιδίως τα μικροκαμωμένα συνειρμικά φέρνουν στο νου κάτι κυράτσες, αριστοκράτισσες και δήθεν που ταϊζουν την κακομαθημένη τους τριχόμπαλα πανάκριβα φιλετάκια, αφήνοντας παιδάκια να λιώνουν απ’ την πείνα έξω απ’ την πόρτα τους.
Ακόμα και στους κυνοφιλικούς κύκλους, το κανίς είναι ένα παρεξηγημένο πλάσμα. Υπάρχουν άντρες που ντρέπονται να βγάλουν ένα κανισάκι βόλτα, ιδιαίτερα αν είναι φτιαγμένο και χτενισμένο σύμφωνα με τα πρότυπα της φυλής του.
Έχω ακούσει κάποιον να λέει ότι θέλει οποιονδήποτε σκύλο εκτός από κανίς… και να προσθέτει «φυσικά».
Η αλήθεια:
Το κανίς (caniche σύμφωνα με τη γαλλική του ονομασία) ή poodle, είναι ένα σκυλί έξυπνο (συγκαταλέγεται στις ευφυέστερες φυλές), παιχνιδιάρικο, ζωηρό αλλά και πολύ υπάκουο, τρυφερό και άκρως ανθρωποκεντρικό. Αποζητά την ανθρώπινη παρουσία, το χάδι, τη φωνή, τα παιχνίδια και την προσοχή. Διψά να μαθαίνει καινούρια κόλπα και επιδεικνύει άριστες ικανότητες στον τομέα αυτό. Διαπρέπει σε όλα τα κυναθλήματα χάρη στις μεγάλες αντοχές του, στο κέφι του και στην υψηλή του αντίληψη.
Είναι ένας αποτελεσματικός φύλακας. Πρόκειται για πολύ καλό συναγερμό, που βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα νεαρό κανίς να το «πιάσεις στον ύπνο».
Έχει πολύ καλή επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά και αποζητά το παιχνίδι μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, το άγαρμπο παιχνίδι των παιδιών μπορεί να εξαντλήσει την κατά τα άλλα μεγάλη υπομονή του. Δεν έχει, ωστόσο, τάσεις δαγκώματος.
Άλλα του πλεονεκτήματα είναι ότι δεν μαδάει και ανήκει στις φυλές που ζουν τα περισσότερα χρόνια. Μπορεί να φτάσει και τα 20, χωρίς αυτό να θεωρηθεί «θαύμα».
Το poodle ανήκει στις φυλές που εκτράφηκαν για retrievers και θεωρείται απ’ τους καλύτερους κολυμβητές ανάμεσα στις φυλές των σκύλων.
Προσωπικά, η συμβίωσή μου με ένα κανίς με έχει διδάξει ότι η επικοινωνία με το σκυλί αυτό είναι κάτι εξαιρετικά απλό. Τρελαίνεται να δέχεται επιβράβευση – είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός τέτοιου σκυλιού.
Ο δικός μου δεν τα πάει καλά με τα άλλα σκυλιά, αλλά τα κανίς γενικά κοινωνικοποιούνται εύκολα και γνωρίζουν τα όριά τους στα παιχνίδια. Έχουν απαράμιλλο θάρρος.
Δένονται με όλα τα μέλη της οικογένειας και δεν έχουν την τάση να προσκολλώνται σε ένα πρόσωπο και να αγνοούν τα υπόλοιπα.
Παρ’ ότι μπορεί να περάσει πολλές ώρες μόνο του στο σπίτι, χωρίς να κάνει ζημιές, χρειάζεται την ενασχόληση των ανθρώπων «του» μαζί του και πολλή άσκηση, καθώς διέπεται από μεγάλη ενεργητικότητα.
Είναι απολύτως κατάλληλο για άπειρους ιδιοκτήτες, καθώς εκπαιδεύεται πανεύκολα και μαθαίνει γρήγορα. Είναι δύσκολο να χαθεί, καθώς βρίσκεται πάντα σε επιφυλακή σχετικά με το πού βρίσκεται ο άνθρωπός «του» στη βόλτα, ακόμα και στο σπίτι.
