...Εδώ, μέσα στη ζεστή αυτή γωνιά, μαζευόμαστε και "βγάζουμε" τις χαρές και τις αγωνίες μας για την υπέροχη αυτή φυλή...
Περιγράφουμε τους χαρακτήρες και τα χαρακτηριστικά των μικρών μας φίλων, παραθέτουμε τις κορυφαίες στιγμές και φωτογραφίες...
Και, σε κάθε περίπτωση, επειδή διαβάζω ξανά και ξανά τα συγκεκριμένα θέματα του subforum, αναφέρουμε με ιδιαίτερη χαρά τα "χαρμόσυνα" αυτονόητα για την υπέροχη αυτή φυλή. Και, κάποιες φορές, αναφέρουμε με σχετική δυσκολία τα "λίγο πιο δύσκολα", επίσης αυτονότητα, για την αγαπημένη μας φυλή...
Σήμερα, θα σας ζητήσω να μου επιτρέψετε, με συγκίνηση και ιδιαίτερο σεβασμό, να αποτίσω ένα ελάχιστο φόρο τιμής, σε ένα ξεχωριστό "φίλο μου", τον Λέοντα... που δικαίωσε το όνομά του, μέχρι τέλους... και, μέσα από αυτές τις γραμμές, πιστεύω ότι θα μπορέσω να παρασύρω κι εσάς, σήμερα παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε σκέψεις... άλλες "δύσκολες" για τις ιδιαιτερότητες της φυλής μας και άλλες πιο αισιόδοξες, για να μας δώσουν το κουράγιο ότι, με σωστή προσπάθεια και φροντίδα και, σίγουρα, με αμέριστη αγάπη, όλα γίνονται...
Τον Λέοντα τον γνώρισα (και, όπως καταλαβαίνετε, με γνώρισε), πριν από 6,5 χρόνια, όταν μετακόμισα στη γειτονία μου. Ενα μεγαλόσωμο σκυλί, με τέτοια μυική δομή και ένα αδιαπέραστο βλέμμα, που τις πρώτες μέρες άλλαζα πεζοδρόμιο περνώντας από το σπίτι του, κυρίως όταν ήμουν με την προηγούμενη σκυλίτσα μου... Μία μέρα, ρώτησα την ιδιοκτήτριά του: "τι είδους μαστίφ είναι?" και μου απάντησε: "Bullmastiff"! Ισως, από τη μέρα εκείνη, η υποσυνείδητη σκέψη και θαυμασμός άρχισαν να με οδηγούν στη φυλή μας...
Ο Λέων, ήταν ένα (εξαίρετο μορφολογικά, όπως λένε οι φωτογραφίες που ανεβάζετε εδώ μέσα) τυπικό bullmastiff, με χαρακτήρα που τον ξέρετε όλοι, πλέον...
Γεννημένος από ...ευσυνείδητο Ούγγρο εκτροφέα, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα στοιβαγμένος στο γνωστό φορτηγό και αποκτήθηκε από ένα ζευγάρι ανθρώπων που δεν είχαν παιδιά (και δεν είχαν ποτέ άλλοτε σκύλο). Κυριολεκτικά, αγνώστου πατρός (αλλά και μητρός), συνεπώς δεν μάθαμε ποτέ για το pedigree του. Το σίγουρο είναι (και λυπάμαι που δεν του τράβηξα ποτέ φωτογραφίες) ότι ήταν τυπικό δείγμα bullmastiff, σε μορφολογία και χαρακτήρα. Και, δυστυχώς και σε θέματα υγείας...
Η "μαμά" του δεν τον έβγαλε ποτέ βόλτα, έξω από τον κήπο τους, με την (δικαιολογημένη, εδώ που τα λέμε) αιτιολογία ότι θα την πέταγε κάτω και θα την έσερνε. Γιατί, βλέπετε, δεν τον εκπαίδευσε ποτέ... Ετσι, η μόνη του κοινωνικοποίηση ήμουν εγώ, όταν περνούσα βόλτα με τη Νίνα και (μετά) με τη Μόκα και καθόμουν στα κάγκελα με τις ώρες, για να τον χαϊδέψω και για να μυριστεί με τη σκύλα μου. Στη διάρκεια αυτών των ετών κατάλαβα αυτά που λέει καμιά φορά ο φίλος μου ο kos, ότι ο χαρακτήρας (και το ταμπεραμέντο) του bullmastiff είναι τέτοιος που δείχνει ευθυκρισία... Που δεν δειλιάζει... Που κοινωνικοποιείται σχεδόν από μόνος του...
