Υπέροχες ιστορίες Veloutela και μπράβο σας που πήρατε όλη σας την οικογένεια από τον δρόμο!
Πάντως, βλέπω σαφώς μεγάλη διαφορά στις ιστορίες που μου λέτε με τα ζωάκια από τον δρόμο και αυτά που έρχονται από καταφύγιο/προηγούμενες φιλοξενίες: τελικά, μάλλον τα δεύτερα - όπως και η δικιά μου - έχουν μεγαλύτερη ανασφάλεια και... ψυχολογικά προβλήματα σχετικά με θέματα εμπιστοσύνης κτλ από τα αδέσποτα, πράγμα πολύ λογικό φυσικά.
Η Αναστασία για τις πρώτες 2.5 βδομάδες όπως λες βασικά κοιμόταν, έτρωγε, έμπαινε στο crate ή κουλουριάζοταν στη γωνία της στο μαξιλάρι και με κοιτούσε με ένα βλέμμα τύπου 'θα με κρατήσεις; αλήθεια; να χαρώ τώρα ή θα με ξαναδώσεις και εσύ πίσω;'. Επίσης, όταν την πλησίαζαν ξένοι, και ιδίως άντρες, μαζευόταν ολόκληρη σε στάση ικεσίας, σα να έλεγε 'θα με δείρεις; θα με δείρεις και εσύ τώρα;' - πραγματικά, δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο στεναχωριόμουν όταν το έκανε αυτό τη στιγμή που κύριοι στο δρόμο ουσιαστικά λέγανε τί ωραίο σκυλάκι είσαι εσύ αγάπη μου - έλα να σε χαϊδέψω!! Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, και ελπίζω να μην ακούγομαι σαν τρελή, αλλά είχε ξεκάθαρα μάτια γεμάτα ανασφάλεια και ευγνωμοσύνη ταυτόχρονα, με μια αβεβαιότητα και δισταγμό. Εννοείται η ουρά σχεδόν πάντα κάτω από τα σκέλια, εκτός από όταν βλέπαμε σκυλάκι στη βόλτα, όπου έκανε απίστευτες χαρές! Όταν έρχονταν νέοι άνθρωποι, στη γωνιά της ή στο crate να τρέμει.
Καλώς ή κακώς (καλώς, πιστεύω!) από την αρχή μπήκαμε σε mode κοινωνικοποίησης και 'έλα τώρα να δεις τί ωραία που είναι η ζωή και τί καλός που είναι ο κόσμος!'. Βόλτες στο κέντρο, καφετέριες, εκδρομές, χάδια, κόσμος, sleep overs σε 3-4 διαφορετικά σπίτια μέσα στον πρώτο μήνα, βέβαια πάντα με μια ήσυχη γωνιά μονάχα για εκείνη. Ίσως κάπου να αποσυντονίστηκε λίγο το σκυλί, αλλά νομίζω ότι κατά βάση της έκανε καλό και 'ξεφρίκαρε': ναι, την βάλαμε να δει πολλούς φόβους κατάματα αλλά εισέπραξε και πολλή αγάπη, ενώ ταυτόχρονα κάναμε και ένα crash test στη ζωή που θα περνούσαμε παρέα αν τελικά επέλεγε να μας κρατήσει
Τελικά, μετά από 3 περίπου βδομάδες - όπως πολύ σοφά μου είχε πει η Μαριάνθη από το fazoo - άρχισε να φαίνεται σιγά-σιγά το ότι εκτός από καλή, συνεργάσιμη και με λαχτάρα για αγάπη και ασφάλεια είναι ΚΑΙ έξυπνη πολύ και παιχνιδάρα και ζωηρή άμα λάχει ! Και κάθε μέρα, βλέπω και κάτι καινούργιο και πραγματικά γεμίζω ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ χαρά όταν την βλέπω σιγά-σιγά να χαλαρώνει και να δείχνει ότι απολαμβάνει την καινούργια της ζωή, αποζητάει πια τα χάδια και άλλων ανθρώπων και μάλλον καταλαβαίνει ότι, ω ναι, εγώ είμαι η μαμά της, δεν θα την επιστρέψω και θα έχει πάντα από εμένα και την οικογένεια μου το σπίτι, την αγάπη και την φροντίδα που της αξίζει! Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό, παρά τις όσες δυσκολίες...
Πάντως, βλέπω σαφώς μεγάλη διαφορά στις ιστορίες που μου λέτε με τα ζωάκια από τον δρόμο και αυτά που έρχονται από καταφύγιο/προηγούμενες φιλοξενίες: τελικά, μάλλον τα δεύτερα - όπως και η δικιά μου - έχουν μεγαλύτερη ανασφάλεια και... ψυχολογικά προβλήματα σχετικά με θέματα εμπιστοσύνης κτλ από τα αδέσποτα, πράγμα πολύ λογικό φυσικά.
Η Αναστασία για τις πρώτες 2.5 βδομάδες όπως λες βασικά κοιμόταν, έτρωγε, έμπαινε στο crate ή κουλουριάζοταν στη γωνία της στο μαξιλάρι και με κοιτούσε με ένα βλέμμα τύπου 'θα με κρατήσεις; αλήθεια; να χαρώ τώρα ή θα με ξαναδώσεις και εσύ πίσω;'. Επίσης, όταν την πλησίαζαν ξένοι, και ιδίως άντρες, μαζευόταν ολόκληρη σε στάση ικεσίας, σα να έλεγε 'θα με δείρεις; θα με δείρεις και εσύ τώρα;' - πραγματικά, δε μπορώ να σας περιγράψω πόσο στεναχωριόμουν όταν το έκανε αυτό τη στιγμή που κύριοι στο δρόμο ουσιαστικά λέγανε τί ωραίο σκυλάκι είσαι εσύ αγάπη μου - έλα να σε χαϊδέψω!! Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω, και ελπίζω να μην ακούγομαι σαν τρελή, αλλά είχε ξεκάθαρα μάτια γεμάτα ανασφάλεια και ευγνωμοσύνη ταυτόχρονα, με μια αβεβαιότητα και δισταγμό. Εννοείται η ουρά σχεδόν πάντα κάτω από τα σκέλια, εκτός από όταν βλέπαμε σκυλάκι στη βόλτα, όπου έκανε απίστευτες χαρές! Όταν έρχονταν νέοι άνθρωποι, στη γωνιά της ή στο crate να τρέμει.
Καλώς ή κακώς (καλώς, πιστεύω!) από την αρχή μπήκαμε σε mode κοινωνικοποίησης και 'έλα τώρα να δεις τί ωραία που είναι η ζωή και τί καλός που είναι ο κόσμος!'. Βόλτες στο κέντρο, καφετέριες, εκδρομές, χάδια, κόσμος, sleep overs σε 3-4 διαφορετικά σπίτια μέσα στον πρώτο μήνα, βέβαια πάντα με μια ήσυχη γωνιά μονάχα για εκείνη. Ίσως κάπου να αποσυντονίστηκε λίγο το σκυλί, αλλά νομίζω ότι κατά βάση της έκανε καλό και 'ξεφρίκαρε': ναι, την βάλαμε να δει πολλούς φόβους κατάματα αλλά εισέπραξε και πολλή αγάπη, ενώ ταυτόχρονα κάναμε και ένα crash test στη ζωή που θα περνούσαμε παρέα αν τελικά επέλεγε να μας κρατήσει
Τελικά, μετά από 3 περίπου βδομάδες - όπως πολύ σοφά μου είχε πει η Μαριάνθη από το fazoo - άρχισε να φαίνεται σιγά-σιγά το ότι εκτός από καλή, συνεργάσιμη και με λαχτάρα για αγάπη και ασφάλεια είναι ΚΑΙ έξυπνη πολύ και παιχνιδάρα και ζωηρή άμα λάχει !
Και κάθε μέρα, βλέπω και κάτι καινούργιο και πραγματικά γεμίζω ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ χαρά όταν την βλέπω σιγά-σιγά να χαλαρώνει και να δείχνει ότι απολαμβάνει την καινούργια της ζωή, αποζητάει πια τα χάδια και άλλων ανθρώπων και μάλλον καταλαβαίνει ότι, ω ναι, εγώ είμαι η μαμά της, δεν θα την επιστρέψω και θα έχει πάντα από εμένα και την οικογένεια μου το σπίτι, την αγάπη και την φροντίδα που της αξίζει! Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό, παρά τις όσες δυσκολίες...
