Φιλοσοφική ερώτηση
- Thread starter Sara
- Ημερομηνία δημιουργίας
Μα πόσο πίσω βρισκόμαστε ?
και πόσο δύσκολο είναι να πάμε πιο μπροστά?
οι αμερικάνοι γενικα όλο αηδίες είναι
αλλά και σε κάποια θέματα εγώ τους βγάζω το καπέλο-που δεν φοράω δηλαδή αλλά τεσπά
Λοιπόν χτες ανακάλυψα τελικά τι πιστεύει το Μουφ για μένα! Πιστεύει ότι είμαι πρόβατο! Ή έστω αγέλη του όπως είπε η Noela, σίγουρα όμως τελείως κοπάδι! Κι αυτό διότι διάβαζα πάλι ένα βιβλίο που πήρα για τα Αυστραλεζάκια πριν πάρω καν το Μουφ, τότε που διάβαζα για δαύτα, και ξαναείδα τα όσα λέγανε για το "έντονο βλέμμα" του Αυστραλέζου όταν κινεί το κοπάδι. Είδα λοιπόν πάλι τις φωτογραφίες του "βλέμματος" και αναγνώρισα το βλέμμα του Μουφ όταν προσπαθεί να με σηκώσει πάνω και να κάνω πράματα που θέλει και που συνήθως δε θέλω εγώ (δηλαδή να το ταΐσω ΚΙ ΑΛΛΟ!). Οπότε το Μουφ-Μουφ με κοιτάζει στα μάτια και όχι τελικά, δεν είναι διότι τον κοιτάζω εγώ και με έμαθε και αντικαθρεφτίζει τι κάνω. Το "βλέμμα", λέει, υποτίθεται ότι σου λέει "κουνήσου τώρα και πήγαινε εκεί που θέλω, ή θα σε κουνήσω εγώ και ΟΥΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΩ"!!
Βέβαια δεν ξέρω εάν τα άλλα αυστραλεζάκια γκρινοκοπάνε σαν κακομαθημένα Ελληνάκια αν δεν κουνηθούν τα πρόβατα, αλλά αμφιβάλλω. Και δε με δαγκώνει μεν, αλλά σηκώνεται στα δυο πόδια και με σκουντάει, ενίοτε δε κάνει κίνηση σα να με δαγκώνει αλλά ποτέ του δε με ακουμπάει με τα δόντια.
WOW! Τελικά δηλαδή το Μουφ πιστεύει ότι πρώτον είμαι πρόβατο και δεύτερον εκείνος είναι όντως ο άρχων βασιλεύς!!!!!
ΒρωμόΜουφο!
Βέβαια δεν ξέρω εάν τα άλλα αυστραλεζάκια γκρινοκοπάνε σαν κακομαθημένα Ελληνάκια αν δεν κουνηθούν τα πρόβατα, αλλά αμφιβάλλω. Και δε με δαγκώνει μεν, αλλά σηκώνεται στα δυο πόδια και με σκουντάει, ενίοτε δε κάνει κίνηση σα να με δαγκώνει αλλά ποτέ του δε με ακουμπάει με τα δόντια.
WOW! Τελικά δηλαδή το Μουφ πιστεύει ότι πρώτον είμαι πρόβατο και δεύτερον εκείνος είναι όντως ο άρχων βασιλεύς!!!!!
ΒρωμόΜουφο!
Άσχετη δε φιλοσοφική μεν και η δική μου ερώτηση: ένα σκυλί επηρρεάζεται από τη συνεχόμενη αλλαγή σπιτιών; Πως μαθαίνει να αναγνωρίζει το αφεντικό στην περίπτωση που έχει ζήσει πολύ καιρό με ανάδοχες οικογένειες ή ακόμα χειρότερα στους δρόμους; Πάντα το είχα απορία και πάντα φοβόμουνα οτι ένα σκυλί που έχει μείνει αδέσποτο από πολύ νωρίς είναι πολύ δύσκολο να ενταχθεί σε μία οικογένεια και να αποδεχτεί τον αρχηγό χωρίς να δώσει μάχη για αυτό (με κάθε τρόπο, όχι αναγκαστικά επιθετικά πχ, δεν ακούει σε τίποτα). Διαφωτίστε με.
