Είχα πάει στο χωριό της γυναίκας μου, στα Σύβοτα Θεσπρωτίας, και πήγα με την γυναίκα και τα παιδιά μου βόλτα στο λιμάνι να χαζέψω τις βάρκες να κουνιούνται.
Υπ όψιν ότι οι (10χρονος και ο 8χρονος) γιοί μου, είναι πλήρως εξοικειωμένοι και εκπαιδευμένοι με σκύλους.
Περπατώντας στο ερημικό λιμάνι, περάσαμε δίπλα από ένα στέησον με Γερμανικά νούμερα, που ήταν παρκαρισμένο με την μούρη του προς εμάς.
Η πίσω πόρτα του στέησον αυτοκινήτου ήταν ανοικτή, και όπως ήμασταν ακριβώς δίπλα από το αυτοκίνητο, πήδηξε έξω από το πορτμπαγκάζ ένα (άγνωστης ράτσας) σκυλί γύρω στα 25 κιλά, μεσαίου μεγέθους.
Το σκυλί ήταν δεμένο στο αυτοκίνητο με μια σκότα σκάφους. Ο σκύλος θεωρώντας ότι είμαστε πολύ κοντά στο αυτοκίνητο που προφανώς φύλαγε, στράφηκε εναντίον μας γαυγίζοντας. Σταθήκαμε ακίνητοι στην θέση μας, και ο σκύλος γαυγίζοντας άγρια και σημαδεύοντας παιδιά μου, μας πλησίαζε με άγριες διαθέσεις, ενώ παρατήρησα πως το σκοινί με το οποίο ήταν δεμένος συνέχεια ξετυλιγότανε και είχε μήκος τουλάχιστον 15-20 μέτρα.
Προχώρησα ένα μικρό βήμα (ώστε τα παιδιά μου να μείνουν πίσω μου), και άρχισα να φωνάζω στον σκύλο, ώστε να σταματήσει να κεντράρει τα παιδιά μου, και να ασχοληθεί μαζί μου. Ο σκύλος στάθηκε στο ένα μέτρο από εμάς και συνέχισε να γαυγίζει, αλλά αυτήν την φορά κοίταζε εμένα, και όχι τα παιδιά.
Είπα στα παιδιά μου να απομακρυνθούν ήρεμα, και όπως κινήθηκαν να φύγουν, ο σκύλος ξανακινήθηκε εναντίον τους, αλλά εγώ έκανα άλλο ένα βηματάκι προς τον σκύλο, του φώναξα πάλι, και ο σκύλος σταμάτησε να ασχολείται με τα παιδιά μου ξανά, και ασχολήθηκε μαζί μου.
Από τις φωνές μου και τα γαυγίσματα, βγήκε μέσα από ένα σκάφος ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου και του σκύλου. Του είπα στα Ελληνικά να μαζέψει το κωλόσκυλο του, αλλά… δεν έκανε τίποτα, ίσα ίσα που ο σκύλος βλέποντας το αφεντικό του να πλησιάζει, έδειχνε τα δόντια του πιο άγρια από πριν.
Πλέον εγώ φώναζα στον τύπο, του μιλούσα αγγλικά, αλλά έκανε πως δεν καταλάβαινε…
Μετά από λίγο, κατέφθασε και η γυναίκα μου, που είχε μείνει πίσω και είδε την σκηνή από απόσταση, και όταν εκείνη του μίλησε αγγλικά, δια μαγείας ο κωλογερμανός ήξερε αγγλικά.
Για να μην γράψω λέξη προς λέξη τον διάλογο, αυτός θεώρησε πως ο σκύλος του αντέδρασε στις φωνές μου (και καλά ότι όπως περπατούσα, με τσίμπησε μια μύγα και άρχισα να φωνάζω σε έναν σκύλο που καθόταν ήρεμα και ήσυχα σε ένα πορτμπαγκάζ!!!), και δεν εννοούσε να καταλάβει πως ο σκύλος μας επιτέθηκε, και πως εγώ του φώναξα για να αποσπάσω την προσοχή του από τα παιδιά μου, που ήταν αρχικά ο στόχος του.
