Έχω προβληματιστεί τελευταία με τον Dexter... Για όσους δεν τον ξέρουν, είναι ένας ημίαιμος μεσαίου μεγέθους, περίπου 13 μηνών.
Βρέθηκε στο δρόμο σε ηλικία 2 μηνών και τον υιοθέτησα όταν ήταν περίπου 3,5 μηνών. Ήδη από τόσο μικρή ηλικία φάνηκε ότι έχει φοβία με τα άλλα σκυλιά. Την πρώτη μέρα που τον έφερα σπίτι βγαίνοντας στην πρώτη μας βόλτα είδε ένα σκύλο να κατευθύνεται προς το μέρος μας (μαζί με τον ιδιοκτήτη του, με λουρί), σε απόσταση 20 μέτρων και άρχισε να γρυλίζει και να γαυγίζει δείχνοντας ταυτόχρονα με τη στάση του σώματός του ότι φοβάται.
Το γρύλισμα και το γαύγισμα δεν το ξαναέκανε ποτέ, αλλά όποτε συναντούσαμε άλλο σκυλί στη βόλτα (ασχέτως μεγέθους & φύλου) έβαζε την ουρά στα σκέλια και στην καλύτερη περίπτωση κρυβόταν πίσω μου ενώ στην χειρότερη και πιο συνηθισμένη αντίδρασή του σηκωνόταν όρθιος προσπαθώντας να ανέβει πάνω μου όπως κάνουν τα μικρόσωμα όταν θέλουν να τα πάρεις αγκαλιά.
Βλέποντας από τόσο νωρίς ότι έχει θέμα με τα άλλα σκυλιά, στην προσπάθειά μου να τον βοηθήσω ξεκίνησα να τον πηγαίνω στο σκυλοπάρκο 1 φορά την εβδομάδα. Σιγά σιγά είδα πρόοδο, με αποτέλεσμα μέχρι να γίνει 6-7 μηνών να μπαίνει στο χώρο με τα ενήλικα και νεαρά σκυλιά και αντί να τα αποφέυγει να παίζει και να τρέχει μαζί τους. Μέχρι να γίνει 8-9 μηνών, σχεδόν δεν διακρινόταν το πρόβλημά του πια. Πλέον έπαιζε και με σκυλιά που συναντούσαμε έξω στις βόλτες μας και κόλλαγε ελάχιστα μόνο αν τον πλησιαζαν απότομα 2-3 ή περισσότερα σκυλιά και αυτό μόνο για τις πρώτες στιγμές. Με τα ίδια σκυλιά μπορεί να άρχιζε το παιχνίδι αμέσως μετά.
Από τους 11 μήνες και μετά άρχισε πάλι να φοβάται, αλλά αυτή τη φορά όχι όλα τα σκυλιά. Έχει θέμα μόνο με τα αρσενικά που τον πλησιάζουν με επιβλητικές/κυριαρχικές κινήσεις. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο αυτή τη φορά είναι ότι στην προσπάθειά του να τους απωθήσει κάνει το χαρακτηριστικό δάγκωμα στον αέρα διώχνωντάς τους από κοντά του. Δεν έχει επιτεθεί πραγματικά ποτέ, πάντα το κάνει ενώ υποχωρεί μακριά τους. Όμως δεν είναι πια κουτάβι και φοβάμαι ότι μια τέτοια κίνηση σε λάθος σκύλο μπορεί κάποια στιγμή να οδηγήσει σε πραγματικό καυγά...
Μπορεί να είναι "λάθος" και η προσέγγιση των άλλων σκύλων σε αυτές τις περιπτώσεις (έρχονται με όρθια ουρά/αυτιά και με "στητό"/επιβλητικό περπάτημα), αλλά εφόσον ο δικός μου είναι σαφώς πιο υποτακτικός χαρακτήρας θα προτιμούσα να φέρεται ως τέτοιος ή ακόμα καλύτερα απλά να μάθει να υποχωρεί/φεύγει σωστά παρά να προσπαθεί να τους αποφύγει με τον τρόπο που το κάνει.
Μαθαίνεται κάτι τέτοιο? Και αν ναι, πώς?
Με τους ενήλικους αρσενικούς που πλησιάζουν για παιχνίδι ή απλά με χαλαρή στάση δεν έχει πρόβλημα (εξακολουθεί να παίζει μαζί τους), οπότε να υποθέσω ότι δεν θα βοηθήσει άλλη μια δόση πιο εντατικής κοινωνικοποίησης?
Έχω διαβάσει κατά καιρούς για τη δεύτερη φοβική περίοδο κατά την ανάπτυξη του κουταβιού. Υπάρχει περίπτωση να φταίει μόνο αυτό και ξεπερνώντας την να ξεπεράσει και το συγκεκριμένο πρόβλημα? Ρωτάω γιατί βλέπω σημάδια φοβίας και απέναντι σε άλλα πράγματα άσχετα με σκύλους που δεν είχε ούτε σαν κουτάβι.
Είχα σκοπό να βάλω στο πρόγραμμα εκπαιδευτή έτσι κι αλλιώς και από ότι φαίνεται θα πρέπει να το επισπεύσω... Αλλά θα ήθελα να ακούσω και τις απόψεις σας μιας και πολλοί έχετε πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στην συμπεριφορά των αρσενικών από εμένα που είχα πάντα στο σπίτι που μεγάλωσα σχεδόν αποκλειστικά θηλυκά και το πρώτο που μεγάλωσα μόνη μου ήταν πάλι θηλυκό...
