Γειά σας, με λένε Μαριέττα και θα ήθελα να μοιραστώ αυτά που νιώθω μήπως και μειωθεί ο πόνος. Είμαι 23 ετών και μοναχοπαίδι. Οταν ήμουν στην τετάρτη δημοτικού ήθελα πολύ ένα σκυλάκι. Ετσι πήραμε τον τσαρλάκο 18 ημερών. Ενα πανέμορφο -το πιο ομορφο- γιορκσάιρ. Η μαμά μου τον μεγάλωσε σαν παιδί κι εγώ μεγάλωνα μαζί του σαν να ήταν αδερφός μου. Η οικογένειά μας είχε 4 μέλη. Τα χρόνια περνούσαν, η αγάπη που μας έδινε και του δίναμε αισθάνομαι πως ήταν σπάνια και απεριόριστη. Βέβαια ο μπαμπάς τον είχε παρέα και συντροφιά όταν εμείς χρειαζόταν να λείψουμε οπότε αυτοί είχαν άλλο δέσιμο. Δεν ξέρω γιατί σας μιλάω σε παρελθόντα χρόνο, μάλλον επειδή έτσι πρέπει. Εδώ και 2 χρόνια ο χρυσός μου ο τσαρλάκος άρχισε να χάνει την όραση και την ακοή. Στην αρχή τον είχε πιάσει κατάθλιψη αλλά μετά συνήθισε στο σπίτι και ούτε που τσούγκριζε πουθενά! Είναι φοβερό αυτό που έκανε, που όταν του βάζαμε το λουρί, τώρα που είχε τυφλωθεί, αν δεν το πιάναμε απο κάτω δεν ξεκινούσε να περπατάει απο φόβο. Μόλις το πιάναμε πόση ασφάλεια ένιωθε αμέσως έτρεχε κι ας μην έβλεπε! Φέτος ο τσάρλυ μου έκλεινε τα 15. Ο γιατρός μας έλεγε ότι απο αυτιά και απο μάτια δεν πεθαίνει κανείς και να μην ανησυχούμε όσο είναι η καρδιά του καλά. Ολοι έλεγαν πως ήταν μεγάλος αλλά ο τσαρλάκος μου είχε πολύ όρεξη για φαγητό, γάβγιζε, έπαιζε και ήταν μια χαρά. Την προηγούμεμη πέμπτη οι γονείς μου έπρεπε να πάνε στο εξοχικό μας για δουλειές κι εγώ λόγω εργασίας δεν μπορούσα να πάω. Οπότε πήραν και τον τσαρλάκο και πήγανε. Σε όλο το ταξίδι έκανε χαρές. Ηταν μια χαρά το σκυλάκι μου, μια χαρά το καταλαβαίνετε??? την δευτέρα το πρωί με ειδοποίησαν φίλοι ότι η μαμά μου, η οποία έχει και την καρδιά της, δεν είναι καλά. Εγώ φοβηθηκα για εκείνη, που να φανταστώ!! Πήρα τηλέφωνο, τέλος πάντων αυτά που επακολούθησαν είναι περιττό να τα περιγράψω. Απλά φύγαν τρείς και γύρισαν δύο. Ανακοπή στον ύπνο του. Το πώς είναι το κλίμα στο σπίτι δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλά κάθε φορά προσέχω τα βήματά μου στο χαλί μην τον πατήσω, νομίζω οτι τον ακούω να πίνει νερό. Νομιζω πως τα βράδια είναι το χειρότερο. Δεν μπορούμε να συνέρθουμε. Το χρυσούλι μου το καλό μου το σκυλάκι μου τι έφταιξε?? που είναι τώρα?? μόνο του... Συγνώμη απλά.. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
αλλά η ζωή που πέρασε με σένα και την οικογένειά σου σίγουρα τον είχε κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο και αυτό πρέπει να σε παρηγορεί και να αποτελεί παράδειγμα για πολλούς ανθρώπους.
