τι να κανω;


fwteinhpap@

New Member
1 Νοεμβρίου 2015
1
1
29
Καλησπέρα σε ολους!

Πριν λίγο καιρό νοίκιασα το νέο μου υπέροχο σπιτακι. Απο τις πρωτες κι ολας ημέρες μου τραβηξε ιδιαιτερα τη προσοχη ενα ομορφο, μαυρο , μικρουλικο κ ζωηρο σκυλακι! Τον πρωτο καιρο δε με πλησιαζε καθόλου μα καθολου καθως ητανε φοβισμένο! Με τον καιρο , αφου καθε φορα που γυρνουσα εβλεπε πως τον αναζητουσα, απεκτησε το θάρρος να έρχεται εξω απο τη πόρτα μου , στην αυλη μου! Τωρα ξερει οτι έξω απο τη πορτα θα βρει φαγητο κ νερο αλλα παρ όλα αυτα δε με αφηνει να τον χαιδεψω, κι αν θα γινει θα ειναι ελαχιστες οι φορες κ με αρκετη δυσκολια. ..
Καποιες φορες μαλιστα εχω καταβάλλει προσπάθεια να το βαλω στο σπιτι μου αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή κ προσκαλώντας τον μεσα. Τιποτα....
Ζητω λοιπον τη συμβουλη σας. Πως πρεπει να χειριστω τη τρεχουσα κατασταση;
Και αναρωτιεμαι : Μηπως τον πιεζω θελοντας να τον παρω στο σπιτι κ να τον κανω δικο μου; Μηπως του αρεσει που τριγυριζει ανεμελος στους δρομους με τα υπολοιπα σκυλακια κ απλα χαιρεται π εχει βρει ενα καταφυγιο εξω απο τη πορτα;
 
  • Like
Reactions: johnk


Marion_Russel

Well-Known Member
17 Οκτωβρίου 2013
567
675
Θεωρώ πως το να το πλησιάσεις είναι θέμα χρόνου και προσπάθειας... Συνέχιζε να του αφηνεις νερο και φαγητό, ίσως και καμια κουβερτουλα για να ξαπλώνει και σε καμία περίπτωση μη βιαστείς γιατί θα το τρομάξεις. Αστο να πάρει το χρόνο του, να σε πλησιάσει να σε μυρίσει, χωρίς να κάνεις κάποια κίνηση, να το χαιδέψεις-αγκαλιάσεις κτλ.
Από θέμα ασφάλειας-αγάπης-φροντίδας εννοείται ότι είναι προτιμότερο να μένει μαζί σου. Οπότε αν πραγματικά και συνειδητοποιημένα θέλεις να αποκτήσεις σκύλοτότε μη το σκέφτεσαι, κάντο!
 




Orilis

Well-Known Member
3 Μαρτίου 2011
7.881
6.979
Πάτρα
Μου πήρε περίπου 3 μήνες να πείσω μια κουκλίτσα να μπει στο σπίτι. Δεν ήθελα να την πιεσω. Εν τέλει, με την παρέμβαση του κυνοκομειου, που τη μάζεψε λόγω λάθους συνεννόησης που έγινε μαζί μου, έπαψε να παίζει ρόλο το ότι δεν ήθελα να την πιεσω. Πήγα και την πήρα πίσω, σπίτι. Της πήρε κάποιες μέρες να προσαρμοστεί και να καταλάβει ότι δεν θα φάει κλωτσιά επειδή μπήκε (προφανώς την κλωτσουσαν στη γειτονιά όταν προσπαθούσε να μπει κάπου). Είχε και κάποιο στρες, που το έβγαλε με το να μασουλησει πολλά πράγματα, ανάμεσά τους και το μπράτσο του καναπέ. Έκτοτε, προσαρμοστηκε στην ζωή στο σπίτι, είναι ιδιαιτέρως ανθρωποκεντρικη κι ευτυχισμένη, εδώ και 4 χρόνια, στο διαμέρισμα του ανθρώπου που την υιοθέτησε. Λατρεύει πλέον να είναι στο σπίτι, εξίσου με τη βόλτα της στο πάρκο ή το δάσος. Κι ούτε ίχνος άγχους ή μασουλήματος αντικειμένων.