Από το ΓΑΒ ένα πολύ καλό άρθρο:
Ο εργάτης που έγινε αριστοκράτης...
Είτε επιλέξει κάποιος τη γαλλική ή την αγγλική ονομασία του, το πιο παρεξηγημένο σκυλί στον κόσμο, αποτελεί την απόδειξη πως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, τελικά δεν είναι το βιβλίο.
Aρκεί ν’ αναφέρετε απλώς τη λέξη «Κανίς» σε κάποιον που δε γνωρίζει από σκύλους και το μυαλό του θα πάει σε ηλικιωμένους, κακομαθημένα παιδάκια και χαϊδεμένους σκύλους του καναπέ με εξεζητημένα κουρέματα.
Kι όμως, πρόκειται για ένα εξαιρετικά δραστήριο σκυλί, που ξεκίνησε την... εργασιακή καριέρα του ως retriever (σκύλος επαναφοράς από το νερό).
Το μεγαλύτερο από τα τρία μεγέθη, το στάνταρ, που θεωρείται και το παλαιότερο της φυλής, ήταν ένα από τα καλύτερα εργασιακά σκυλιά για το νερό. Όλα εξάλλου τα Κανίς θεωρούνται καλοί κολυμβητές εκτός ίσως από έναν κυνηγό τρούφας (ίσως Τόι ή Μινιατούρα) που δεν έμπαινε ποτέ στο νερό αλλά ήταν ιδανικό λόγω του μικρού μεγέθους, της εξαιρετικής όσφρησης και της υπομονής του για την αναζήτηση της πανάκριβης λιχουδιάς.
Ένας σκύλος με ιστορία
Αν κι οι Γάλλοι το θεωρούν τον «εθνικό τους σκύλο» (Caniche) κι έχουν υιοθετήσει την πατρότητά τους, είναι γερμανική η προέλευση των σκυλιών, με την αγγλική τους ονομασία «Poodle» να προέρχεται από το γερμανικό Pudel ή Pudelin, που σημαίνει περίπου τον ήχο που κάνει κάτι όταν βουτάει στο νερό.
Αν ανατρέξει κάποιος βαθιά στο παρελθόν, λέγεται πως το σημερινό «κανισάκι» προέρχεται από τα τσοπανόσκυλα της Ασίας που αργότερα ταξίδεψαν μαζί με τους Γότθους και τους Οστρογότθους στην Ευρώπη προκειμένου να εξελιχθούν σε έναν παραδοσιακό σκύλο νερού της Γερμανίας.
Μια άλλη θεωρία το θέλει να ταξιδεύει από τις Ασιατικές στέπες στην Πορτογαλία γύρω στον 8ο αιώνα.Αυτός είναι ένας λόγος που πολλοί συνδέουν, ακόμη και σήμερα, τα Κανίς με τον παραδοσιακό σκύλο της Πορτογαλίας με το μακρύ, μπουκλέ τρίχωμα γνωστό για την εξυπνάδα, την ταχύτητα και τις εξαιρετικές ικανότητες στο νερό.
Πάντως το Κανίς απεικονίζεται συχνά σε πίνακες του Γερμανού ζωγράφου Albrecht Durer, από τους οποίους διαπιστώνεται η παρουσία της φυλής από το 15ο αιώνα καθώς και σε πίνακες του Γκόγια (18ος αιώνας).
Η ανάγκη που έγινε μόδα
Ένα από τα πιο παρεξηγημένα στοιχεία σχετικά με τα Κανίς είναι τα παράξενα στυλ κουρέματος που συναντά κάποιος σ' αυτά. Όμως η συγκεκριμένη κουπ με τις στρογγυλεμένες περιοχές, τα ξυρισμένα σημεία και τη φουντωτή ουρά, είναι άμεσα συνδεδεμένη με το εργασιακό παρελθόν των Κανίς.
