Εμένα δεν πολυθελει χάδια από ξένους και αν κάποιος πλησιάσει και δω οτι με την πρωτη προσπάθεια μου δε θελει,δεν τον πιεζω να το δεχτει το χαδι. Από πολύ λιγους θελει.
Κανένας δεν γνωρίζει τον σκύλο σου καλύτερα απο εσένα.
Τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Το να γνωρίζεις τον σκύλο σου
σημαίνει ότι τον δέχεσαι όπως είναι.
Εάν δεν θέλει να είναι ο σούπερ κοινωνικός - αγαπάω όλο τον
κόσμο, τότε έτσι είναι. Εάν δεν προκαλεί πρόβλημα σε κανένα
άνθρωπο (και δεν θα έπρεπε γιατί γνωρίζοντας τον σκύλο σου σημαίνει
ότι πράτεις ανάλογα στην καθημερινή σου ρουτίνα), τότε γιατί προσπαθείς
να τον κάνεις κάτι που δεν είναι?
Γιατί να τον χαιδεύει όλος ο κόσμος?
Συνηθως ειναι απο ιδιοκτητες σκυλιων(μετα μαθαινω οτι ειναι, απο την κουβεντα),γιατι τον πλησιάζουν διαφορετικα. Του δινουν χρονο,τον αγγιζουν σωστα,με τον καταλληλο τροπο και το βασικο...δεν παθαινουν υστερία ειτε θετική ειτε αρνητικη. Αλλα πόσους να βρω τετοιους στο δρομο; Τι αποτελεσματα εχει η ελλειψη πολλων χαδιων απο ξενους;
Όπως υπάρχουν διάφοροι χαρακτήρες ανθρώπων, έτσι υπάρχουν και
σκύλοι με διάφορους χαρακτήρες και τεμπεραμέντο.
Δέν είναι όλα τα
σκυλιά ίδια. Άρα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με τον ίδιο τρόπο,
ούτε με τον ίδιο ρυθμό, τύπο και ρουτίνα εκπαίδευσης.
Τι ζητάς απο τον σκύλο σου?
Όταν βλέπουμε περαστικό και σταματάμε για να πιάσουμε
εμείς κουβέντα,
ο σκύλος κάθετε
ύσηχα κάτω δίπλα μας. Δέν είναι ανάγκη να τον σαστίζουμε με τον καθένα μόνο και μόνο για την "κοινωνικοποίηση".
Τί σημαίνει "κοινωνικοποίηση" για
εμάς και τα
σκυλιά μας?
Για εμένα τουλάχιστουν σημαίνει και μου αρκεί - να δέχεται το
περιβάλλον μας με
ηρεμία, να νιώθει σιγουριά (οχι χαιρετάω
τον κόσμο όλο).
Ο
σκύλος για
άτομα με ειδικές ανάγκες το κάνει αυτό.
Μάθε τι είναι ο σκύλος σου? Μάθε τι του αρέσει και τι όχι.
Μάθε να σέβεσαι και εσύ τον χαρακτήρα του και τις ιδιοτροπίες του.
Ο ένας σέβεται τον άλλο. Ζώο είναι στο κάτω κάτω