Έχει πολύ μεγάλη σημασία και ο τόνος της φωνής μας όταν λέμε κάτι στο σκύλο μας. Ο τόνος είναι κάτι που καταλαβαίνουν πολύ καλά. Άλλο το "μη αγόρι μου, δεν κάνει να κάνεις τέτοια πράγματα" και άλλο το "ΜΗ".
Δεύτερον, τα σκυλιά μας δεν είναι και από πορσελάνη να σπάσουν...μην είμαστε υπερβολικοί. Τα κουτάβια, όπως και τα μικρά παιδιά, δοκιμάζουν τα πάντα....και ότι τους κάτσει. Δοκιμάζουν τα όρια μας, διεκδικούν την αγάπη μας , τη προσοχή μας, προσπαθούν να θέσουν τα δικά τους όρια, τα δικά τους θέλω....και εμείς αποφασίζουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε να τους "δώσουμε". Το τι θα "αφήσεις" τον σκύλο σου να κάνει στο τέλος της ημέρας, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από το πως είσαι εσύ σαν χαρακτήρας, από τη προσωπικότητα του σκύλου, από τα χαρακτηριστικά της ράτσας του, την οικογενειακή σου κατάσταση, (αν υπάρχουν μικρά παιδιά )κλπ. Αλλιώς θα μεγαλώσεις έναν σκύλο ο οποίος θέλεις να εξελιχθεί σε ένα οικογενειακό σκυλί, για παρέα και αλλιώς θα μεγαλώσεις ένα σκύλο ο οποίος κάποια στιγμή θα κάνει "εργασία". Πχ, σε ένα Golden δεν αφήνεις επουδενί τις "μασελιές"όταν είναι κουτάβι, σε ένα ΓΠ μέχρι ένα σημείο πρέπει να τις αφήσεις γιατί αργότερα θα πρέπει να κάνει "δαγκώματα". ;όταν πάιζεις με ένα Golden δεν τον αφήνεις να τραβάει με τα δόντια για να διεκδικήσει, ούτε μια φορά. Σε ένα ΓΠ..το αφήνεις.
Στο θέμα τώρα της κυριαρχίκότητας , τα πράγματα δεν είναι "άσπρο-μαύρο" και δεν υπάρχει μια συνταγή για όλα τα σκυλιά.
Πρέπει να γνωρίζουμε καλά τη γλώσσα του σώματος και τον χαρακτήρα του σκύλου μας, (συν τα χαρακτηριστικά της ράτσας του) για να πούμε με σαφήνεια αν κάποια συμπεριφορά του είναι δείγμα "κακής κυριαρχικότητας" η κάτι άλλο. Έναν σκύλο τον κρίνεις από το σύνολο της συμπεριφοράς του, για αυτό λ'έμε πολλές φορές "πήγαινε σε έναν εκπαιδευτή"...όχι επειδή είναι η εύκολη λύση, αλλά επειδή αν δεν έχεις όλα τα στοιχεία ...πως θα βγάλεις ένα ασφαλές συμπέρασμα?