Προκειμένου να προστατευτούν τα βασικά όργανα κι οι σύνδεσμοι των σκυλιών από το κρύο και την υγρασία, συγκεκριμένες περιοχές έπρεπε να κουρευτούν περισσότερο, ώστε να διευκολύνουν την κίνηση στο νερό κι άλλες να διατηρήσουν το αρχικό τρίχωμα ως προστασία από το κρύο. Η φούντα στην ουρά λέγεται πως έχει να κάνει με το να ξεχωρίζει από μακριά ένα Κανίς που κολυμπά στο νερό.
Η παραπάνω ανάγκη, σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση των σκυλιών σε αυτοσχέδιες παραστάσεις, δεν άργησε να δημιουργήσει μια «μόδα» κουρέματος της συγκεκριμένης φυλής, την οποία οι Γάλλοι ευγενείς του 19ου αιώνα πραγματικά έφτασαν στα άκρα, μόλις ανακάλυψαν πως μπορούσαν να κουρεύουν, να χτενίζουν αλλά και να βάφουν το τρίχωμα των αγαπημένων τους συντρόφων δημιουργώντας περίεργες μόδες με τις διαφορετικές κουπ.
Ήταν η εποχή κατά την οποία οι Γάλλοι αγκάλιασαν με εξαιρετική θέρμη τα γερμανικά Πουντλ και τα μετέτρεψαν σε Κανίς (Caniche) και σύντομα στο «Εθνικό σκυλί της Γαλλίας».
Το σκυλάκι το Κανίς
Τα σημερινά σκυλιά του «καναπέ» έχοντας περάσει μέσα στους αιώνες από όλα τα εργασιακά «πόστα» -από κυνηγετικά και τσοπανόσκυλα, έως οδηγοί τυφλών, φύλακες και πολεμικά σκυλιά και από κυνηγοί τρούφας αλλά και πουλιών έως και σκυλιά τσίρκου- εξελίχτηκαν σε ένα από τα καλύτερα σκυλιά συντροφιάς που θα μπορούσε να ονειρευτεί ένας άνθρωπος. Αποτελούν μάλιστα τον ιδανικότερο υποψήφιο σκύλο για τους υστερικούς με την καθαριότητα, αφού δε χάνουν τρίχα και δεν προκαλούν αλλεργίες.
Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά τους είναι η φιλική συμπεριφορά, ο πιστός και τρυφερός χαρακτήρας, η υπομονή με τα παιδιά και η διάθεση για μάθηση.
Αν μάλιστα στα παραπάνω υπολογίσει κάποιος πως είναι από τις ελάχιστες φυλές που ζουν συχνά εως και τα 20 χρόνια, αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά σε ένα σκύλο «που τα κάνει όλα και συμφέρει».
Γιατί υπάρχει τόσος κόσμος που αντιπαθεί τα κανίς? Για ποιους, ακριβώς, λόγους θεωρούνται σκυλιά υστερικά, απαιτητικά και κακομαθημένα?
Έχετε δει πώς παρουσιάζονται στις ταινίες? Φτιαγμένα στην τρίχα, σαν λατέρνες, με υπεροπτική συμπεριφορά και τη μύτη ψηλά. Ιδίως τα μικροκαμωμένα συνειρμικά φέρνουν στο νου κάτι κυράτσες, αριστοκράτισσες και δήθεν που ταϊζουν την κακομαθημένη τους τριχόμπαλα πανάκριβα φιλετάκια, αφήνοντας παιδάκια να λιώνουν απ’ την πείνα έξω απ’ την πόρτα τους.
Ακόμα και στους κυνοφιλικούς κύκλους, το κανίς είναι ένα παρεξηγημένο πλάσμα. Υπάρχουν άντρες που ντρέπονται να βγάλουν ένα κανισάκι βόλτα, ιδιαίτερα αν είναι φτιαγμένο και χτενισμένο σύμφωνα με τα πρότυπα της φυλής του.
Έχω ακούσει κάποιον να λέει ότι θέλει οποιονδήποτε σκύλο εκτός από κανίς… και να προσθέτει «φυσικά».
Η αλήθεια:
Το κανίς (caniche σύμφωνα με τη γαλλική του ονομασία) ή poodle, είναι ένα σκυλί έξυπνο (συγκαταλέγεται στις ευφυέστερες φυλές), παιχνιδιάρικο, ζωηρό αλλά και πολύ υπάκουο, τρυφερό και άκρως ανθρωποκεντρικό. Αποζητά την ανθρώπινη παρουσία, το χάδι, τη φωνή, τα παιχνίδια και την προσοχή. Διψά να μαθαίνει καινούρια κόλπα και επιδεικνύει άριστες ικανότητες στον τομέα αυτό. Διαπρέπει σε όλα τα κυναθλήματα χάρη στις μεγάλες αντοχές του, στο κέφι του και στην υψηλή του αντίληψη.
Είναι ένας αποτελεσματικός φύλακας. Πρόκειται για πολύ καλό συναγερμό, που βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση. Δεν υπάρχει περίπτωση ένα νεαρό κανίς να το «πιάσεις στον ύπνο».
Έχει πολύ καλή επαφή και επικοινωνία με τα παιδιά και αποζητά το παιχνίδι μαζί τους. Παρ’ όλα αυτά, το άγαρμπο παιχνίδι των παιδιών μπορεί να εξαντλήσει την κατά τα άλλα μεγάλη υπομονή του. Δεν έχει, ωστόσο, τάσεις δαγκώματος.
Άλλα του πλεονεκτήματα είναι ότι δεν μαδάει και ανήκει στις φυλές που ζουν τα περισσότερα χρόνια. Μπορεί να φτάσει και τα 20, χωρίς αυτό να θεωρηθεί «θαύμα».
Το poodle ανήκει στις φυλές που εκτράφηκαν για retrievers και θεωρείται απ’ τους καλύτερους κολυμβητές ανάμεσα στις φυλές των σκύλων.
Προσωπικά, η συμβίωσή μου με ένα κανίς με έχει διδάξει ότι η επικοινωνία με το σκυλί αυτό είναι κάτι εξαιρετικά απλό. Τρελαίνεται να δέχεται επιβράβευση – είναι ίσως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός τέτοιου σκυλιού.
Ο δικός μου δεν τα πάει καλά με τα άλλα σκυλιά, αλλά τα κανίς γενικά κοινωνικοποιούνται εύκολα και γνωρίζουν τα όριά τους στα παιχνίδια. Έχουν απαράμιλλο θάρρος.
Δένονται με όλα τα μέλη της οικογένειας και δεν έχουν την τάση να προσκολλώνται σε ένα πρόσωπο και να αγνοούν τα υπόλοιπα.
Παρ’ ότι μπορεί να περάσει πολλές ώρες μόνο του στο σπίτι, χωρίς να κάνει ζημιές, χρειάζεται την ενασχόληση των ανθρώπων «του» μαζί του και πολλή άσκηση, καθώς διέπεται από μεγάλη ενεργητικότητα.
Είναι απολύτως κατάλληλο για άπειρους ιδιοκτήτες, καθώς εκπαιδεύεται πανεύκολα και μαθαίνει γρήγορα. Είναι δύσκολο να χαθεί, καθώς βρίσκεται πάντα σε επιφυλακή σχετικά με το πού βρίσκεται ο άνθρωπός «του» στη βόλτα, ακόμα και στο σπίτι.
Από το ΓΑΒ ένα πολύ καλό άρθρο:
Ο εργάτης που έγινε αριστοκράτης...
Είτε επιλέξει κάποιος τη γαλλική ή την αγγλική ονομασία του, το πιο παρεξηγημένο σκυλί στον κόσμο, αποτελεί την απόδειξη πως ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, τελικά δεν είναι το βιβλίο.
Aρκεί ν’ αναφέρετε απλώς τη λέξη «Κανίς» σε κάποιον που δε γνωρίζει από σκύλους και το μυαλό του θα πάει σε ηλικιωμένους, κακομαθημένα παιδάκια και χαϊδεμένους σκύλους του καναπέ με εξεζητημένα κουρέματα.
Kι όμως, πρόκειται για ένα εξαιρετικά δραστήριο σκυλί, που ξεκίνησε την... εργασιακή καριέρα του ως retriever (σκύλος επαναφοράς από το νερό).
