Βρε παιδιά, για τα Αγ. Βερνάρδου δεν μας έλεγαν παλιά (μα πολύ παλιά) , πως τα είχαν οι μοναχοί εκεί πάνω στις χιονισμένες ΄Αλπεις και τα άφηναν ελεύθερα με ένα βαρελάκι μπράντυ στο λαιμό και αυτά έβρισκαν τους προσκυνητές που είχαν θαφτεί από το χιόνι ,τους ξέθαβαν και τους συνέφερναν???
Πάντως είναι πολύ αγαθά σκυλιά...είχε ένας γείτονας όταν ο γιος μου ήταν μωρό. Τον πλησίαζε ο Νίκος μου, ίσα που στεκόταν στα ποδαράκια του, τόσο μικρούλης ήταν , και ο Μπρούνο έπεφτε ανάσκελα και κοίταζε το μωρό με μια λατρεία...δεν έχω ξαναδεί τέτοιο βλέμμα σε σκυλί!...πέθανε από έμφραγμα ο Μπρούνο, ήταν δεν ήταν δέκα χρόνων.
Η πατούσα του Μπρούνο ήταν πιο μεγάλη απ΄το κεφαλάκι του παιδιού, έτρεμα που τους έβλεπα δίπλα δίπλα.
΄Αει στο καλό, συγκινήθηκα που το θυμήθηκα!