Το μόνο "extra" που έκανε η "μαμά" του, ήταν ότι τον έβαζε μέσα στο σπίτι το βράδυ. Και αυτό του αρκούσε, να είναι δίπλα τους...
Ο Λέων ήταν ένας σκύλος που, αν πλησίαζες κρατώντας μία ...μπριζόλα στο ένα χέρι, αυτός θα πλησίαζε στο άλλο χέρι... για το χάδι σου...
Παρόλα αυτά, δεν τόλμησα ποτέ να μπω στον κήπο του, αν δεν βρισκόταν εκεί η "μαμά" του. Με κοίταζε με ...αυτό το βλέμμα και είχαμε συνεννοηθεί: Εκείνος από μέσα, εγώ απ' έξω και θα είμασταν οι καλύτεροι φίλοι!
Κάποιες λίγες φορές, ανέλαβα την ευθύνη να τον πάω βόλτα γύρω στη γειτονιά. Και ο Λέων ανταποκρίθηκε σαν να ήταν εκπαιδευμένος από καιρό. Δεν προσπάθησε να με τραβήξει ποτέ. Αλλά, κάθε φορά, μετά τις 5λεπτες αυτές βόλτες, φτάναμε στη πόρτα του, όπου εγώ θα παρέμενα απ' έξω...
Οπως είπα και παραπάνω, ο Λέων τίμησε το όνομά του...
Επιβίωσε εγχείρησης συστροφής στομάχου, που έγινε στα 10 χρόνια του!!!
Για 6 χρόνια, πάλεψε τον καρκίνο του δέρματος, με επανειλημμένες μεταστάσεις και εγχειρήσεις και σωστή αγωγή και με πολλή αγάπη και (για να αποδίδουμε - πάντα - τα εύσημα όπου πρέπει) έχοντας την παρακολούθηση και την τέχνη ενός εξαίρετου γιατρού (βλέπε Θωμάς Μαραγκός)...
Νόμιζες ότι ο σκύλος είναι ακόμα έφηβος...
Κάθε βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, έβγαζε 2 βαθιά - βροντερά γαυγίσματα και πάγωναν όλα στη γειτονιά... Κάθε βράδυ... κι εγώ χαμογελούσα και έλεγα: "όλα εντάξει, ο Λέων είναι ξύπνιος!"
Χτες βράδυ, στη διάρκεια τη βόλτας μας, περάσαμε και πάλι από τον Λέοντα, για να χαϊδευτούμε και να παίξει με τη Μόκα...
Ο Λέων, στα δυό του πόδια, σκαρφάλωνε, όπως κάθε μέρα, τα καγκελα, για να προσπαθήσει να "χώσει" το κεφάλι του και να διευκολύνει το χέρι μου πάνω στην κεφάλα του... Και, μετά, φύγαμε... όπως κάθε μέρα...
Και τα ξημερώματα, σήμερα, ο Λέων, ανάμεσα στους δικούς του, ακούστηκε να κάνει συνεχόμενους εμετούς...
Οι δικοί του (μεγάλοι άνθρωποι) ξύπνησαν και είδαν τον Λέοντα, πλυμμηρισμένο στο αίμα... Να βγάζει αίμα από το στόμα και από πίσω...
Τηλεφώνησαν στο γιατρό... Ηρθε... Δεν πρόλαβε...
Ο Λέων, όπως σε ολόκληρη τη ζωή του, 11,5 χρόνια (και αυτό είναι το αισιόδοξο), το πάλεψε μόνος του...
Φρικτοί πόνοι...
Οι δικοί του να τον κοιτούν πετρωμένοι...
...Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ο γιατρός, για να κάνει "εκείνη" την καταπραϋντική ένεση, ο Λέων έφυγε, πολεμώντας δυνατά, με αυτό τον χαρακτήρα, με αυτό το ταμπεραμέντο, που ξέρετε όλοι σας πλέον...
Σήμερα το βράδυ, το γαύγισμά σου δεν θα ακουστεί... Κοιμάσαι στον Υμηττό, κοντά στον Αη Γιάννη... και δεν πλησιάζει κανείς εκεί, πλέον !!!