Το μεγαλύτερο από τα τρία μεγέθη, το στάνταρ, που θεωρείται και το παλαιότερο της φυλής, ήταν ένα από τα καλύτερα εργασιακά σκυλιά για το νερό. Όλα εξάλλου τα Κανίς θεωρούνται καλοί κολυμβητές εκτός ίσως από έναν κυνηγό τρούφας (ίσως Τόι ή Μινιατούρα) που δεν έμπαινε ποτέ στο νερό αλλά ήταν ιδανικό λόγω του μικρού μεγέθους, της εξαιρετικής όσφρησης και της υπομονής του για την αναζήτηση της πανάκριβης λιχουδιάς.
Ένας σκύλος με ιστορία
Αν κι οι Γάλλοι το θεωρούν τον «εθνικό τους σκύλο» (Caniche) κι έχουν υιοθετήσει την πατρότητά τους, είναι γερμανική η προέλευση των σκυλιών, με την αγγλική τους ονομασία «Poodle» να προέρχεται από το γερμανικό Pudel ή Pudelin, που σημαίνει περίπου τον ήχο που κάνει κάτι όταν βουτάει στο νερό.
Αν ανατρέξει κάποιος βαθιά στο παρελθόν, λέγεται πως το σημερινό «κανισάκι» προέρχεται από τα τσοπανόσκυλα της Ασίας που αργότερα ταξίδεψαν μαζί με τους Γότθους και τους Οστρογότθους στην Ευρώπη προκειμένου να εξελιχθούν σε έναν παραδοσιακό σκύλο νερού της Γερμανίας.
Μια άλλη θεωρία το θέλει να ταξιδεύει από τις Ασιατικές στέπες στην Πορτογαλία γύρω στον 8ο αιώνα.Αυτός είναι ένας λόγος που πολλοί συνδέουν, ακόμη και σήμερα, τα Κανίς με τον παραδοσιακό σκύλο της Πορτογαλίας με το μακρύ, μπουκλέ τρίχωμα γνωστό για την εξυπνάδα, την ταχύτητα και τις εξαιρετικές ικανότητες στο νερό.
Πάντως το Κανίς απεικονίζεται συχνά σε πίνακες του Γερμανού ζωγράφου Albrecht Durer, από τους οποίους διαπιστώνεται η παρουσία της φυλής από το 15ο αιώνα καθώς και σε πίνακες του Γκόγια (18ος αιώνας).
Τρία μεγέθη, ένας σκύλος
Αντίθετα με τις περισσότερες φυλές στις οποίες οι εκτροφείς πασχίζουν για ένα συγκεκριμένο μέγεθος, τα τρία βασικά μεγέθη των Κανίς -Τόι, μινιατούρα και στάνταρ- υπάρχουν εδώ και αιώνες.
Εκτός από τη χρησιμότητά τους ως σκυλιά συντροφιάς, τα Τόι -όπως κι άλλες φυλές αντίστοιχου μεγέθους- έπαιξαν, κατά την Αναγέννηση, τον παράξενο ρόλο των θερμαντικών για τα χέρια των ευγενών, οι οποίοι τα κουβαλούσαν συχνά μέσα στα φαρδιά μανίκια των σακακιών τους, δίνοντάς τους την ονομασία «sleeve dogs».
Για αρκετούς αιώνες επίσης, η εξυπνάδα κι η χαρισματική προσωπικότητα των Κανίς τα έκανε την αγαπημένη φυλή των τσιγγάνων, οι οποίοι τους μάθαιναν κόλπα κι οργάνωναν παραστάσεις με τέτοια σκυλιά στις ευρωπαϊκές πόλεις, ξεσηκώνοντας στο πέρασμά τους, τους θεατές, στη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Αντίθετα με τις περισσότερες φυλές στις οποίες οι εκτροφείς πασχίζουν για ένα συγκεκριμένο μέγεθος, τα τρία βασικά μεγέθη των Κανίς -Τόι, μινιατούρα και στάνταρ- υπάρχουν εδώ και αιώνες.