Στον διάλογο όμως που έγινε, λίγο πολύ του είπαμε πως στην Ελλάδα, οφείλει να έχει τον σκύλο του στον έλεγχο του, και όχι να τον έχει αμολητό με μια τριχιά 20 μέτρων και να απειλεί παιδάκια.
Τέλος πάντων, με εκνεύρισε τόσο πολύ ο τύπος, έπρεπε να δείτε το ύφος του να λέει ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα, αλλά είναι Ευρώπη, και ότι εγώ φταίω που ο σκύλος του μας απειλούσε, που κατέληξα στο λιμεναρχείο έξαλλος, και κατήγγειλα τα γεγονότα, και υποτίθεται πως ο λιμενικός μετά από 5 λεπτά θα πήγαινε να του κάνει σύσταση του Γερμανού. Δεν περίμενα να δω τι θα γίνει, γιατί ήμουνα τόσο θυμωμένος, που θα παραφερόμουνα.
Θα ήθελα να ήξερα τι θα γινόταν στην Γερμανία, εάν κάποιος είχε αφήσει τον σκύλο του έτσι, δεμένο στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, με σκοινί 20 μέτρων, και όποιος ανύποπτος περνάει δίπλα στο αμάξι να δέχεται την επίθεση του σκύλου, ενώ ο ιδιοκτήτης του σκύλου είναι αλλού… Δεν νομίζω ότι μπορεί να επιτρέπεται κάτι τέτοιο. Ακου να πει ο γελοίος ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα, αλλά Ευρώπη, λες και η Ευρώπη είναι κάτι που ανήκει στον ίδιον, σαν Γερμαναράς που είναι…
Ότι θα καταντούσα να πήγαινα σε κάποια αστυνομική (λιμενική) αρχή και να τσακώνομαι με έναν σκυλοιδιοκτήτη, δεν το περίμενα. Τελικά, όλα είναι πιθανά σε αυτήν την ζωή.
Υπ όψιν ότι οι (10χρονος και ο 8χρονος) γιοί μου, είναι πλήρως εξοικειωμένοι και εκπαιδευμένοι με σκύλους.
Περπατώντας στο ερημικό λιμάνι, περάσαμε δίπλα από ένα στέησον με Γερμανικά νούμερα, που ήταν παρκαρισμένο με την μούρη του προς εμάς.
Η πίσω πόρτα του στέησον αυτοκινήτου ήταν ανοικτή, και όπως ήμασταν ακριβώς δίπλα από το αυτοκίνητο, πήδηξε έξω από το πορτμπαγκάζ ένα (άγνωστης ράτσας) σκυλί γύρω στα 25 κιλά, μεσαίου μεγέθους.
Το σκυλί ήταν δεμένο στο αυτοκίνητο με μια σκότα σκάφους. Ο σκύλος θεωρώντας ότι είμαστε πολύ κοντά στο αυτοκίνητο που προφανώς φύλαγε, στράφηκε εναντίον μας γαυγίζοντας. Σταθήκαμε ακίνητοι στην θέση μας, και ο σκύλος γαυγίζοντας άγρια και σημαδεύοντας παιδιά μου, μας πλησίαζε με άγριες διαθέσεις, ενώ παρατήρησα πως το σκοινί με το οποίο ήταν δεμένος συνέχεια ξετυλιγότανε και είχε μήκος τουλάχιστον 15-20 μέτρα.
Προχώρησα ένα μικρό βήμα (ώστε τα παιδιά μου να μείνουν πίσω μου), και άρχισα να φωνάζω στον σκύλο, ώστε να σταματήσει να κεντράρει τα παιδιά μου, και να ασχοληθεί μαζί μου. Ο σκύλος στάθηκε στο ένα μέτρο από εμάς και συνέχισε να γαυγίζει, αλλά αυτήν την φορά κοίταζε εμένα, και όχι τα παιδιά.
