Aρχηγός της αγέλης - αλήθεια ή μύθος?
Η αλήθεια είναι οτι δεν μοιάζουμε με σκυλιά και δεν μυρίζουμε σαν σκυλιά, ακόμα και εαν τρέχουμε τριγύρω γαυγίζοντας και κατουρώντας τους τοίχους ο σκύλος μας πιο πιθανό θα νομίζει οτι τρελλαθήκαμε παρά οτι είμαστε σκύλοι.
Αρα μήπως η θεωρία του να πάιρνουμε το φαγητό απο το στόμα του σκύλου, να τον αγνοούμε και να περνάμε πρώτοι την πόρτα δεν ειναι η σωστή προσέγγιση?
Μια νέα θεωρία λέει οτι βραχυπρόθεσμα με τέτοιες τακτικές μπορεί να δούμε αλλαγή σε διόρθωση συμπεριφοράς, αλλά μοκροπρόθεσμα εαν αγνοούμε και απομονώσουμε τον σκύλο μας θα προκαλέσουμε σύγχιση και άγχος που θα επηρεάσει το δέσιμο μας με το σκυλί.
Οταν οι λύκοι τρώνε το θήραμα δεν μπάινουν στην σειρά για να φάνε, δεν φωνάζει ο αρχηγός αφού φάει "έλα Νο2 σειρά σου να φας" υπάρχουν βέβαια οι τελετουργικοί διαξιφισμοί μεταξύ τους αλλά αυτό προέρχεται απο τους λύκους απο την μέση και κάτω της ιεραρχίας.
Και βέβαια τα προβλήματα συμπεριφοράς είναι πολύ πιο πολύπλοκα απο απλά την θέση στην ιεραρχία. Και η υποβάθμιση στην ιεραρχία δεν είναι η απάντηση σε κάθε πρόβλημα.
Αρα λοιπόν αφού δεν γίνεται να είμαστε το Αλφα (επειδή δεν είμαστε λύκοι) τότε πως μπορούμε να διορθώσουμε συμπεριφορές απο ανεπίτρεπτο σε επιτρεπτό?
Η απάντηση σύμφωνα με την θεωρία είναι γινόμαστε "διαχειριστές πόρων", οι πόροι περιλαμβάνουν το φαγητό που βρίσκεται πολύ ψηλά στην λίστα, αλλά επίσης
το παιχνίδι, την βόλτα και οτι θεωρεί σημαντικό το σκυλί.
Η τεχνική εφαρμόζεται επιτυχώς απο πολλούς εκπαιδευτές, η Σαντρίνα π.χ. που μου υπέδειξε οτι πριν να δώσω μια λιχουδιά στην Λέσλι την λαμπραντορίνα της πρέπει να της δώσω μια εντολή και μετά να δώσω την λιχουδιά.
Η επίσης ο Τόνυ Βολοτάς που πολλές φορές φορτώνει με μπάλλες τις τσέπες του και λέει "θέλω η προσοχή του να είναι σε εμένα, είμαι σαν μια κολώνα παιχνιδιού"
Ετσι το σκυλί μαθαίνει οτι εσύ είσαι ο διαχειριστής όλων όσων είναι σημαντικά γι αυτό είτε του φαγητού είτε της μπάλλας.
Η αλήθεια είναι οτι δεν μοιάζουμε με σκυλιά και δεν μυρίζουμε σαν σκυλιά, ακόμα και εαν τρέχουμε τριγύρω γαυγίζοντας και κατουρώντας τους τοίχους ο σκύλος μας πιο πιθανό θα νομίζει οτι τρελλαθήκαμε παρά οτι είμαστε σκύλοι.
Αρα μήπως η θεωρία του να πάιρνουμε το φαγητό απο το στόμα του σκύλου, να τον αγνοούμε και να περνάμε πρώτοι την πόρτα δεν ειναι η σωστή προσέγγιση?
Μια νέα θεωρία λέει οτι βραχυπρόθεσμα με τέτοιες τακτικές μπορεί να δούμε αλλαγή σε διόρθωση συμπεριφοράς, αλλά μοκροπρόθεσμα εαν αγνοούμε και απομονώσουμε τον σκύλο μας θα προκαλέσουμε σύγχιση και άγχος που θα επηρεάσει το δέσιμο μας με το σκυλί.
Οταν οι λύκοι τρώνε το θήραμα δεν μπάινουν στην σειρά για να φάνε, δεν φωνάζει ο αρχηγός αφού φάει "έλα Νο2 σειρά σου να φας" υπάρχουν βέβαια οι τελετουργικοί διαξιφισμοί μεταξύ τους αλλά αυτό προέρχεται απο τους λύκους απο την μέση και κάτω της ιεραρχίας.
Και βέβαια τα προβλήματα συμπεριφοράς είναι πολύ πιο πολύπλοκα απο απλά την θέση στην ιεραρχία. Και η υποβάθμιση στην ιεραρχία δεν είναι η απάντηση σε κάθε πρόβλημα.
Αρα λοιπόν αφού δεν γίνεται να είμαστε το Αλφα (επειδή δεν είμαστε λύκοι) τότε πως μπορούμε να διορθώσουμε συμπεριφορές απο ανεπίτρεπτο σε επιτρεπτό?
Η απάντηση σύμφωνα με την θεωρία είναι γινόμαστε "διαχειριστές πόρων", οι πόροι περιλαμβάνουν το φαγητό που βρίσκεται πολύ ψηλά στην λίστα, αλλά επίσης
το παιχνίδι, την βόλτα και οτι θεωρεί σημαντικό το σκυλί.
Η τεχνική εφαρμόζεται επιτυχώς απο πολλούς εκπαιδευτές, η Σαντρίνα π.χ. που μου υπέδειξε οτι πριν να δώσω μια λιχουδιά στην Λέσλι την λαμπραντορίνα της πρέπει να της δώσω μια εντολή και μετά να δώσω την λιχουδιά.
Η επίσης ο Τόνυ Βολοτάς που πολλές φορές φορτώνει με μπάλλες τις τσέπες του και λέει "θέλω η προσοχή του να είναι σε εμένα, είμαι σαν μια κολώνα παιχνιδιού"
Ετσι το σκυλί μαθαίνει οτι εσύ είσαι ο διαχειριστής όλων όσων είναι σημαντικά γι αυτό είτε του φαγητού είτε της μπάλλας.
Last edited: