Τα σκυλιά (και όλα τα ζώα, δίποδα-τετράποδα) δεν "ψυχανεμίζονται" ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Για κάθε αντίδρασή τους, υπάρχει δράση από το απέναντι 'υποκείμενο' (δεν χρησιμοποιώ υποτιμητικά τη λέξη αλλά με την ορίτζιναλ έννοιά της - και μιλώντας πάλι για δίποδο-τετράποδο):
1) είτε επί τόπου (όπου στη δράση συμπεριλαμβάνονται και οι ανεπαίσθητες - για τους ανθρώπους - συμπεριφορικές εκδηλώσεις του 'υποκειμένου' και ΑΥΤΟ είναι που νομίζουμε ότι είναι "έκτη αίσθηση"),
2) ή παλιότερα από το ίδιο 'υποκείμενο',
3) ή παλιότερα από άλλο 'υποκείμενο', που περιείχε το μοτίβο συμπεριφοράς (συμπεριλαμβανομένης και της ανεπαίσθητης) που βλέπει στο τρέχων 'υποκείμενο΄'.
Τούτων λεχθέντων, αν δεν έχει κάνει καμιά μαλακία ο θείος και δεν αναγνωρίζεις μοτίβο από άλλον, μήπως ο θείος είναι από αυτούς τους βροντόφωνους τύπους (χωρίς να είναι η ένταση απαραίτητα πολύ δυνατή), ή ακόμα χειρότερα από αυτούς που είναι η ένταση της φωνής και των κινήσεων δυνατή; Είναι κάτι με το οποίο τελικά σκιάζονται πολλά φοβικά σκυλιά.