Είπα στα παιδιά μου να απομακρυνθούν ήρεμα, και όπως κινήθηκαν να φύγουν, ο σκύλος ξανακινήθηκε εναντίον τους, αλλά εγώ έκανα άλλο ένα βηματάκι προς τον σκύλο, του φώναξα πάλι, και ο σκύλος σταμάτησε να ασχολείται με τα παιδιά μου ξανά, και ασχολήθηκε μαζί μου.
Από τις φωνές μου και τα γαυγίσματα, βγήκε μέσα από ένα σκάφος ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου και του σκύλου. Του είπα στα Ελληνικά να μαζέψει το κωλόσκυλο του, αλλά… δεν έκανε τίποτα, ίσα ίσα που ο σκύλος βλέποντας το αφεντικό του να πλησιάζει, έδειχνε τα δόντια του πιο άγρια από πριν.
Πλέον εγώ φώναζα στον τύπο, του μιλούσα αγγλικά, αλλά έκανε πως δεν καταλάβαινε…
Μετά από λίγο, κατέφθασε και η γυναίκα μου, που είχε μείνει πίσω και είδε την σκηνή από απόσταση, και όταν εκείνη του μίλησε αγγλικά, δια μαγείας ο κωλογερμανός ήξερε αγγλικά.
Για να μην γράψω λέξη προς λέξη τον διάλογο, αυτός θεώρησε πως ο σκύλος του αντέδρασε στις φωνές μου (και καλά ότι όπως περπατούσα, με τσίμπησε μια μύγα και άρχισα να φωνάζω σε έναν σκύλο που καθόταν ήρεμα και ήσυχα σε ένα πορτμπαγκάζ!!!), και δεν εννοούσε να καταλάβει πως ο σκύλος μας επιτέθηκε, και πως εγώ του φώναξα για να αποσπάσω την προσοχή του από τα παιδιά μου, που ήταν αρχικά ο στόχος του.
Στον διάλογο όμως που έγινε, λίγο πολύ του είπαμε πως στην Ελλάδα, οφείλει να έχει τον σκύλο του στον έλεγχο του, και όχι να τον έχει αμολητό με μια τριχιά 20 μέτρων και να απειλεί παιδάκια.
Τέλος πάντων, με εκνεύρισε τόσο πολύ ο τύπος, έπρεπε να δείτε το ύφος του να λέει ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα, αλλά είναι Ευρώπη, και ότι εγώ φταίω που ο σκύλος του μας απειλούσε, που κατέληξα στο λιμεναρχείο έξαλλος, και κατήγγειλα τα γεγονότα, και υποτίθεται πως ο λιμενικός μετά από 5 λεπτά θα πήγαινε να του κάνει σύσταση του Γερμανού. Δεν περίμενα να δω τι θα γίνει, γιατί ήμουνα τόσο θυμωμένος, που θα παραφερόμουνα.
Θα ήθελα να ήξερα τι θα γινόταν στην Γερμανία, εάν κάποιος είχε αφήσει τον σκύλο του έτσι, δεμένο στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, με σκοινί 20 μέτρων, και όποιος ανύποπτος περνάει δίπλα στο αμάξι να δέχεται την επίθεση του σκύλου, ενώ ο ιδιοκτήτης του σκύλου είναι αλλού… Δεν νομίζω ότι μπορεί να επιτρέπεται κάτι τέτοιο. Ακου να πει ο γελοίος ότι εδώ δεν είναι Ελλάδα, αλλά Ευρώπη, λες και η Ευρώπη είναι κάτι που ανήκει στον ίδιον, σαν Γερμαναράς που είναι…
Ότι θα καταντούσα να πήγαινα σε κάποια αστυνομική (λιμενική) αρχή και να τσακώνομαι με έναν σκυλοιδιοκτήτη, δεν το περίμενα. Τελικά, όλα είναι πιθανά σε αυτήν την ζωή.