Εκτός από τη χρησιμότητά τους ως σκυλιά συντροφιάς, τα Τόι -όπως κι άλλες φυλές αντίστοιχου μεγέθους- έπαιξαν, κατά την Αναγέννηση, τον παράξενο ρόλο των θερμαντικών για τα χέρια των ευγενών, οι οποίοι τα κουβαλούσαν συχνά μέσα στα φαρδιά μανίκια των σακακιών τους, δίνοντάς τους την ονομασία «sleeve dogs».
Για αρκετούς αιώνες επίσης, η εξυπνάδα κι η χαρισματική προσωπικότητα των Κανίς τα έκανε την αγαπημένη φυλή των τσιγγάνων, οι οποίοι τους μάθαιναν κόλπα κι οργάνωναν παραστάσεις με τέτοια σκυλιά στις ευρωπαϊκές πόλεις, ξεσηκώνοντας στο πέρασμά τους, τους θεατές, στη διάρκεια του 19ου αιώνα.
Ένα από τα πιο παρεξηγημένα στοιχεία σχετικά με τα Κανίς είναι τα παράξενα στυλ κουρέματος που συναντά κάποιος σ' αυτά. Όμως η συγκεκριμένη κουπ με τις στρογγυλεμένες περιοχές, τα ξυρισμένα σημεία και τη φουντωτή ουρά, είναι άμεσα συνδεδεμένη με το εργασιακό παρελθόν των Κανίς.
Προκειμένου να προστατευτούν τα βασικά όργανα κι οι σύνδεσμοι των σκυλιών από το κρύο και την υγρασία, συγκεκριμένες περιοχές έπρεπε να κουρευτούν περισσότερο, ώστε να διευκολύνουν την κίνηση στο νερό κι άλλες να διατηρήσουν το αρχικό τρίχωμα ως προστασία από το κρύο. Η φούντα στην ουρά λέγεται πως έχει να κάνει με το να ξεχωρίζει από μακριά ένα Κανίς που κολυμπά στο νερό.
Η παραπάνω ανάγκη, σε συνδυασμό με τη χρησιμοποίηση των σκυλιών σε αυτοσχέδιες παραστάσεις, δεν άργησε να δημιουργήσει μια «μόδα» κουρέματος της συγκεκριμένης φυλής, την οποία οι Γάλλοι ευγενείς του 19ου αιώνα πραγματικά έφτασαν στα άκρα, μόλις ανακάλυψαν πως μπορούσαν να κουρεύουν, να χτενίζουν αλλά και να βάφουν το τρίχωμα των αγαπημένων τους συντρόφων δημιουργώντας περίεργες μόδες με τις διαφορετικές κουπ.
Ήταν η εποχή κατά την οποία οι Γάλλοι αγκάλιασαν με εξαιρετική θέρμη τα γερμανικά Πουντλ και τα μετέτρεψαν σε Κανίς (Caniche) και σύντομα στο «Εθνικό σκυλί της Γαλλίας».
Το σκυλάκι το Κανίς
Τα σημερινά σκυλιά του «καναπέ» έχοντας περάσει μέσα στους αιώνες από όλα τα εργασιακά «πόστα» -από κυνηγετικά και τσοπανόσκυλα, έως οδηγοί τυφλών, φύλακες και πολεμικά σκυλιά και από κυνηγοί τρούφας αλλά και πουλιών έως και σκυλιά τσίρκου- εξελίχτηκαν σε ένα από τα καλύτερα σκυλιά συντροφιάς που θα μπορούσε να ονειρευτεί ένας άνθρωπος. Αποτελούν μάλιστα τον ιδανικότερο υποψήφιο σκύλο για τους υστερικούς με την καθαριότητα, αφού δε χάνουν τρίχα και δεν προκαλούν αλλεργίες.
Ανάμεσα στα χαρακτηριστικά τους είναι η φιλική συμπεριφορά, ο πιστός και τρυφερός χαρακτήρας, η υπομονή με τα παιδιά και η διάθεση για μάθηση.
Αν μάλιστα στα παραπάνω υπολογίσει κάποιος πως είναι από τις ελάχιστες φυλές που ζουν συχνά εως και τα 20 χρόνια, αντιλαμβάνεται πως βρίσκεται μπροστά σε ένα σκύλο «που τα κάνει όλα και συμφέρει».