Είναι όντως ενδιαφέρον το θέμα και με απασχόλησε από τότε που απέκτησα το Μουφ. Μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί στο βάθος, αν και φυσικά το ήξερα, ότι όταν παρατά κανείς σκύλο είναι τραυματικό μεν, μπορεί όμως να δεθεί με καινούριο αφεντικό. Μέχρι πρόσφατα δηλαδή είχα στο μυαλό μου όλες εκείνες τις δακρύβρεχτες ιστορίες με τα πιστά σκυλιά, τον Άργο και τον Οδυσσέα, κλπ. και μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι τελικά ίσως κι εμείς οι άνθρωποι προβάλλουμε τα συναισθήματά μας για τους σκύλους μας στους σκύλους και μπερδεύουμε το δικό μας συναίσθημα της αγάπης με ό,τι τελοσπάντων αισθάνεται ένας σκύλος. Το συνάισθημα αυτό πρέπει να είναι πολύ δυνατό, γι' αυτό και υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων στους περισσότερους ανθρώπινους πολιτισμούς. Π.χ. μελετούσα πριν χρόνια τις αρχαίες επιτύμβιες επιγραφές της Τερμησσού που ήταν ελληνική πόλη στη Μικρά Ασία. Εκείνο που με κατέπληξε ήτανε ότι όλες οι επιγραφές με την εξαίρεση μιας ήτανε πεζές και γράφανε περίπου τα ίδια, δηλαδή: "Τάδε, Ταδόπουλος, γιος του τάδε, σύζυγος δείνα. Έτσι και κανένας μαλάκας χρησιμοποιήσει τον τάφο αυτό χωρίς άδεια και χωρίς να του ανήκει, θα τον πάρει και θα τον σηκώσει και θα πληρώνει μετά τα μαλλιοκέφαλά του στο Δία Σολυμέα, για κάντε κανά αστείο ρε αρ**δια άμα σας κοτάει". Η εξαίρεση ήτανε ο τάφος ενός σκύλου που η ιδιοκτήτριά του, ένα κοριτσάκι ονόματι Ροδόπη, πήγε και παρήγγειλε από ποιητή να του γράψει ειδικό επίγραμμα που σώζεται και πρέπει να πλήρωσε μάλιστα τα μαλλιοκέφαλά της για τον τάφο του σκύλου διότι ξέρουμε ότι κάτι τέτοια κοστίζανε πολύ, χώρια το κόστος της επιγραφής και του μαρμάρου. Μάλιστα όταν η ίδια η Ροδόπη πέθανε μετά από πολλά χρόνια ζήτησε και τη θάψανε δίπλα στο σκύλο της!!!!! Παραθέτω και το επίγραμμα για το σκύλο:
Μνήμα κυνός
Ενθάδε κείται ο Στέφανος που έσβησε απρόσμενα.
Γι' αυτόν έχυσε δάκρυα η Ροδόπη σα να 'ταν άνθρωπος.
Εγώ είμαι ο σκύλος Στέφανος και η Ροδόπη έστησε το μνήμα αυτό για μένα.
Εάν δεν έχετε ασχοληθεί με το αρχαίο επίγραμμα, συνήθως εάν πρόκειται για σημαντικό πρόσωπο, το επίγραμμα αναφέρεται έμμεσα σε ολόκληρο το μνημείο: στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα επίγραμμα που αποτελείται από δυο κομμάτια: οι δυο πρώτοι στίχοι είναι αναφορά στη λύπη της Ροδόπης που δεν μπορεί καν να μιλήσει από τον καημό της, ενώ ο τελευταίος στίχος είναι δεύτερο τρόπον τινά επίγραμμα στο οποίο μιλάει ο σκύλος στο διαβάτη διότι η Ροδόπη του έστησε και άγαλμα, εξ ου και το πρώτο πρόσωπο, δηλαδή το άγαλμα που μιλάει στον περαστικό διότι αντιπροσωπεύει ουσιαστικά το σκύλο. Νομίζω μάλιστα σώθηκε το άγαλμα, δε θυμάμαι όμως αν ήταν ελεύθερο ή ανάγλυφο και τι βάθους.
Το θέμα είναι τώρα: αληθεύουν ιστορίες (ΟΚ, είμαι μακάβρια σήμερα, το ξέρω) όπου ο σκύλος πάει και φυλάει τον τάφο του ιδιοκτήτη του? Η που ακολουθεί τη σωρό του ακόμα και με κακοκαιρία όπως έγινε με τον κακομοίρη το Μότσαρτ που λέγεται ότι επειδή έβρεχε, ο μόνος που ακολούθησε το φέρετρό του μέχρι το σημείο ταφής (σε κοινό μάλιστα τάφο διότι ήτανε φτωχός) ήταν ο σκύλος του. Τώρα βέβαια που το θυμάμαι, ο Μότσαρτ ήταν ιδιαιτέρως δεμένος με το σκύλο του, μάλιστα είπε κάποτε ότι το θέμα του 19ου κοντσέρτου του για πιάνο και ορχήστρα του το γαύγισε ο σκύλος του και έτσι εμπνεύστηκε! Δεν κάνω πλάκα, το είπε και μη με ρωτάτε πώς το έκανε διότι δεν ήμουνα εκεί! Δεν ξέρω όμως πού βρήκε το σκύλο, αν ήτανε δηλαδή αδέσποτος ή τι άλλο. Για εκτροφέα αμφιβάλλω πάντως....
Μνήμα κυνός
Ενθάδε κείται ο Στέφανος που έσβησε απρόσμενα.
Γι' αυτόν έχυσε δάκρυα η Ροδόπη σα να 'ταν άνθρωπος.
Εγώ είμαι ο σκύλος Στέφανος και η Ροδόπη έστησε το μνήμα αυτό για μένα.
Εάν δεν έχετε ασχοληθεί με το αρχαίο επίγραμμα, συνήθως εάν πρόκειται για σημαντικό πρόσωπο, το επίγραμμα αναφέρεται έμμεσα σε ολόκληρο το μνημείο: στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ένα επίγραμμα που αποτελείται από δυο κομμάτια: οι δυο πρώτοι στίχοι είναι αναφορά στη λύπη της Ροδόπης που δεν μπορεί καν να μιλήσει από τον καημό της, ενώ ο τελευταίος στίχος είναι δεύτερο τρόπον τινά επίγραμμα στο οποίο μιλάει ο σκύλος στο διαβάτη διότι η Ροδόπη του έστησε και άγαλμα, εξ ου και το πρώτο πρόσωπο, δηλαδή το άγαλμα που μιλάει στον περαστικό διότι αντιπροσωπεύει ουσιαστικά το σκύλο. Νομίζω μάλιστα σώθηκε το άγαλμα, δε θυμάμαι όμως αν ήταν ελεύθερο ή ανάγλυφο και τι βάθους.
Το θέμα είναι τώρα: αληθεύουν ιστορίες (ΟΚ, είμαι μακάβρια σήμερα, το ξέρω) όπου ο σκύλος πάει και φυλάει τον τάφο του ιδιοκτήτη του? Η που ακολουθεί τη σωρό του ακόμα και με κακοκαιρία όπως έγινε με τον κακομοίρη το Μότσαρτ που λέγεται ότι επειδή έβρεχε, ο μόνος που ακολούθησε το φέρετρό του μέχρι το σημείο ταφής (σε κοινό μάλιστα τάφο διότι ήτανε φτωχός) ήταν ο σκύλος του. Τώρα βέβαια που το θυμάμαι, ο Μότσαρτ ήταν ιδιαιτέρως δεμένος με το σκύλο του, μάλιστα είπε κάποτε ότι το θέμα του 19ου κοντσέρτου του για πιάνο και ορχήστρα του το γαύγισε ο σκύλος του και έτσι εμπνεύστηκε! Δεν κάνω πλάκα, το είπε και μη με ρωτάτε πώς το έκανε διότι δεν ήμουνα εκεί!
Δεν ξέρω όμως πού βρήκε το σκύλο, αν ήτανε δηλαδή αδέσποτος ή τι άλλο. Για εκτροφέα αμφιβάλλω πάντως....
Last edited:
Το κάνουν και τα aussie αυτό; Κοίτα να δεις απατεωνιά, είχα διαβάσει ότι μόνο τα border collies έχουν το eyeing.
Τα bc πάντως πιστεύουν ότι διαθέτουν τηλεκίνηση κι ότι κοιτώντας επίμονα με το χαρακτηριστικό αυτό βλέμμα μπορούν να κουνήσουν πράγματα.
Συγγενείς φυλές δεν είναι? Όσο για το βλέμμα, άλλο να το λέω κι άλλο να το βλέπετε! Μάλιστα όταν το Μουφ το πιάνει το ποιμενικό του μου γαυγίζει και νευριασμένα να το ακολουθήσω. Μέχρι τώρα όμως δε μου έχει δαγκώσει κανένα πόδι να με ξεκουνήσει. Πρέπει να τον πάρω καμιά φωτογραφία, είναι τελείως priceless που λένε και οι ντόπιοι ιθαγενείς.
Ορίστε και η ιστορία συναφών ποιμενικών από το Hartnagle: http://www.lasrocosa.com/aussiehistory.html
Ορίστε και η ιστορία συναφών ποιμενικών από το Hartnagle: http://www.lasrocosa.com/aussiehistory.html
Ρώτησα περί αυτού την πρόεδρο του σωστικού ομίλου για τους Αυστραλέζους Ποιμενικούς του Μίσιγκαν που μου έδωσε το Μουφ και η οποία έχει μόνο Μούφια εδώ και καμιά πενηνταριά χρόνια. Μου είπε ότι οι σκύλοι καταλαβαίνουνε, λέει, και επικοινωνούν με τους ανθρώπους συναισθηματικά. Το ίδιο λέει και ο Caesar Millan και γι' αυτό άλλωστε μου ανεβαίνει στο κεφάλι το Μουφ. Όσο για το αδέσποτο, δεν είναι απαραίτητα αυτό που λένε άλφα προσωπικότητα. Επειδή δε έζησα από κοντά τον τυφώνα Κατρίνα και τη Νέα Ορλεάνη, έγιναν πολλές συζητήσεις και μελέτες για τους σκύλους της πόλης. Όσο μπουρδέλλο λοιπόν κι αν ήταν και είναι και θα είναι η NOLA (χαϊδευτικό της New Orleans, Louisiana), αδέσποτα δεν έχει διότι αν είχαμε κάτι εκεί κάτω είναι άγριους σερίφηδες (δεν μπαίνω σε ιστορίες διότι είναι άσχετες με σκύλους). Όταν όμως έπεσε η Κατρίνα απαγορεύτηκε στους κατοίκους που εκκένωσε η κυβέρνηση (όσους κατάφερε δηλαδή) να πάρουνε τα ζώα τους και έτσι αναγκάστηκαν πολλοί να αφήσουν τα σκυλιά τους για να σώσουν την οικογένειά τους (υπήρξαν βέβαια και μερικοί που είπαν ότι προτιμούν να πνιγούν μαζί με το σκύλο τους), οπότε μετά έγινε σκάνδαλο και στον επόμενο τυφώνα στείλανε από πριν τα αυτοκίνητα για τους σκύλους. Τελοσπάντων, όσα σκυλιά δεν πνίγηκαν επέζησαν αγριεύοντας και σχηματίζοντας αγέλες μεταξύ τους χωρίς να ενδιαφέρονται για φυλές και έτσι. Οι προσωπικότητές τους ήτανε οι συνηθισμένες και μετά αν και χρειάστηκε αποκατάστασή τους, δεν άλλαξαν ιδιαίτερα. Υποθέτω δε ότι το να είναι αδέσποτος ένας σκύλος, αν και φρικτό και κακό δεδομένης της ανθρώπινης παρουσίας και του πολιτισμού, δε διαφέρει πολύ από τη φυσική του κατάσταση. Και μπορεί μεν οι σκύλοι να μην είναι "φτιαγμένοι" πλέον για την άγρια ζωή, έχουν όμως ακόμα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Και μην ξεχνάς ότι αν ήταν αδύνατο να προσαρμοστούν στη ζωή με τον άνθρωπο δε θα είχαν εξημερωθεί καν. Και αν διακρίνεται για κάτι ο σκύλος είναι η προσαρμογή.
Τώρα ζωολόγος/βιολόγος δεν είμαι και έχω την εντύπωση ότι δεν εξημερώνονται όλα τα ζώα αν και δεν ξέρω το λόγο. Έχω ακούσει για μερικούς που εξημερώνουν λύκους αλλά δεν έχω παρακολουθήσει τι γίνεται παρακάτω και αν είναι για δέσιμο. Επίσης λένε ότι δεν εξημερώνονται τα άγρια σκυλιά. Μπορεί να έχει να κάνει με την εκτροφή τους (που μάλλον έτσι θα είναι). Πάντως μπορώ να δηλώσω ότι έχω δυο πολύ καλές φίλες στη Βαλτιμόρη που έχουνε ημι-δεσποζόμενη αλεπού που έρχεται κάθε μέρα στο σπίτι τους, προφανώς για μάσες, αλλά και για χαδάκια και έτσι. Μέχρι σήμερα δεν τις έχει φάει ούτε αυτές, ούτε τις γάτες τους.
Πλάκα-πλάκα, μάλλον θα λάβω στα σίγουρα την απάντησή μου στη φιλοσοφική μου ερώτηση, δηλαδή ποιον θεωρεί το Μουφ αφεντικό του, και μάλιστα σύντομα. Μας κάλεσε ο σωστικός όμιλος στο Μίσιγκαν (απ' όπου τον πήρα) για την ετήσια γιορτή τους που θα έχει μέχρι και κοπάδι πάπιες! Σημειωτέον ότι αυτό είναι ευφημισμός για επιθεώρηση. Μου είπαν δε ότι θα είναι μαζεμένοι και οι πρώην ανάδοχοί του και η πρόεδρος του συλλόγου! Ανυπομονούν και να τον δούνε, είπανε, διότι του είχανε αδυναμία. Θα δούμε λοιπόν τι θα πει το Μουφ όταν θα φτάσουμε και τι θα θέλει να κάνει όταν είναι να φύγουμε.....
(Πολύ θα με πειράξει να θέλει να μείνει με τον Κουρτ και την Καρολάιν!)
(Πολύ θα με πειράξει να θέλει να μείνει με τον Κουρτ και την Καρολάιν!
)
Κι εγώ το είχα αυτό το ζήτημα!!! Ο Γκογκόλ έκανε σαν τρελός απο τη χαρά του όταν είδε την κοπέλα που τον πρωτομάζεψε απο τα σκουπιδια, μετά από πολύ καιρό. Τον βγάλαμε βόλτα στο βουνό μαζί και στο τέλος της βόλτας φύγαμε προς αντίθετες κατευθύνσεις αυτή κι εγώ (ο σκύλος λυτός). Ηρθε μαζί μου, αλλά κοίταγε συνέχεια προς τα πίσω.... ακόμα κι όταν κάτσαμε σ'ενα παγκάκι, αγνοούσε οτι γινόταν γύρω του (σκυλιά, κόσμο κτλ) και κοίταγε επίμονα προς την κατεύθυνση που έφυγε η κοπέλα. Μου έκανε τρομέρη εντύπωση.(Πολύ θα με πειράξει να θέλει να μείνει με τον Κουρτ και την Καρολάιν!
Συμπέρασμα: λατρεύει τη "σωτήρα" του, αλλά... μάνα είναι μονο μία!!!!