Υ.Γ. Sorry για το "κατεβατό" !
Βρέθηκε στο δρόμο σε ηλικία 2 μηνών και τον υιοθέτησα όταν ήταν περίπου 3,5 μηνών. Ήδη από τόσο μικρή ηλικία φάνηκε ότι έχει φοβία με τα άλλα σκυλιά. Την πρώτη μέρα που τον έφερα σπίτι βγαίνοντας στην πρώτη μας βόλτα είδε ένα σκύλο να κατευθύνεται προς το μέρος μας (μαζί με τον ιδιοκτήτη του, με λουρί), σε απόσταση 20 μέτρων και άρχισε να γρυλίζει και να γαυγίζει δείχνοντας ταυτόχρονα με τη στάση του σώματός του ότι φοβάται.
Το γρύλισμα και το γαύγισμα δεν το ξαναέκανε ποτέ, αλλά όποτε συναντούσαμε άλλο σκυλί στη βόλτα (ασχέτως μεγέθους & φύλου) έβαζε την ουρά στα σκέλια και στην καλύτερη περίπτωση κρυβόταν πίσω μου ενώ στην χειρότερη και πιο συνηθισμένη αντίδρασή του σηκωνόταν όρθιος προσπαθώντας να ανέβει πάνω μου όπως κάνουν τα μικρόσωμα όταν θέλουν να τα πάρεις αγκαλιά.
Βλέποντας από τόσο νωρίς ότι έχει θέμα με τα άλλα σκυλιά, στην προσπάθειά μου να τον βοηθήσω ξεκίνησα να τον πηγαίνω στο σκυλοπάρκο 1 φορά την εβδομάδα. Σιγά σιγά είδα πρόοδο, με αποτέλεσμα μέχρι να γίνει 6-7 μηνών να μπαίνει στο χώρο με τα ενήλικα και νεαρά σκυλιά και αντί να τα αποφέυγει να παίζει και να τρέχει μαζί τους. Μέχρι να γίνει 8-9 μηνών, σχεδόν δεν διακρινόταν το πρόβλημά του πια. Πλέον έπαιζε και με σκυλιά που συναντούσαμε έξω στις βόλτες μας και κόλλαγε ελάχιστα μόνο αν τον πλησιαζαν απότομα 2-3 ή περισσότερα σκυλιά και αυτό μόνο για τις πρώτες στιγμές. Με τα ίδια σκυλιά μπορεί να άρχιζε το παιχνίδι αμέσως μετά.
Από τους 11 μήνες και μετά άρχισε πάλι να φοβάται, αλλά αυτή τη φορά όχι όλα τα σκυλιά. Έχει θέμα μόνο με τα αρσενικά που τον πλησιάζουν με επιβλητικές/κυριαρχικές κινήσεις. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο αυτή τη φορά είναι ότι στην προσπάθειά του να τους απωθήσει κάνει το χαρακτηριστικό δάγκωμα στον αέρα διώχνωντάς τους από κοντά του. Δεν έχει επιτεθεί πραγματικά ποτέ, πάντα το κάνει ενώ υποχωρεί μακριά τους. Όμως δεν είναι πια κουτάβι και φοβάμαι ότι μια τέτοια κίνηση σε λάθος σκύλο μπορεί κάποια στιγμή να οδηγήσει σε πραγματικό καυγά...
Μπορεί να είναι "λάθος" και η προσέγγιση των άλλων σκύλων σε αυτές τις περιπτώσεις (έρχονται με όρθια ουρά/αυτιά και με "στητό"/επιβλητικό περπάτημα), αλλά εφόσον ο δικός μου είναι σαφώς πιο υποτακτικός χαρακτήρας θα προτιμούσα να φέρεται ως τέτοιος ή ακόμα καλύτερα απλά να μάθει να υποχωρεί/φεύγει σωστά παρά να προσπαθεί να τους αποφύγει με τον τρόπο που το κάνει.
Μαθαίνεται κάτι τέτοιο? Και αν ναι, πώς?
Με τους ενήλικους αρσενικούς που πλησιάζουν για παιχνίδι ή απλά με χαλαρή στάση δεν έχει πρόβλημα (εξακολουθεί να παίζει μαζί τους), οπότε να υποθέσω ότι δεν θα βοηθήσει άλλη μια δόση πιο εντατικής κοινωνικοποίησης?
Έχω διαβάσει κατά καιρούς για τη δεύτερη φοβική περίοδο κατά την ανάπτυξη του κουταβιού. Υπάρχει περίπτωση να φταίει μόνο αυτό και ξεπερνώντας την να ξεπεράσει και το συγκεκριμένο πρόβλημα? Ρωτάω γιατί βλέπω σημάδια φοβίας και απέναντι σε άλλα πράγματα άσχετα με σκύλους που δεν είχε ούτε σαν κουτάβι.
Είχα σκοπό να βάλω στο πρόγραμμα εκπαιδευτή έτσι κι αλλιώς και από ότι φαίνεται θα πρέπει να το επισπεύσω... Αλλά θα ήθελα να ακούσω και τις απόψεις σας μιας και πολλοί έχετε πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στην συμπεριφορά των αρσενικών από εμένα που είχα πάντα στο σπίτι που μεγάλωσα σχεδόν αποκλειστικά θηλυκά και το πρώτο που μεγάλωσα μόνη μου ήταν πάλι θηλυκό...
Υ.Γ. Sorry για το "κατεβατό" !