Μαρία, δεν έχει να κάνει μόνο με τις συνθήκες..Πολλές φορές ΠΡΕΠΕΙ να διαλέξεις όμως. Το παιδί/πατέρα/μάνα/σύντροφό σου ή το σκύλο/γάτα σου. Όλοι έτσι σκεφτόμαστε, όχι μόνο εσύ. Γιατί τα βλέπεις μπροστά σου και γύρω σου. Με μια δικαολογία των οπισθίων, παρατάνε τα ζώα όπου βρούνε. Κι αυτό προκαλεί θυμό και σε προδιαθέτει αρνητικά. ΟΜΩΣ (υπάρχει πάντα το "όμως") όπως λες, ποτέ δεν ξέρεις. Και επίσης, ποτέ δεν ξέρεις ούτε εσυ ούτε κι εγώ (και ελπίζω να μη χρειαστεί να μάθουμε), πως είναι να βρεθείς στο δρόμο, μιας και αυτό το παράδειγμα είχα φέρει εγώ πριν από λίγες μέρες. Μόνο να υποθέσεις μπορείς. Εγώ λοιπόν υποθέτω, πως το σκυλί μου θα το έδινα σ έναν άνθρωπο άξιο που θα μπορεί να του παρέχει ζεστασιά, φροντίδα, ιατρική περίθαλψη και σωστή διατροφή. Και μωρό παιδί αν είχα, πάλι το ίδιο θα επέλεγα, από το να ζει σ ένα παγκάκι πχ ή κάτω από κανένα υπόστεγο στο κέντρο της Αθήνας.
Δε μου έχει τύχει να ζήσω στο δρόμο, αλλά μου έχει τύχει να χρειαστεί να απομακρύνω κατοικίδιο για λόγους υγείας δικού μου ανθρώπου. Όταν 4 γιατροί το επιβάλλουν, τι κανεις;; Βέβαια, όπως έφυγε απο το σπίτι το σκυλί, έτσι ξαναγύρισε μετά απο 2-3 μέρες γιατί..το απαίτησε ας πούμε..και πήραμε το ρίσκο. Εμείς το πήραμε το ρίσκο..κάποιος άλλος;