Λέων, καλό ταξίδι, αγόρι μου !!!
Περιγράφουμε τους χαρακτήρες και τα χαρακτηριστικά των μικρών μας φίλων, παραθέτουμε τις κορυφαίες στιγμές και φωτογραφίες...
Και, σε κάθε περίπτωση, επειδή διαβάζω ξανά και ξανά τα συγκεκριμένα θέματα του subforum, αναφέρουμε με ιδιαίτερη χαρά τα "χαρμόσυνα" αυτονόητα για την υπέροχη αυτή φυλή. Και, κάποιες φορές, αναφέρουμε με σχετική δυσκολία τα "λίγο πιο δύσκολα", επίσης αυτονότητα, για την αγαπημένη μας φυλή...
Σήμερα, θα σας ζητήσω να μου επιτρέψετε, με συγκίνηση και ιδιαίτερο σεβασμό, να αποτίσω ένα ελάχιστο φόρο τιμής, σε ένα ξεχωριστό "φίλο μου", τον Λέοντα... που δικαίωσε το όνομά του, μέχρι τέλους... και, μέσα από αυτές τις γραμμές, πιστεύω ότι θα μπορέσω να παρασύρω κι εσάς, σήμερα παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε σκέψεις... άλλες "δύσκολες" για τις ιδιαιτερότητες της φυλής μας και άλλες πιο αισιόδοξες, για να μας δώσουν το κουράγιο ότι, με σωστή προσπάθεια και φροντίδα και, σίγουρα, με αμέριστη αγάπη, όλα γίνονται...
Τον Λέοντα τον γνώρισα (και, όπως καταλαβαίνετε, με γνώρισε), πριν από 6,5 χρόνια, όταν μετακόμισα στη γειτονία μου. Ενα μεγαλόσωμο σκυλί, με τέτοια μυική δομή και ένα αδιαπέραστο βλέμμα, που τις πρώτες μέρες άλλαζα πεζοδρόμιο περνώντας από το σπίτι του, κυρίως όταν ήμουν με την προηγούμενη σκυλίτσα μου... Μία μέρα, ρώτησα την ιδιοκτήτριά του: "τι είδους μαστίφ είναι?" και μου απάντησε: "Bullmastiff"! Ισως, από τη μέρα εκείνη, η υποσυνείδητη σκέψη και θαυμασμός άρχισαν να με οδηγούν στη φυλή μας...
Ο Λέων, ήταν ένα (εξαίρετο μορφολογικά, όπως λένε οι φωτογραφίες που ανεβάζετε εδώ μέσα) τυπικό bullmastiff, με χαρακτήρα που τον ξέρετε όλοι, πλέον...
Γεννημένος από ...ευσυνείδητο Ούγγρο εκτροφέα, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα στοιβαγμένος στο γνωστό φορτηγό και αποκτήθηκε από ένα ζευγάρι ανθρώπων που δεν είχαν παιδιά (και δεν είχαν ποτέ άλλοτε σκύλο). Κυριολεκτικά, αγνώστου πατρός (αλλά και μητρός), συνεπώς δεν μάθαμε ποτέ για το pedigree του. Το σίγουρο είναι (και λυπάμαι που δεν του τράβηξα ποτέ φωτογραφίες) ότι ήταν τυπικό δείγμα bullmastiff, σε μορφολογία και χαρακτήρα. Και, δυστυχώς και σε θέματα υγείας...
Η "μαμά" του δεν τον έβγαλε ποτέ βόλτα, έξω από τον κήπο τους, με την (δικαιολογημένη, εδώ που τα λέμε) αιτιολογία ότι θα την πέταγε κάτω και θα την έσερνε. Γιατί, βλέπετε, δεν τον εκπαίδευσε ποτέ... Ετσι, η μόνη του κοινωνικοποίηση ήμουν εγώ, όταν περνούσα βόλτα με τη Νίνα και (μετά) με τη Μόκα και καθόμουν στα κάγκελα με τις ώρες, για να τον χαϊδέψω και για να μυριστεί με τη σκύλα μου. Στη διάρκεια αυτών των ετών κατάλαβα αυτά που λέει καμιά φορά ο φίλος μου ο kos, ότι ο χαρακτήρας (και το ταμπεραμέντο) του bullmastiff είναι τέτοιος που δείχνει ευθυκρισία... Που δεν δειλιάζει... Που κοινωνικοποιείται σχεδόν από μόνος του...
Το μόνο "extra" που έκανε η "μαμά" του, ήταν ότι τον έβαζε μέσα στο σπίτι το βράδυ. Και αυτό του αρκούσε, να είναι δίπλα τους...
Ο Λέων ήταν ένας σκύλος που, αν πλησίαζες κρατώντας μία ...μπριζόλα στο ένα χέρι, αυτός θα πλησίαζε στο άλλο χέρι... για το χάδι σου...
Παρόλα αυτά, δεν τόλμησα ποτέ να μπω στον κήπο του, αν δεν βρισκόταν εκεί η "μαμά" του. Με κοίταζε με ...αυτό το βλέμμα και είχαμε συνεννοηθεί: Εκείνος από μέσα, εγώ απ' έξω και θα είμασταν οι καλύτεροι φίλοι!
Κάποιες λίγες φορές, ανέλαβα την ευθύνη να τον πάω βόλτα γύρω στη γειτονιά. Και ο Λέων ανταποκρίθηκε σαν να ήταν εκπαιδευμένος από καιρό. Δεν προσπάθησε να με τραβήξει ποτέ. Αλλά, κάθε φορά, μετά τις 5λεπτες αυτές βόλτες, φτάναμε στη πόρτα του, όπου εγώ θα παρέμενα απ' έξω...
Οπως είπα και παραπάνω, ο Λέων τίμησε το όνομά του...
Επιβίωσε εγχείρησης συστροφής στομάχου, που έγινε στα 10 χρόνια του!!!
Για 6 χρόνια, πάλεψε τον καρκίνο του δέρματος, με επανειλημμένες μεταστάσεις και εγχειρήσεις και σωστή αγωγή και με πολλή αγάπη και (για να αποδίδουμε - πάντα - τα εύσημα όπου πρέπει) έχοντας την παρακολούθηση και την τέχνη ενός εξαίρετου γιατρού (βλέπε Θωμάς Μαραγκός)...
Νόμιζες ότι ο σκύλος είναι ακόμα έφηβος...
Κάθε βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, έβγαζε 2 βαθιά - βροντερά γαυγίσματα και πάγωναν όλα στη γειτονιά... Κάθε βράδυ... κι εγώ χαμογελούσα και έλεγα: "όλα εντάξει, ο Λέων είναι ξύπνιος!"
Χτες βράδυ, στη διάρκεια τη βόλτας μας, περάσαμε και πάλι από τον Λέοντα, για να χαϊδευτούμε και να παίξει με τη Μόκα...
Ο Λέων, στα δυό του πόδια, σκαρφάλωνε, όπως κάθε μέρα, τα καγκελα, για να προσπαθήσει να "χώσει" το κεφάλι του και να διευκολύνει το χέρι μου πάνω στην κεφάλα του... Και, μετά, φύγαμε... όπως κάθε μέρα...
Και τα ξημερώματα, σήμερα, ο Λέων, ανάμεσα στους δικούς του, ακούστηκε να κάνει συνεχόμενους εμετούς...
Οι δικοί του (μεγάλοι άνθρωποι) ξύπνησαν και είδαν τον Λέοντα, πλυμμηρισμένο στο αίμα... Να βγάζει αίμα από το στόμα και από πίσω...
Τηλεφώνησαν στο γιατρό... Ηρθε... Δεν πρόλαβε...
Ο Λέων, όπως σε ολόκληρη τη ζωή του, 11,5 χρόνια (και αυτό είναι το αισιόδοξο), το πάλεψε μόνος του...
Φρικτοί πόνοι...
Οι δικοί του να τον κοιτούν πετρωμένοι...
...Λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι ο γιατρός, για να κάνει "εκείνη" την καταπραϋντική ένεση, ο Λέων έφυγε, πολεμώντας δυνατά, με αυτό τον χαρακτήρα, με αυτό το ταμπεραμέντο, που ξέρετε όλοι σας πλέον...
Σήμερα το βράδυ, το γαύγισμά σου δεν θα ακουστεί... Κοιμάσαι στον Υμηττό, κοντά στον Αη Γιάννη... και δεν πλησιάζει κανείς εκεί, πλέον !!!
Λέων, καλό ταξίδι, αγόρι μου !!!
Last edited:
