ερωτησις:
Αν σε καποια επιθεση που δεχθω στο δρομο με το σκυλο μαζι μου οσο χεστης και να ειναι εμενα που με υπεραγαπαει και δε θελει να με χασει΄- διοτι αυτο ειναι γεγονος-τρελλη εξαρτηση- δεν θα με "σωσει" αλλα θα την κοπανησει?
Μάλλον θα την κοπανήσει.
Υπάρχουν λίγοι σκύλοι που δαγκώνουν χωρίς εκπαίδευση (εδώ υπάρχουν λίγοι σκύλοι που θα δάγκωναν και ΜΕ εκπαίδευση) αλλά εκεί μπαίνεις στο σκεπτικό να τον εκπαιδεύσεις έτσι ώστε να τον ελέγχεις καλύτερα αν πραγματικά "θυμώσει" ποτέ (και φυσικά να του εξασκήσεις και την αυτοσυγκράτηση σε νέες καταστάσεις).
Το Σνάουτσερ μου ήταν έτσι. Ήταν σκύλος που έμοιαζε (και πολύ πριν εκπαιδευτεί σε προστασία) σαν να ΕΛΠΙΖΕ να συναντήσουμε κακό, ή να μας διαρήξουν το σπίτι. Σαν να περίμενε κάτι κακό να συμβεί, παρ΄ όλο που ήταν εξαιρετικά κοινωνικό πλάσμα. Ήταν φανερό πως θα μπορούσε με ευκολία να δαγκώσει κάποιον. Τον εκπαίδευα εφ' όρου ζωής σχεδόν, περισσότερο για να μπορώ να τον ελέγχω πάντα, όχι μόνο για να συντηρήσω αυτά που έκανε σωστά.
Πριν μερικές μέρες είπα πως κάνεις απρόβλεπες ασκήσεις σε απρόβλεπτα μέρη. Δεν τόνισα όμως πως ΠΟΛΛΕΣ από αυτές οι ασκήσεις (στην ουσία η περισσότερες) είναι ασκήσεις που α) δεν επιτρέπεις στον σκύλο να δαγκώσει, ή β) δεν του επιτρέπεις καν να αντιδράσει. Δεν μπορεί ο σκύλος σωματοφύλακας να αποκτήσει σωστή κρίση αν δεν είναι ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ κοινωνικοποιημένος σε "παράξενες" καταστάσεις και παράξενους ανθρώπους, που ΔΕΝ είναι όμως απειλή. Πολλές από αυτές τις καταστάσεις αναγκαστηκά της "στήνεις" σε άσκηση.
Το "timing" στην εκπαίδευση της προστασίας είναι πολύ βασικό. Δεν φτάνει μόνο να έχεις καλό σκύλο και καλό ερεθιστή. Πρέπει να υπάρχει ένα σωστό πρόγραμμα (διαφορετικό για τον ΚΑΘΕ σκύλο) για το πότε θα κάνεις τι ακριβώς. Ακόμη και το πότε θα ξεκινήσει και το πόσο θα χρειαστεί να επιμείνεις στην αρχική εκπαίδευση αλλάζει.
Μετά έχουμε και το στοιχείο του ιδιοκτήτη. Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι που νομίζουν πως θέλουν σκύλο προστασίας, ΔΕΝ τον θέλουν. Όλοι οι άλλοι είναι σε κάποιο "γκρίζο στάδιο" που πρέπει να ανακαλύψει ο εκπαιδευτής.
Στην Ελλάδα είναι απειροελάχιστοι εκπαιδευτές που μπορούν να εκπαιδεύσουν σκύλο φύλακα οικογένειας ή ατόμου. Οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει ακριβώς αυτό. Και ελάχιστοι πολίτες (παγκωσμίως) που θα μπορούν να "κουμαντάρουν" έναν τέτοιο σκύλο και να ζουν αρμονικά και με ασφάλεια μαζί του.
Εγώ έχω εκπαιδεύσει αρκετούς σκύλους για "επαγγελματική χρήση" αλλά πολύ λίγους για ιδιωτική σωματοφυλακή. Δεν υπάρχει μεγάλη ζήτηση (όχι από εμένα επειδή είμαι γυναίκα, αλλά γενικότερα και από άντρες εκπαιδευτές). Με χαροποιεί αυτό, γιατί οι περισσότεροι εκπαιδευτές που το κάνουν, είναι άσχετοι και απατεώνες.
Δεν συνηστώ λοιπόν σε κανέναν να μάθει πραγματική σωματοφυλακή στον σκύλο του αν α) δεν θεωρεί πως υπάρχει σοβαρός λόγος και β) δεν έχει όρεξη ο ίδιος να μάθει πολλά περισσότερα από σχεδόν όλους τους εκπαιδευτές της χώρας. Μόνο έτσι θα μπορέσει να βρει τον κατάληλο άνθρωπο να του εκπαιδεύσει τον σκύλο.
