Φύλακες και κυνομάχοι και κυνηγοί μεγάλων θυραμάτων (Ακίτα).
Όσο για τον Γ.Π. ναι υπάρχουν διάφοροι τύποι. Ο μέσος Γ.Π. όχι μόνο δεν δαγκώνει αλλά ούτε καν μπορεί να εκπαιδευτεί να δαγκώνει (σε σωστή φύλαξη).
Από αυτούς που έχουν εκπαιδευτεί στην σωματοφυλακή (για αληθινές καταστάσεις, όχι μόνο για σπορ) πολλοί λίγοι θα αντιμετώπιζαν/δάγκωναν εχθρό αν δεν είχαν εκπαιδευτεί γι' αυτό. Για να μην πως για κάποιους που ΕΧΟΥΝ εκπαιδευτεί σ'αυτό και πάλι στα πραγματικά "σκούρα" χάνουν το θάρρος τους....
Γι' αυτό δεν θεωρείται φυσικός φύλακας ο Γ.Π.(όπως το Σνάουτσερ, Ρόττι, ή τους μεγάλους φύλακες βοειδών/προβάτων). Δούλευα για ένα χρόνο έναν Sch3 Γ.Π. πεντέμιση ετών αλλά ποτέ δεν είχα τόση εμπιστοσύνη στη σωματοφύλακή του όσο στο Σνάουτσερ μου, που είχε εκπαιδευτεί μόνο σε "civil" (αληθινές) καταστάσεις (και ήταν αποδεδιγμένα πολύ πιο θαρραλέος).
Οι περισσότεροι εκπαιδευτές αναγνωρίζουν τα μειωνεκτήματα του Ακίτα (όπως πχ. και του Μπούλ Τέρριερ ή του Τσόου), παρ'όλ' αυτά τον κατατάσουν στους φυσικούς φύλακες γιατί δαγκώνει με θάρρος χωρίς εκπαίδευση.
Όταν μιλάμε για φύλακες (πραγματικούς), πρέπει να θυμόμαστε πως οι κλέφτες γνωρίζουν ΠΟΛΛΑ για το θέμα (μερικοί περισσότερα από πολλούς εκπαιδευτές σκύλων) και δεν εντυπωσιάζονται από σκύλο (μεγαλόσωμο) που απλώς γαυγίζει.
Ξέρουν πως 1 στους 300 ανεκπαίδευτους σκύλους "φύλακες" θα δαγκώσουν αν τους επιτεθεί με θάρρος ένας άντρας (οι δυό τρείς με ρόπαλα!). ΄
Επίσης ξέρουν από ποιές φυλές κινδυνεύουν περισσότερο και ποιές λιγότερο (ΟΣΟ κι αν γαυγίζουν, γρυλίζουν και χτυπιούνται στα κάγκελα). Τέλος ξέρουν τρόπους να "τεστάρουν" τα ζώα για να δουν τι τους παίρνει. Κι εννοείται προς όταν πρόκειται για σιγαστήρες, φόλες και άλλα θανατηφόρα λίγοι σκύλοι επιβιώνουν (ότι και να είναι).
Το ότι οι κλέφτες συνήθως ΔΕΝ πειράζουν τον σκύλο (και σχεδόν ποτέ δεν τον σκοτώνουν) αποδεικνύει και πάλι το πόσοι ΛΙΓΟΙ σκύλοι είναι πραγματικοί φύλακες εκεί έξω.