Θεωρητικά συμφωνώ απόλυτα με τα παραπάνω. Όσο το ζώο διαμορφώνει ακόμα χαρακτήρα , είναι απαραιτητο να συναναστραφεί με άλλα κοινωνικά σκυλιά (ενήλικα και μη). Αλλα από μία ηλικία και μετά το παιχνίδι με άλλα σκυλιά δεν φαίνεται να είναι απαραίτητο για την ψυχική τους υγεία . Ο σκύλος είναι κοινωνικός με τος ανθρώπους του. Δεν του χρειάζονται άλλα σκυλιά ούτε άλλοι ανθρώποι. (ισχύει το ίδιο για τα κυνηγόσκυλα που χρησιμοποιούνταν σε ''κοπάδια'' , πχ μπίγκλ ; ) . Η πιθανότητα ενός σκυλοκαβγά είναι βεβαια αρκετή για να μην αφήνουμε δυο σκυλια να βρουν τη θέση τους στο παιχίδι.3) Πολύ σωστό! Αλλά, δεν αρκεί, για τη μετέπειτα ζωή του σκύλου... βλέπε: "και μη εισενέγκεις ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού"...
Δηλαδή: Προσέχουμε για να έχουμε...
Προσωπικά (και όχι μόνο εγώ) πιστεύω ότι τα σκυλιά πρέπει να έρχονται σε επαφή... να γνωρίζονται - μυρίζονται (όποτε είναι αυτό δυνατόν)... να παίζουν, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ κουτάβια... και, έτσι, να μην ενοχλούνται ιδιαίτερα, όταν συναντούν άλλο σκύλο, ή όταν περνάει από κοντά τους κάποιος (ή κάποιοι) σκύλος... και ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ... εκτός αν μιλάμε για σκυλιά της ίδιας "αγέλης"...
Δεν θεωρώ απαραίτητο (μετά την κουταβίσια ηλικία - και πριν την στιγμή του "Ουράνιου Τόξου") για τα σκυλιά, να "παίζουν" ελεύθερα με άλλα σκυλάκια... γιατί, αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε σαν παιχνίδι, εκείνα το αντιλαμβάνονται σαν "παιχνίδια κυριαρχίας - εξουσίας"... ΕΙΔΙΚΑ οι 60 αυτές φυλές που σου προανέφερα... εκεί, το κάθε παιχνίδι είναι εν δυνάμει καυγάς...
Για μένα: Όχι doggy parks, για οποιοδήποτε σκύλο που έχει φτάσει στην εφηβεία...
Στην πράξη ψάχνω ευκαιρίες να βάλω την σκύλα μου να παίξει με τα άλλα σκυλάκια (κάτι που ,ομολογουμένως, μου βγαίνει ενίοτε ξινό .)
Έχω την εντύπωση οτι όσο ένας σκύλος παίζει λιτός με άλλους, παραμένει πιο ανεκτικός σε ό,τι ξένο προσπαθήσει αργότερα να μπεί στην αγέλη του. Διαχειρίζεται δηλαδή ευκολότερα τα παιχνίδια ''κυριαρχίας και εξουσίας''. Δεν πιστεύω οτι αρκεί η κοινωνικοποίηση του πρώτου χρόνου ζωής ενός σκύλου για να θυμαται ενας εξάχρονος να μην καβαλάει το καλάμι με αλλα σκυλια , αν βρεθεί ελευθερος να αλληλεπιδράσει μαζί τους. Με συχνό τέτοιο παιχνίδι η αγέλη μένει λίγο πιο ανοιχτή σε καινούργιες αφίξεις. Ξέρει πότε να τσαλακώσει τον εγωισμό της και να κάνει χώρο για έναν καινούργιο ακόμα και αν τον αντιπαθεί τα μάλα.
Ακόμη, σε μια πόλη γεμάτη με αδέσποτα , θέλω να αφήνω τη σκύλα μου να παίζει μαζί τους για να μπορώ μετά να κινούμαι ελεύθερα . Η μικρή αποκτά την θέση της , το status της , ανάμεσα στα αδέσποτα και έτσι είμαι σίγουρη οτι δεν θα δημιουργήσω σαματά , όταν συναντήσω τα ίδια σκυλιά στο δρόμο, ενώ περπατάμε με τη μικρή . Μετά μας μυρίζουν , μας αναγνωρίζουν ώς δικούς τους και όλα καλά.
Για παράδειγμα, στην πόλη μου κυκλοφορεί ενας λυκομορφος αδέσποτος ονόματι Άρης- ο οποίος έχει το συνήθειο να τραμπουκίζει άλλους (άγνωστους για αυτόν )σκύλους, κοπανώντας τα 30 κιλά του σώματός του πάνω τους και μπλοκάροντάς τους το δρόμο. Μόνο αφού παίξαμε οι τρεις μας , χωρίς λουρί , λύσαμε το πρόβλημα. Στη περίπτωσή μας βέβαια η σκύλα μου ηξερε οτι δεν ήθελε να τσακωθεί και ήμουν επίσης έτοιμη να ''βοηθήσω'' τον Αρη να βρει τη θέση του. Πλέον έχει ο καθένας το status του και είμαστε φιλαράκια.
Εσείς τι κάνετε με τα δικά σας;
